Niedziela, 19 września 2015 roku, XXV tydzień zwykły, Rok B, I

W ludzkiej naturze zakodowany jest pociąg do wielkości.

Niezależnie od czasu, miejsca czy kultury człowiek zawsze dążył do pierwszeństwa. Bycie najlepszym i szanowanym, mając ostatnie zdanie w dyskusji, bycie autorytetem to pragnienie ludzkiego serca. To pragnienie powodowało, że człowiek wielokrotnie usprawiedliwiał swoje nawet niemoralne postępowanie, by tylko osiągnąć cel. Wszystkie działania mogą być dozwolone, by tylko zostać najważniejszym. Taki sposób myślenia i czynienia spotykamy również dziś, a czasem wydaje się, że jeszcze mocniej przybrał na sile. To – nie bójmy się nazwać rzeczy po imieniu – ciągle pogański świat.

Całkowicie inną perspektywę życia proponuje nam Ewangelia i sam Jezus Chrystus.

Może nam się wydawać, że to naiwny, nieprzystający do dzisiejszych czasów sposób życia. Bo przecież wystawiamy się z własnej woli na wykorzystanie i okazujemy słabość, co dziś jest niemodne. Wezwanie do służby i wskazanie na dziecko jako wzór ma tu głęboki sens. A ukazuje się on w ludzkim sercu, jego czystości, niewinności i szczerym zaufaniu. Człowiek bowiem z latami zaciera, zapomina lub nie chce pamiętać o tej szczególnej godności dziecka Bożego. Wówczas uwydatniają się w nas nasze słabości, które próbujemy nazywać zaletami. Egoizm, egocentryzm, zazdrość, kłamstwo, oszukiwanie, itd. coraz częściej określane są mianem zaradności życiowej. Ta droga do niczego dobrego nie prowadzi.Może nam się wydawać, że to naiwny, nieprzystający do dzisiejszych czasów sposób życia. Bo przecież wystawiamy się z własnej woli na wykorzystanie i okazujemy słabość, co dziś jest niemodne. Wezwanie do służby i wskazanie na dziecko jako wzór ma tu głęboki sens. A ukazuje się on w ludzkim sercu, jego czystości, niewinności i szczerym zaufaniu. Człowiek bowiem z latami zaciera, zapomina lub nie chce pamiętać o tej szczególnej godności dziecka Bożego. Wówczas uwydatniają się w nas nasze słabości, które próbujemy nazywać zaletami. Egoizm, egocentryzm, zazdrość, kłamstwo, oszukiwanie, itd. coraz częściej określane są mianem zaradności życiowej. Ta droga do niczego dobrego nie prowadzi.

Lekcja Jezusa Chrystusa jest ciągłym wezwaniem do rozwoju, do dojrzałości chrześcijańskiej.

Nasze życie winno być zatem nieustanną odpowiedzią na to, komu ja ufam, i czy potrafię bezinteresownie z pokorą służyć. Zadawanie sobie pytań, jak wygląda moja wiara, czy jest zgodna z wymaganiami Ewangelii, w wielu momentach będzie trudne, a nawet bolesne. Ale jest to konieczny warunek, by zobaczyć u siebie postęp. Niech zatem dzisiejsze zganienie Apostołów przez Jezusa nie będzie również tylko naszym upomnieniem, ale punktem odniesienia jak powinienem żyć. To jest jedyna właściwa droga, która przez uniżenie i pokorę prowadzi do właściwej wielkości, jaką jest świętość.

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Toruń