XXVIII niedziela zwykła

Niedziela, 12 października 2025 roku, XXVIII tydzień zwykły, Rok C, I

Często od najmłodszych lat jesteśmy uczeni dziękowania za dobro, jakie otrzymujemy od innych ludzi. Uczy się nas, że jest to wyrazem kultury i dobrego wychowania. Jednak z biegiem lat zdarza się, że niektórym osobom z różnych powodów trudno jest podziękować komuś drugiemu. Dzieje się tak z wielu przyczyn. Jedną z nich może być pycha, która podpowiada człowiekowi, że wszystko osiągnął sam – dzięki swojej pracy i zdolnościom – i nie musi nikomu za to dziękować. Ktoś inny może uważać, że podziękowanie oznaczałoby uznanie swojej zależności od innych. Jeszcze ktoś inny rzadko wypowiada słowa wdzięczności, sądząc, że wszystko należy mu się od innych zupełnie za darmo.

W Ewangelii, jaką Kościół daje nam na bieżącą niedzielę, Jezus pragnie pokazać, że jest bardzo hojny w dawaniu i nie ma trudności z obdarowywaniem wielu różnych osób. Świadczy o tym uzdrowienie z trądu dziesięciu ludzi, którzy przychodzą do Niego z prośbą o uleczenie. Jezus daje im bardzo wiele – przywraca im pełnię zdrowia. Nie wypytuje ich przy tym, kim są, jaka jest ich motywacja czy skąd pochodzą. Dla Jezusa liczy się człowiek będący w potrzebie i zaradzenie jego brakom, które w przypadku trądu są szczególnie dotkliwe.

Jezus nie domaga się od nich żadnych szczególnych podziękowań ani darów materialnych jako wyrazu wdzięczności. Nie jest to także warunkiem uzdrowienia. Jednak kiedy powraca tylko jeden spośród dziesięciu, by Mu podziękować, Jezus podkreśla, że tylko ten jeden – i to cudzoziemiec – zdobył się na to, by wrócić i osobiście wyrazić wdzięczność. To wielka lekcja dla nas, ukazująca wartość dziękczynienia wobec Boga i ludzi.

Jak często brakuje wdzięczności w naszych rodzinach, małżeństwach, wspólnotach – sąsiedzkich, lokalnych, parafialnych czy zakonnych. Jak często zauważenie dobra uczynionego przez drugiego człowieka i podziękowanie mu za nie może umocnić wzajemne relacje, a także stać się wsparciem dla tych, którzy czynią dobro bezinteresownie, choć również potrzebują czasem zauważenia, pochwały i docenienia swoich wysiłków. Nie powinno to być celem samym w sobie, ale może dodać skrzydeł człowiekowi i podtrzymać jego zapał w pełnieniu dobra.

Szczery uśmiech, słowa podziękowania i uznania mogą sprawić, że drugi człowiek dostrzeże, iż dobro, które czyni, jest ważne i zauważane przez innych. Zdarza się, że częściej dziękujemy obcym osobom (co samo w sobie nie jest złe), lecz zapominamy o wdzięczności wobec tych, z którymi żyjemy na co dzień. Nieraz dostrzegamy dobro dopiero wtedy, gdy kogoś obok nas zabraknie – choćby na jakiś czas. Może się jednak zdarzyć, że będzie już zbyt późno na wyrażenie wdzięczności.

Warto więc pamiętać, że postawa wdzięczności jest bardzo ważna w codziennym życiu i sprawia, że dobro staje się jeszcze bardziej widoczne. Dziękując, kształtujemy i rozwijamy w sobie ducha wdzięczności, który przenika wiele aspektów życia i naszych relacji z innymi. Wtedy też mniej w nas krytyki, obmowy i zazdrości, a więcej Bożej radości, optymizmu, zaufania w Bożą Opatrzność oraz uczciwego traktowania drugiego człowieka, jego pracy i poświęcenia.

Podobnie jest w relacji człowieka do Boga. Często więcej prosimy, niż dziękujemy, nie zawsze dostrzegając dobro, które otrzymujemy – od drobnych codziennych darów aż po te największe. Warto w modlitwie dziękować Bogu za Jego dary, bo kto potrafi dziękować, ten otwiera się na jeszcze większe łaski. Wyrazem wdzięczności wobec Pana Boga może być m.in. modlitwa wieczorna, gdy podsumowujemy dzień i staramy się dostrzec Boże błogosławieństwa. Warto, by dziękczynienie stało się również częścią naszego rachunku sumienia – zarówno codziennego, jak i tego przed spowiedzią świętą.

Dostrzegając ogrom dobra, zauważamy też ludzi, przez których to dobro do nas dociera. Dzięki temu mniej będziemy narzekać na rzeczywistość i bliźnich, a więcej błogosławić, życzyć dobra i uwielbiać Boga, który ich natchnął do spełniania czynów miłości – pokornie, nierzadko anonimowo, wytrwale i z oddaniem.

Pamiętajmy, że potrzeba, z jaką przychodzimy do Pana Boga, oraz dar, jaki od Niego otrzymujemy, mogą być jedynie drogą do jeszcze większych łask. Tak było w przypadku Naamana, którego uzdrowienie dokonane przez Boga za pośrednictwem proroka Elizeusza stało się dla niego drogą do wiary w Jedynego Boga. Podobnie było z trędowatym, który powrócił do Jezusa – otrzymał łaskę wiary w Chrystusa, ważniejszą niż samo fizyczne uzdrowienie. Była to swoista nagroda za jego wdzięczność: „Wstań, idź, twoja wiara cię uzdrowiła” (Łk 17,19).

Doświadczenie braku w naszym życiu może być przygotowaniem do darów o wiele cenniejszych, które Bóg pragnie nam ofiarować teraz i w przyszłości. Wdzięczność otwiera serce człowieka na Boga i bliźnich, a jej najpełniejszym wyrazem jest Eucharystia – największe Dziękczynienie, w którym sam Chrystus ofiaruje się Ojcu za nas. Każda Msza Święta jest więc zaproszeniem, by nasze osobiste „dziękuję” włączyć w Jego doskonałą ofiarę miłości.

Piękny przykład wdzięcznego serca dawał św. Jan Paweł II, który w codziennej modlitwie powtarzał: „Dziękuję Ci, Panie, za wszystko, co przyniosło mnie do Ciebie”. Jego życie pełne trudów i cierpienia było nieustannym aktem dziękczynienia – nie tylko słowem, ale postawą serca.

Niech i nasza codzienność stanie się modlitwą wdzięczności – nie tylko w chwilach radości, ale także w doświadczeniach i trudnościach, które mogą nas przybliżać do Boga. Starajmy się każdego dnia znaleźć choć jeden powód, by powiedzieć „dziękuję” – Bogu i ludziom. Wtedy nasze życie stanie się prawdziwą Eucharystią.

Modlitwa:

Panie Jezu, naucz mnie dziękować – za dar życia,
za ludzi, których stawiasz na mojej drodze,
za każdy dzień, w którym mogę kochać.
Niech moje serce będzie zawsze gotowe widzieć dobro, przyjmować je z pokorą i dzielić się nim z innymi.

„Wszystko czyńcie na chwałę Bożą” (1 Kor 10,31).