Piatek, 28 marca 2014 roku, III tydzień Wielkiego Postu, Rok A, II

Jeśli dobrze rozumiemy pytanie uczonego w Piśmie, to brzmi ono w kontekście kultury judaistycznej tak: „Które z 613 przykazań jest najważniejsze?”. Odpowiedź Jezusa ucieszyła rozmówcę. Taka byłaby też jego odpowiedź. Miłowanie jest najlepszym wyrazem wiary. Miłowanie Boga i bliźniego porządkuje podejście do Prawa i Proroków. Pełna wiara czyni Boga pierwszą i najważniejszą osobą w życiu człowieka, Panem i Zbawicielem. Polega na trwałym związaniu z Nim swojego serca, duszy i myśli.

Cztery rzeczowniki użyte w przykazaniu (serce, dusza, umysł, moc) nie wskazują na różne aspekty człowieczeństwa, lecz podkreślają, że człowiek powinien miłować Boga całym sobą. Jezus potwierdził przekonanie rozmówcy o tym, że należy nie tylko wierzyć w Boga, ale należy także podjąć zasadniczą decyzję miłowania Boga ponad wszystko. I to nie wystarcza, bo trzeba podjąć jeszcze jedną zasadniczą decyzję: „miłowania bliźniego swego jak samego siebie”.

Kto zatem jest bliźnim? Etymologicznie: ten tuż obok, w pobliżu, blisko; stąd: bliźni, sąsiad. Bliźnim jest ten, kto teraz jest obok mnie, ktoś obok w potrzebie. Miłowanie samego siebie to nie egoizm, ale akceptowanie siebie jako stworzonego i obdarowanego przez Boga. Poczucie własnej wartości i miłowanie samego siebie stanowi wstępny warunek do miłowania innych.

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Kraków