Piątek, 09 grudnia 2011 roku, II tydzień Adwentu, Rok B, II

Zasadnicze zajęcie dzieci to zabawa (gdy dorośli akurat nie zadają im jakiegoś innego zajęcia). Zasadniczą zabawą (przybierającą różne formy konkretne) jest naśladowanie dorosłych. Dzieci „udają” dorosłych i jest to naturalny etap w procesie, w którym rzeczywiście dojrzewają aby naprawdę stać się dorosłymi. Dla dzieci obecnych na rynku starożytnego miasteczka monotonię codzienności przecinały od czasu do czasu dwa wydarzenia: pochód weselny lub pochód żałobny. Zatem dzieci bawiły się – albo w wesele, albo w pogrzeb. Największym rozczarowaniem dla swoich rówieśników były dzieci, które będąc na rynku, nie chciały się bawić ani w jedno, ani w drugie; zachęcane (w ramach zabawy) weselną muzyką, nie tańczyły, ani też przynaglane zawodzeniem, nie dołączały się do utworzonego w ramach zabawy orszaku pogrzebowego.

Do takich dzieci Jezus porównuje ludzi tego pokolenia. Nie odpowiedzieli na działalność Jana Chrzciciela, pozostają też obojętni wobec słów i czynów Chrystusa.

Jeśli już znalazłem się na „rynku życia” to mam „bawić się” (tzn. być aktywnym i zdecydowanym)! Forma nie musi być jedna i jednolita.

Chrześcijańska (i adwentowa) duchowość obejmie zarówno zwolenników Jana (akcentujących pokutę, ascezę) jak i uczniów Jezusa (już świętujących oczekiwane i nadchodzące Królestwo), aby wszyscy rozpoznali się kiedyś w tym samym zbawczym planie Boga.

 Wychowawca w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów – Tuchów