Przeżywamy dziś święto dwóch Apostołów: Szymona i Judy Tadeusza. W opisach ewangelijnych znajdziemy o nich bardzo niewiele. Podane są jedynie ich imiona w spisach Apostołów.

Jakże radykalnie zmieniła się atmosfera dnia dzisiejszego. Do południa zebrani w Kościołach, gdzie wraz Kapłanem, który był ubrany w uroczyste, złote szatach liturgiczne, oddawaliśmy cześć Wszystkim Świętym. Pytaliśmy się jak być świętym, jaką drogę wybrać by nim zostać i ważne stwierdzenie, które wtedy musieliśmy sobie uświadomić: do świętości jest każdy zaproszony przez Pana Boga – „Uświęćcie się więc i bądźcie świętymi, bo Ja jestem święty. Ja, Pan, Bóg wasz!”(Kpł 20,7).

Każdy święty jest szczęśliwy. I nie chodzi o naiwne szczęście, gdzie „cukierkowaty” święty biegnie po łące z kwiatkiem w zębach i śpiewa: „Alleluja”. Tu chodzi o realne i normalne szczęście, płynące z podążania za Jezusem.

Lubiła modnie i ładnie się ubierać, była kobietą elegancką. – Jak mówi jej córka –Mama była modną świętą. Mówiła do męża, że jeśli Pan Bóg zachowa ją przy życiu, chce się z tego życia jeszcze bardziej cieszyć, jeszcze mocniej z niego korzystać.

Czas ma to do siebie, ma tę cechę charakterystyczną, że nieubłaganie płynie, ucieka, przemija bezpowrotnie. I w tej rzeczywistości, w tej atmosferze, wrzesień przyniósł wspaniałą polska jesień, jakby małe wynagrodzenie za nie do końca udane lato, nie zauważalnie na kalendarzu pojawiła się kartka październikowa, z pierwszymi przymrozkami i niby czas biegnie ciągle tak samo a tu już niespostrzeżenie ponownie jak co roku nadszedł miesiąc listopad, który obdarowuje nas swoją zadumą, smutną, ponurą, deszczową aurą narzucając nam nastrój refleksji na temat przemijania naszego życia. ma to do siebie, ma tę cechę charakterystyczną, że nieubłaganie płynie, ucieka, przemija bezpowrotnie. I w tej rzeczywistości, w tej atmosferze, wrzesień przyniósł wspaniałą polska jesień, jakby małe wynagrodzenie za nie do końca udane lato, nie zauważalnie na kalendarzu pojawiła się kartka październikowa, z pierwszymi przymrozkami i niby czas biegnie ciągle tak samo a tu już niespostrzeżenie ponownie jak co roku nadszedł miesiąc listopad, który obdarowuje nas swoją zadumą, smutną, ponurą, deszczową aurą narzucając nam nastrój refleksji na temat przemijania naszego życia.

Bazylika Laterańska jako budynek musi być ważna dla katolików, skoro co roku świętujemy rocznicę jej poświęcenia. Istotne treści związane z tym świętem spróbujmy odnaleźć w dzisiejszych czytaniach.

Gdybym zapomniał Ciebie, Ojczyzno moja, moje święte Jeruzalem, niech przywrze język do mego podniebienia, niech uschnie moja prawica, a Ty, Boże, zapomnij o mnie!(Ks. Piotr Skarga)

Na końcu czasów sądzeni będziemy z miłości... Jezus jest praktyczny, miłość jest praktyczna. Bądź też ty praktyczny i konkretny w miłości. Rozejrzyj się! Jest wokół ciebie wiele ludzi, którzy potrzebują twojej pomocy. Jest wokół ciebie wiele „oblicz Chrystusa”, które potrzebują miłości.

Przeżywamy dziś we wspólnocie Kościoła święto Św. Andrzeja Apostoła. Ewangelia ukazuje nam powołanie na apostołów dwóch braci: Andrzeja i Szymona, zwanego Piotrem oraz dwóch innych braci: Jakuba i Jana, synów Zebedeusza. Z początku św. Andrzej należał do grona uczniów Jana Chrzciciela, później jednak dołączył do grona naśladowców Chrystusa.