Walka duchowa toczy się w naszym świecie nieustannie. Nie wszyscy ją dostrzegają. Niektórzy lekceważą sobie tę walkę duchową. Różne są tego powody. Jednym z nich jest pewien rodzaj duchowej obojętności na zło. Polega on na tym, że człowiek nie chce podjąć walki ze swoimi złymi nawykami. Woli przymknąć oko i mieć tzw. „święty spokój”. Zagłusza swoje sumienie, aby nie musieć podejmować wysiłku zmagania się.

Spotkanie Jezusa z Mateuszem daje też nam nadzieję na to, że Bóg patrzy na nas i wie o nas wszystko. I nie odwraca się, nie kiwa z politowaniem głową, nie grozi palcem… Jezus zaprasza nas do stołu, zaprasza na spotkanie. Do każdego z nas mówi: Pójdź za mną! (Mt 9, 9).

Święty Stanisław Kostka jest patronem dzieci i młodzieży. Patron jest po to, aby go naśladować. Dziś zwłaszcza młodzież potrzebuje takiego patrona. Stanisław Kostka dla młodych może być wzorem tego, że warto stawiać sobie wysoko poprzeczkę, nawet jeśli jest to świętość. Uczy nas także, że dzięki uporowi każde marzenie jest możliwe do spełnienia. Jego życie jest także wskazówką, aby swoje życiowe plany budować na skale, jaką jest Chrystus. Niech zatem św. Stanisław Kostka uprasza nam łaskę mądrych wyborów, aby fundamentem naszych życiowych planów i ambicji był zawsze Chrystus, któremu warto zaufać.

Na krzyżu Jezus daje świadectwo, na czym polega Nowe Przymierze: Abyście się wzajemnie miłowali jak ja Was umiłowałem (J 13, 35). Tym samym Jezus uczy nas, że nawet wtedy, gdy ktoś nas bardzo zranił i skrzywdził ,możemy szukać siły do przebaczenia u Niego. Przebaczenie jest drogą uzdrowienia.

Celem dzisiejszego święta jest przypomnienie wiernym, że Maryja była zwykłym człowiekiem. Posiadała wolną wolę i choć została zachowana od zepsucia grzechu, to jednak Jej życie nie zostało zaplanowane z góry. Jej zaufanie Bogu, posłuszeństwo i zawierzenie Bożemu słowu sprawiły, że błogosławić Ją będą odtąd wszystkie pokolenia (por. Łk 1, 48). Maryja w pełnej wolności i z radością powiedziała Bogu tak na Jego plan zbawienia ludzi.

Dziś oddajemy cześć Matki Bożej Częstochowskiej, obchodząc liturgiczną uroczystość ku Jej czci. Nasze oczy i serca kierują się ku Jasnej Górze, gdzie Polacy od wieków doświadczają pomocy ze strony Maryi. Ten bliski związek Polaków z Jasną Górą i obecnością Maryi w dziejach naszej Ojczyzny podkreślił św. Jan Paweł II podczas pierwszej pielgrzymki do naszego kraju w słowach: „Jasna Góra jest sanktuarium Narodu. Trzeba przykładać ucho do tego świętego Miejsca, aby czuć, jak bije serce narodu w Sercu Matki. Trzeba usłyszeć echo całego życia Narodu w Sercu jego Matki i Królowej”.

Na początek warto zauważyć pozorną nieścisłość i wyciągnąć z niej ciekawostkę: dziś w Kościele wspominamy apostoła Bartłomieja, a w Ewangelii św. Jana, którą przed chwilą usłyszeliśmy, nie ma nikogo o takim imieniu. Bartłomiej jest wspominany u Mateusza i u Łukasza w spisie apostołów, ale Jan w ogóle nie wspomina nikogo o tym imieniu. We fragmencie, który usłyszeliśmy, jest Jezus, jest Filip i jest Natanael… Gdzie jest Bartłomiej? – to jest owa nieścisłość, a teraz ciekawostka. Choć musimy się tego domyśleć, bo nigdzie nie jest powiedziane to wprost, to wiemy, że Bartłomiej i Natanael to po prostu jedna i ta sama osoba. I nie jest to nic dziwnego. Tak samo ma miejsce z imionami Piotr i Szymon, Tomasz i Didymos, albo Szaweł i Paweł – to ten sam człowiek, który ma różne imiona. Natanael bar Tholomaios – bo tak najprawdopodobniej brzmiało jego pełne imię.

„... Na chwałę Wszechmocnego Boga, który specjalną łaskawością obdarzył Dziewicę Maryję, ku czci Syna Jego, nieśmiertelnego Króla wieków oraz Zwycięzcy grzechu i śmierci, dla powiększenia chwały jego Błogosławionej Matki, ku niewypowiedzianej radości całego Kościoła powagą Pana Naszego Jezusa Chrystusa, Świętych Apostołów Piotra i Pawła i Naszą, ogłaszamy, oświadczamy i określamy jako dogmat prawdę przez Boga objawioną, że Niepokalana Bogarodzica zawsze Dziewica Maryja, po dopełnieniu życia ziemskiego z ciałem i duszą została wzięta do nieba...”.

Św. Wawrzyniec żył w III w. i pochodził wg legendy z Hiszpanii. W roku 257 papież Sykstus II udzielił mu święceń diakonatu. Ten rok okazał się jednak szczególnie dramatyczny dla ówczesnych chrześcijan, cesarz Walerian chcąc podbudować budżet państwa, wydał edykt ograniczający wolność religijną chrześcijan, w zasadzie redukując ją tylko do prywatności. Rozpoczęły się prześladowania chrześcijan, zaczęto konfiskować mienie i więzić wierzących. W tym trudnym czasie Wawrzyniec, choć był jeszcze młodzieńcem, pełnił odpowiedzialną funkcję pierwszego diakona i skarbnika wspólnoty. Do jego podstawowych zadań należała troska o biednych i potrzebujących.

Święta Edyta Stein swoim życiem pokazała, że jeśli chce się poznać prawdę, trzeba nawet zapłacić najwyższą cenę, czyli życie. Poszukiwała prawdę bez kompromisu. Jej tęsknotą była prawda. Patrząc na swoje życie, mówiła: „Moja tęsknota do prawdy była moją jedyną modlitwą”. Te słowa wypowiedziała jako osoba, która przecież przez pewien czas była zdeklarowaną ateistką. Wypowiedziała je jako kobieta naukowiec, ogarniająca świat prawami umysłu. To logiczne rozumowanie doprowadziło ją do tego, że pełnej prawdy nie da się odnaleźć tylko w filozofii, ale przede wszystkim w religii.