Słowo Redemptor

Świętego Klemensa Marii Hofbauera

 

 

 

 

Życiorys św. Klemensa Hofbauera

 

 

 

Św. Klemens Hofbauer urodził się 26 grudnia 1751 r. w Tasowicach na Morawach jako dziewiąte spośród dwunastu dzieci państwa Hofbauerów. Jego ojciec był Czechem a matka Niemką. Gdy Klemens miał prawie 7 lat, został osierocony przez ojca. Wychowywał się w biedzie, pracował jako pomocnik w piekarni.

 

Od najmłodszych lat pragnął zostać kapłanem, ale to pragnienie prowadziło go zawiłymi ścieżkami życia. Wielokrotnie pielgrzymował do Rzymu, był pustelnikiem w Italii i na Morawach. Po pokonaniu trudności finansowych, jako wyuczony piekarz, rozpoczął w Wiedniu studia teologiczne. Jednak ze względu na antyklerykalizm panujący w Austrii, przerwał studia i udał się do Rzymu. Mając niespełna 33 lata wstąpił w Rzymie do Zgromadzenia Redemptorystów i w 1785 r. przyjął święcenia kapłańskie. Był pierwszym obcokrajowcem w Zgromadzeniu, którego założycielem był św. Alfons Liguori. Jesienią 1785 roku został wysłany wraz ze swoim współbratem o. Tadeuszem Hüblem „na Północ”, by szukać miejsca pod pierwszą placówkę Zgromadzenia poza Alpami. Po rocznym pobycie w Wiedniu w lutym 1787 r. przybyli do Warszawy, gdzie na prośbę nuncjusza apostolskiego Ferdynanda Saluzzo i króla Stanisława Augusta Poniatowskiego podjęli najpierw duszpasterstwo w kościele pojezuickim na Starym Mieście. Następnie w 1788 r. na prośbę niemieckiego bractwa podjęli pracę przy kościele św. Benona na Nowym Mieście (stąd pierwszych redemptorystów nazywano benonitami). W ciągu 21 lat posługi, razem ze stopniowo powiększającą się wspólnotą redemptorystów, rozwinęli aktywność pastoralną na niespotykaną skalę.

 

Działalność duszpasterska św. Klemensa w kościele św. Benona miała charakter „nieustannej misji”, dzięki czemu szybko stał się on centrum życia religijnego Warszawy. Szczególną uwagę zwracał św. Klemens na posługę w konfesjonale, piękne sprawowanie liturgii, głoszenie Słowa Bożego i katechezę w języku polskim i niemieckim oraz śpiew i muzykę w czasie różnorakich nabożeństw. Rozwinął także szeroką działalność charytatywno-opiekuńczą otaczając specjalną troską dzieci i młodzież. Założył sierociniec i szkołę dla chłopców z najbiedniejszych rodzin, a także sierociniec i pierwszą w dziejach polskiej edukacji bezpłatną szkołę zawodową dla dziewcząt. Otaczał opieką duszpasterską prostytutki, chorych i umierających; prowadził apostolat wśród innych grup wyznaniowych, spowiadał i głosił rekolekcje w klasztorach żeńskich. Zorganizował bibliotekę i drukarnię, w której wydawano podręczniki szkolne, książki religijne, katechizmy oraz polskie tłumaczenia dzieł założyciela redemptorystów św. Alfonsa Liguori. Doceniając rolę świeckich w Kościele, założył Stowarzyszenie Oblatów Najświętszego Odkupiciela, skupiające elitę katolików świeckich, prowadzących pogłębione życie religijne i sakramentalne oraz apostolat w swoich środowiskach. Dla kandydatów do Zgromadzenia Klemens otworzył własny nowicjat i seminarium zakonne.

 

Jednak wychowywanie dzieci i młodzieży w duchu chrześcijańskim, duszpasterstwo ogarniające liczne rzesze wiernych oraz działalność świeckich oblatów napotykały na zdecydowany opór wrogów Kościoła. W czerwcu 1808 roku z rozkazu Napoleona został podpisany dekret o wypędzeniu Klemensa z Warszawy i zamknięciu kościoła św. Benona. Klemens wraz z 40 redemptorystami został aresztowany i wywieziony do twierdzy w Kostrzyniu nad Odrą. W więzieniu spędzili cztery tygodnie, po czym zwolniono ich i nakazano udać się do własnych krajów, jednak bez prawa powrotu do Księstwa Warszawskiego.

 

We wrześniu 1808 roku Klemens przybył do Wiednia. W następnym roku, kiedy to wojska napoleońskie atakowały Wiedeń, jako kapelan szpitala opiekował się rannymi żołnierzami. Arcybiskup Wiednia zauważył gorliwość Klemensa i polecił mu, aby zajął się małym, włoskim kościołem w Wiedniu, przy którym pracowali wcześniej franciszkanie. Klemens pracował tam 4 lata a następnie, w 1813 roku, został kapelanem i spowiednikiem Sióstr Urszulanek. Przy kościele św. Urszuli jako jego rektor rozwinął wspaniałą działalność duszpasterską i charytatywną wśród różnych grup społecznych, zwracając szczególną uwagę na studentów i profesorów oraz ludzi ubogich i opuszczonych. Szczególnie duży wpływ wywierał przez piękną liturgię, kazania, posługę w konfesjonale oraz indywidualne rozmowy. Był jednym z inspiratorów odrodzenia życia religijnego w Austrii. Jego dewizą stało się powiedzenie: „Ewangelia winna być głoszona w nowy sposób”. Dzięki osobistym znajomościom wśród uczestników Kongresu Wiedeńskiego, udało mu się zniweczyć plan utworzenia w krajach niemieckich Kościoła narodowego.

 

Klemens Hofbauer zmarł w Wiedniu 15 marca 1820 r. jako ceniony kaznodzieja i spowiednik, opiekun bractw religijnych i apostoł ubogich. Został beatyfikowany w 1888 roku przez papieża Leona XIII, a w 1909 roku papież Pius X ogłosił go świętym Kościoła katolickiego. W 1913 został ogłoszony drugim patronem piekarzy, zaś w 1914 papież przyznał mu tytuł drugiego patrona Wiednia. Nazywany jest też apostołem Warszawy. Jego wspomnienie liturgiczne przypada 15 marca.

 

Za życia św. Klemensa nie udała mu się żadna nowa fundacja. Dopiero po jego śmierci zaczęły powstawać nowe klasztory redemptorystów w Europie, a od 1832 r. w Stanach Zjednoczonych i później stopniowo na innych kontynentach. Do Polski redemptoryści wrócili w 1883 r. za sprawą sługi Bożego ojca Bernarda Łubieńskiego, wielkiego czciciela i propagatora kultu Matki Bożej Nieustającej Pomocy powierzonego redemptorystom w 1866 r. przez błogosławionego papieża Piusa IX.

 

 

___________________________________________________________________________________________________________________

Zapraszamy do zapoznania się z tekstem kazania o Św. Klemensie Mari Hofbauer

 

 

 

 

 

 

 

 

 Radny Zwyczajny Zarządu Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Warszawa

o. Sylwester Cabała CSsR

Powrót do strony głównej

Czytelnia

Polecamy