Świętego Marka, Ewangelisty – święto - Homilie Rok B 2023/24

Świętego Marka, Ewangelisty – święto

Czwartek, 25 kwietnia 2024 roku, IV tydzień wielkanocny, Rok B, II

„Straszne” rzeczy proponuje nam dziś św. Piotr. Przyobleczcie się w pokorę (…), upokórzcie się pod mocną ręką Boga (…), bądźcie trzeźwi (…), czuwajcie! (por. 1 P 5, 5-8).

Czy nie za wiele od nas wymagasz, Piotrze Apostole?

To nie te czasy, by wzywać człowieka do pokory, gdy świat, który tak nas wabi, proponuje dokładnie coś innego: zadbaj o siebie, rób wszystko, żeby inni tobą nie pomiatali, byś coś znaczył w tym świecie. Po co się upokarzać pod ręką Boga, skoro świat, który tak nas wabi, coraz wyraźniej odrzuca w ogóle Jego istnienie, a na pewno nie ma zamiaru liczyć się z Jego przykazaniami i naukami. Jak tu być trzeźwym i trzeźwo myśleć, skoro świat, który tak nas wabi, podaje gotowe rozwiązania, czy to w telewizji, czy w Internecie. Nie musisz się wysilać, myśleć, próbować rozumieć.

Jak daleko nam do ideału, jaki zarysował św. Piotr. Jak bardzo brakuje nam tego właśnie czuwania. I to na rozmaitych poziomach, żeby nikt nie zagarnął nas w niewolę, by posłużyć się słowami św. Pawła z Listu do Kolosan. Widzimy na co dzień, że nie każdy jest poza podejrzeniem jak żona Cezara i nie każdy jest wierny ideałom jak Penelopa mężowi. A Pan nieustannie pobudza nas słowami: Idźcie na cały świat i głoście Ewangelię (Mk 16, 15).

Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15), wbrew światu, że pokora jest cnotą! Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15), wbrew światu, że wolno, że warto, że czymś mądrym jest upokorzyć się przed Bogiem! Przed kim jak przed kim, ale przed Nim warto. Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15), wbrew światu, że warto trzeźwo, czyli ewangelicznie myśleć.

Tak poszedł w świat patron dnia, św. Marek. Niewiele mamy pewnych informacji o nim. To jednak, czego się dowiadujemy, pozwala poznać go od rożnych stron. Najpierw to, że nie od razu był gotów na wielkie poświęcenia. Dlatego poróżniwszy się ze św. Pawłem, opuścił pierwszą wyprawę misyjną. Później doznał pewnego upokorzenia, kiedy Paweł nie chciał zabrać go na następną. To sprawiło, że Pawła opuścił także Barnaba, dotychczasowy wierny współpracownik w dziele ewangelizacji. Koniec końców wszystko się dobrze skończyło i ostatecznie później wszyscy zgodnie pracowali nad rozwojem Kościoła.

Oby i dziś nie zabrakło podobnej mądrości i podobnej pokor, tym, którzy pracują na polu ewangelizacji. Trzeba się strzec, by pycha jednych, arogancja drugich czy wreszcie czyjaś lekkomyślność nie prowadziły do podziałów i wzajemnego oskarżania się. Bo diabeł jak lew ryczący nieustannie krąży… (1 P 5, 8). Mocni w wierze potrafimy się przeciwstawić światu, który równie nieustannie nas wabi. Oby nam się to udawało.