Sobota, 20 grudnia 2014 roku, III tydzień Adwentu, Rok B, I

 

 

 

 

 

Zwiastowanie…

 

Pękły niebios zwierciadła,

  Biała gołąbka spadła…

 

 I srebrzystej pierzem tęczy

 

 Niebianki skronie uwieńczy.

 

 Grom błyskawica!

Stań się, Stało

Matką dziewica

Bóg ciało”

(A. Mickiewicz)

 

 

Poeta, mimo wspaniałych rymów, nie potrafi oddać wielkości chwili. Ewangelista nawet nie próbuje – zapisuje rozmowę Maryi z aniołem, z tym, że to anioł mówi, a Maryja zadaje tylko pytanie, by ostatecznie podjąć decyzję. Właśnie ta decyzja Maryi daje Bogu możliwość dokonania nowego cudu stworzenia:

 

Stań się! – Stało. Bóg – Ciało.

 

W chwili wcielenia Bóg wkracza w dzieje świata jako Człowiek. Aby człowiek poznał, jakim jest naprawdę, sam Bóg stał się Człowiekiem, bo tylko On wie, jakie dzieło zamierzył, a jak grzech to dzieło zdeprawował. By dokonać naprawy, potrzebował ludzkiego ciała – da Mu je dziewicza Jego Matka, Maryja. W tym wydarzeniu ujawnia się wielkość Maryi. Inicjatywa wyszła od Boga, ale decyzję przyjęcia Bożej propozycji podjęła Maryja:

„Oto ja służebnica Pańska, niech mi się stanie według słowa twego”
(Łk 1, 38).

Maryja zgadza się na to, na co zgodził się Ojciec, posyłając Syna na ziemię.

 

Stajemy wobec wielkiej tajemnicy Boga, który staje się Człowiekiem. Możemy studiować, zgłębiać tę prawdę, ale to nam nic nie pomoże – wydarzenie to, im bardziej poznane, tym bardziej niepojęte. Jak Bóg może uczynić swoim to, co tak ludzkie: smutek, zmęczenie, ból, a przy tym doświadczać nienawiści i zdrady. Ale taka była wola Ojca, na którą zgadzają się Matka i Syn. A wola Ojca, na którą zgadzają się Matka i Syn, przynosi ludziom radość zbawienia, a Matce i Synowi radość spotkania z odkupionymi ludźmi w domu Ojca. Bo zwiastowanie to powód do radości wszystkich na ziemi i w niebie.

 

 

 

  

 

 

 

 

 

 

Emeryt (Bazylika Mniejsza i Sanktuarium Matki Bożej „Strażniczki Wiary”) – Bardo Śląskie