Czwartek, 2 listopada 2017 roku, XXX tydzień zwykły, Rok A, I

 

 

 

 

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

Dn 12,1-3 Powszechne zmartwychwstanie…
Ps 42 (41), 2-3. 5; Ps 43 (42), 3. 4 (R.: por. Ps 42 (41), 3a)
Rz 6, 3-9 Jeśli umarliśmy z Chrystusem, z Nim również żyć będziemy…
J 11, 32-45 Wskrzeszenie Łazarza…

 

 

 

Jeżeli umarliśmy z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy (Rz 6, 8). Te słowa św. Pawła napełniają nas nadzieją na to, że śmierć nie jest granicą naszego życia, ale jest jedynie pewnym punktem przełomowym, nowym początkiem, inauguracją życia na świętej górze i w Bożych przybytkach (por. Ps 43, 3), gdzie nie będzie cierpień ani łez. Śmierć jest, owszem, końcem – końcem zmagań i trudów, końcem grzechów i porażek – ale to, co przerasta najpiękniejsze wyobrażenia człowieka, zostaje mu dane w tym momencie, by się tym cieszył przez całą wieczność.

 

 

Św. Augustyn zastanawiał się kiedyś, czym Bóg może obdarzyć człowieka w niebie. Przywoływał jednocześnie na pamięć wszystkie Boże dzieła, które dziś, żyjąc na ziemi, możemy oglądać i możemy ich doświadczać. Opisywał piękno roztaczającego się nad nami nieba, migocących po zmroku gwiazd, wschodzącego i zachodzącego słońca, kojącego śpiewu ptaków. Zachwycał się intensywnością zieleni roślinności budzącej się do życia, ogromną ilością gatunków zwierząt, zmyślnym uporządkowaniem przepięknego świata flory i fauny. Rozpisywał się nawet nad obfitością pokarmów i rozmaitością smaków, jakie Bóg dał człowiekowi, nie tylko po to, by zaspokajały głód, ale i cieszyły zmysły.

Czymże dopiero będą te nagrody [niebiańskie], skoro nasze obecne pociechy są tak liczne, tak cudowne i tak wielkie? – pytał ów Ojciec Kościoła. Jakież dobra zapewni [Bóg] w owym szczęśliwym życiu ludziom, dla których w czasie tego ich nędznego życia zechciał, by Jednorodzony Syn Jego zniósł tyle cierpień aż do poniesienia śmierci? (Św. Augustyn, O państwie Bożym).

 

 

Choć na przestrzeni wieków na różne sposoby próbowano opisać, czym jest „niebo” i jak będzie wyglądało nasze „życie po śmierci”, to jednak te wszystkie próby były jedynie jakimiś literackimi wizjami, mniej lub bardziej fantastycznymi, mającymi swoje źródło jedynie w bogatej wyobraźni ich autorów. Stawiać pytanie o niebo – pisał kard. Joseph Ratzinger – nie oznacza wkraczania w dziedzinę marzeń i fantazji. Pytać o niebo to znaczy rozpoznawać głębiej tę ukrytą rzeczywistość, dzięki której żyjemy, a którą wciąż nam przesłania i oddala otaczający nas świat (por. J. Ratzinger, Eschatologia – śmierć i życie wieczne).

 

Człowiek jest w niebie wtedy, kiedy jest z Chrystusem, i w takiej mierze jest w niebie, w jakiej jest z Chrystusem. Tej rzeczywistości nieba możemy doświadczać już dzisiaj, będąc blisko Jezusa – słuchając Jego słowa, realizując w naszym życiu Jego wolę i wielbiąc Boga za wszystko, czego doświadczamy. Jeżeli żyjemy w zjednoczeniu z Jezusem Chrystusem, przystępując do sakramentów i budując Jego Mistyczne Ciało, czyli Kościół; i jeżeli – zgodnie ze słowami św. Pawła – umieramy z Chrystusem, tzn. nie odchodzimy z tego świata zatwardziali w naszych grzechach i zamknięci na Jego miłość – nie musimy się bać tego „punktu przełomowego”, jakim jest śmierć. Koniec doczesnego życia nie jawi nam się wówczas jako kres wszystkiego, ale właśnie jako nowe otwarcie, nowy początek, nowe życie, w którym będziemy świecić jak blask sklepienia i jak gwiazdy przez wieki i na zawsze (por. Dn 12, 3).

 

 

A ludzką słabość, której ulegamy, z Bożą pomocą możemy jeszcze pokonać. Natomiast ci, którzy już odeszli, a których życie również naznaczone było tą ludzką słabością, proszą dziś nas o modlitwę za nich, by mogli w pełni cieszyć się tym wszystkim, co Pan Bóg przygotował dla nas w „swoim domu”. Zawierzamy ich więc miłosierdziu Bożemu, modląc się słowami dzisiejszej kolekty:

Boże, (...) zmiłuj się nad wszystkimi wiernymi zmarłymi, którzy wyznawali wiarę w nasze zmartwychwstanie, i daj im udział w radości życia wiecznego.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Tirocinium Pastoralne Prowincji Warszawskiej Redemptorystów (wewnętrzne studium Zgromadzenia,
przygotowujące do prowadzenia rekolekcji parafialnych i misji ludowych) – Lublin