Sobota, 03 grudnia 2016 roku, I tydzień Adwentu, Rok A, I

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Słowo Boże z dnia dzisiejszego mówi nam o wielkiej i pedagogicznej miłości Boga do swojego ludu i o Jezusie wysyłającym swoich uczniów na pierwszą misję ewangelizacyjną. Dzisiaj wspominamy także św. Franciszka Ksawerego, prezbitera, patrona misji katolickiej.

 

 

Bóg okaże ci łaskę na głos twojej prośby. Ledwie usłyszy, odpowie ci. Bóg, Święty Izraela, ustami proroka Izajasza potwierdza swoją miłosierną i nieustanną obecność wśród swojego ludu. Bóg doskonale zna swoje stworzenia, zwłaszcza swoje umiłowane dzieci - ludzi, a zatem jest to pedagogiczna obecność Ojca, najpierw jako nauczyciela („twój nauczyciel już nie odstąpi”) i mistrza („oczy twoje patrzeć będą na twego mistrza”), potem jako troskliwego gospodarza („On użyczy deszczu na twoje zboże”) i wytrawnego lekarza („Pan opatrzy rany swego ludu i uleczy jego sińce”).

W takim kontekście nie pozostaje nam nic innego, jak tylko pełna wiary i ufności odpowiedź ludzi Adwentu:

„Idźmy z radością na spotkanie Pana”.

 

Jezus głosił Ewangelię królestwa i leczył wszystkie choroby i wszystkie słabości. Jezus z Nazaretu, obiecany Mesjasz, realizuje w pełni prorocze zapowiedzi o miłosiernej i zbawczej obecności Boga wśród swojego umiłowanego ludu. Idące i gromadzące się wokół Niego tłumy ludzi, wzbudzały w Nim głębokie współczucie, a zarazem zaniepokojenie, „bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza”. W konsekwencji, Jego podstawową misją jest obecnie „obchodzić wszystkie miasta i wioski”, „nauczać w tamtejszych synagogach” i „głosić Ewangelię królestwa”. Jako prawdziwy Człowiek, Syn Maryi, Jezus jest świadomy swoich limitów czasowo-przestrzennych: „Wtedy rzekł do swych uczniów: Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało. Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Jego dzieło nauczania, wyrzucania złych duchów, leczenia wszelkich chorób i słabości mają kontynuować wybrani uczniowie: „Idźcie i głoście: Bliskie już jest królestwo niebieskie”. Oni, umocnieni darami Ducha Świętego, poszli na cały świat, głosząc dobrą i radosną nowinę o zbawieniu.

 

Dzisiaj wspominamy jednego z najgorliwszych misjonarzy świata św. Franciszka Ksawerego (1506-1552). Po zakończeniu trzydziestodniowych Ćwiczeń duchowych, odprawionych pod kierunkiem samego św. Ignacego Loyoli (1491-1556), dołączył do grona jego pierwszych towarzyszy (w sumie 7), z którymi złożył śluby zakonne w Kaplicy Męczenników na Montmartre w Paryżu 15 sierpnia 1534 r. W roku 1537 przyjął święcenia kapłańskie i zaczął z wielkim powodzeniem głosić misje na terenie Włoch (Bolonia, Rzym). 7 kwietnia 1541 r. wyruszył z Portugalii na misje do Indii (prowincja Goa), gdzie nawrócił niezliczone rzesze pogan. Następnie rozpoczął ewangelizację Japonii. Zamierzał dostać się jeszcze do Chin. Wyczerpany jednak gorączką i opuszczony na wyspie Sancian, u wrót chińskiego imperium, umarł 3 grudnia 1552 r. W 1622 r. kanonizował go papież Grzegorz XV wraz z Ignacym Loyolą, Filipem Nereuszem, Teresą z Avila i Izydorem. W roku 1910 papież św. Pius X ogłosił św. Franciszka Ksawerego patronem Dzieła Rozkrzewiania Wiary, a w roku 1927 papież Pius XI ogłosił go wraz ze św. Teresą od Dzieciątka Jezus głównym patronem misji katolickich. Jego święto przypomina nam, wierzącym, obowiązek wspierania misji Kościoła modlitwą i ofiarą.

 

 

Św. Franciszek Ksawery pragnął, by wszyscy ludzie umieli hojnie odpowiedzieć na wezwanie misyjne Jezusa: „Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Ze strony św. Franciszka była to odpowiedź natychmiastowa i pełna misyjnej gorliwości, którą wyraził w swojej ulubionej modlitwie:

Dlaczego Cię kocham?

„Nie dla nagrody kocham Cię, mój Panie! Lecz tak, jak Ty mnie ukochałeś, Boże, chce Ciebie serce kochać, ile może! Tyś Król mój, Bóg mój, jedyna ostoja! Innej pobudki nie zna miłość moja”.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Profesor nadzwyczajny Istituto Superiore di Teologia Morale (antropologia filozoficzna
– specjalność bioetyka), Accademia Alfonsiana – Rzym