Niedziela, 14 września 2024 roku, XXIV tydzień zwykły Rok C, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

W naszej ojczyźnie mamy ponad 1100 różnych sanktuariów. Najwięcej jest sanktuariów maryjnych, w których czci się Matkę Jezusa, ale są też sanktuaria tzw. Pańskie, czyli związane z Jezusem albo z Osobami Trójcy Świętej, a także sanktuaria, w których prosimy o wstawiennictwo różnych świętych i błogosławionych. Najstarszym sanktuarium narodowym w Polsce nie jest – jak mogłoby się wielu wydawać – sanktuarium na Jasnej Górze w Częstochowie, lecz sanktuarium Krzyża Świętego w Górach Świętokrzyskich.

Ponad dziesięć wieków temu, u początku naszej państwowości, w 1006 roku, na szczycie wzgórza powstał klasztor, którym na początku opiekowali się benedyktyni. Wkrótce na teren klasztoru trafiły niezwykle cenne relikwie Drzewa Krzyża Świętego, które do dziś są największym skarbem tej świątyni. Najstarszym więc sanktuarium na ziemiach polskich jest sanktuarium Krzyża Świętego, ponieważ z Krzyżem Jezusa nasz naród był związany od samego początku.

 

Czy ktoś mógłby naprawdę zrozumieć nas, Polaków, nie znając takich krzyży jak chociażby:

Krzyż na Giewoncie, o którym mówił św. Jan Paweł II w Zakopanem w 1997 r., że „ten krzyż patrzy na całą Polskę, od Tatr aż do Bałtyku, i ten krzyż mówi całej Polsce: W górę serca!”.

„Czarny Krzyż” na Wawelu, z którego królowa Jadwiga usłyszała głos mówiący o chrystianizacji Litwy przez jej małżeństwo z Władysławem Jagiełłą.

Krzyż, który w chwili śmierci podnosił ks. Ignacy Skorupka – moment ten stał się punktem zwrotnym w bitwie pod Ossowem w 1920 r..

„Trzy Krzyże Gdańskie” – pomnik poległych stoczniowców, pierwszy w powojennej Polsce monument wzniesiony całkowicie ze środków społecznych.

Dwa „Poznańskie Krzyże” – pomnik upamiętniający pierwszy zryw robotników w powojennej Polsce.

Czy też krzyż na Placu Zwycięstwa w Warszawie, gdzie w 1979 r. stanął dziewięciometrowy krzyż, pod którym papież-Polak wzywał Ducha Świętego, aby odnowił oblicze „tej ziemi”.

I można by tak wymieniać godzinami – bo czy ktoś chce, czy nie – krzyże są wpisane w naszą historię, w naszą ojczyznę, i nie da się nas, Polaków, oraz naszej historii zrozumieć bez tych krzyży.

 

Nasza historia to również długa historia obrony krzyża. Starsi pamiętają obronę krzyża w Nowej Hucie. Miało to być miasto bez Boga, ale ludzie w 1957 r. postawili tam krzyż, bo nie potrafili bez niego żyć. Niektórzy pamiętają strajki szkolne w obronie krzyży – w Miętnem czy we Włoszczowie. A wcześniej każdy zaborca zdawał sobie sprawę, że nasz naród jest silny krzyżem, dlatego też każde niszczenie naszego narodu rozpoczynał od niszczenia i usuwania krzyży z przestrzeni publicznej. Tak działali Niemcy i Sowieci, a także komuniści w powojennej Polsce. Wszyscy wiedzieli, że nie pokonają narodu, gdy ten trwa przy krzyżu Jezusa.

 

Dzisiejsze święto Podwyższenia Krzyża Świętego ustanowiono na pamiątkę ponownego wywyższenia, czyli postawienia Krzyża w przepięknej świątyni w Jerozolimie, nazwanej najpierw Bazyliką Męczenników, a następnie Bazyliką Krzyża Świętego. Wszystko to za sprawą św. Heleny, matki cesarza Konstantyna, która po długich staraniach w 320 roku odnalazła krzyż, na którym umarł Jezus, i na tym miejscu wzniesiono świątynię.

 

Ale w dniu dzisiejszym, kiedy myślimy o krzyżu, najważniejsze jest pytanie: czym dla mnie osobiście jest krzyż Jezusa? Czy jest dla mnie jedyną drogą do zbawienia? Czy też żyję w iluzji, że można się zbawić bez krzyża, w jakiś inny sposób? A przecież innego sposobu nie ma. Dzisiaj, w czasach, gdy niektórzy włodarze miast wydają nakazy zdejmowania krzyży z przestrzeni publicznej w imię tzw. neutralności światopoglądowej, to pytanie staje się jeszcze bardziej aktualne.

Bo nie istnieje coś takiego jak światopogląd neutralny. Człowiek zawsze dokonuje jakiegoś wyboru: albo zdejmie krzyż, albo go zawiesi – i w tym wyborze nie ma neutralności. Albo mamy ścianę, na której wisi krzyż, albo ścianę, z której krzyż został zdjęty. Żadna z tych opcji nie jest obojętna.

„Przyjmując krzyż” lub „odrzucając go”, zawsze dokonuję wyboru – który kiedyś przełoży się na ten najważniejszy wybór: czy będę zbawiony, czy też nie? I choć w historii byli ludzie, którzy ściągali krzyże, i byli tacy, którzy je wieszali – najważniejsze pytanie brzmi: do której z tych grup ja się zaliczę?

 

Św. Paweł w Liście do Galatów mówi: „Co do mnie, nie daj Boże, bym się miał chlubić z czego innego, jak tylko z krzyża Pana naszego Jezusa Chrystusa” (Ga 6,14).

 

Świat bez krzyża byłby światem bez nadziei. Bo bez krzyża nikt z nas nie miałby szans na wieczne szczęście.

 

W dzisiejsze święto rozbudźmy w sobie na nowo miłość do krzyża. Brońmy go w swoim sercu i w przestrzeni, w której żyjemy. On niesie nam niekończącą się nadzieję: na zwycięstwo życia nad śmiercią, światła nad ciemnością, przebaczenia nad nienawiścią. Wszyscy jesteśmy zaproszeni do tego, aby odnieść tryumf z krzyżem Chrystusa.

 

 

 

 

 

 

 

Kazania-homilie: Święto Podwyższenia Krzyża Świętego

o. Ryszard Hajduk CSsR  (środa, 14 września 2011 roku, Rok A, I)

o. Piotr Chyła CSsR  (piątek, 14 września 2012 roku, Rok B, II)

o. Zdzisław Stanula CSsR  (sobota, 14 września 2013 roku, Rok C, I)

o. Grzegorz Woś CSsR  (niedziela, 14 września 2014 roku, Rok A, II – XXIV niedziela zwykła)

o. Krzysztof Dworak CSsR  (poniedziałek, 14 września 2015 roku, Rok B, I)

o. Ryszard Bożek CSsR  (środa, 14 września 2016 roku, Rok C, II)

o. Sławomir Romanowski CSsR  (czwartek, 14 września 2017 roku, Rok A, I)

o. Tomasz Jakubczak CSsR  (piątek, 14 września 2018 roku, Rok B, II)

o. Mariusz Więckiewicz CSsR  (sobota, 14 września 2019 roku, Rok C, I)

o. Janusz Serafin CSsR  (poniedziałek, 14 września 2020 roku, Rok A, II)

o. Edmund Kowalski CSsR  (wtorek, 14 września 2021 roku, Rok B, I)

o. Andrzej Kukła CSsR  (środa, 14 września 2022 roku, Rok C, II)

o. Paweł Drobot CSsR  (czwartek, 14 września 2023 roku, Rok A, I)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (sobota, 14 września 2024 roku, Rok B, II)

o. Jacek Zdrzałek CSsR  (niedziela, 14 września 2025 roku, Rok C, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Redemptorysta Prowincji Warszawskiej, obecnie przełożony wspólnoty redemptorystów w Krakowie, wykładowca teologii
życia konsekrowanego oraz rekolekcjonista sióstr zakonnych i księży – Kraków