Życie ludzkie od dzieciństwa, aż do śmierci jest otoczone opieką i wstawiennictwem aniołów. „Każdy wierny ma u swego boku anioła jako opiekuna i stróża, by prowadził go do życia”. Św. o. Pio z Pietrelciny OFMCap, zachęcając do kontaktu z aniołami ich rolę i zadania ukazuje wręcz humorystycznie: „Módlcie się do swoich Aniołów Stróżów i przysyłajcie mi ich zawsze, kiedy czegoś ode mnie potrzebujecie. Anioł Stróż jest szybszy od samolotu, nie zdziera butów i nie potrzebuje biletu na pociąg”.

Jezus zanim pośle swoich uczniów na specjalną misją, niczym robotników na żniwo, udziela im szczegółowego instruktażu.Można by powiedzieć, że jest to pierwsze seminarium. To właśnie ci uczniowie w przyszłości będą przygotowywać innych do misji głoszenia Dobrej Nowiny o Bożym królestwie.W tym instruktażu są przestrogi, specjalne zalecenia, różnego rodzaju uwagi o tym, jak mają się zachować, jaką postawę przyjąć wobec mieszkańców nawiedzanych miejscowości, czego się mogą po nich spodziewać, na co liczyć.

Jest ważne, aby mieć szacunek do miejsca świętego, jakim jest kościół. Jest ważne, aby pamiętać, że to miejsce jest Bogu poświęcone i Bóg w nim przebywa. Istnieje jednak także inna świątynia, o której trzeba pamiętać i o którą trzeba dbać. Mówi o tym dzisiejsza liturgia słowa:Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.To słowo jest bardzo ważne. Chrześcijanin jest świątynią Boga. Chrześcijanin jest miejscem świętym, bo Duch Boży w nim przebywa.

Jest ważne, aby mieć szacunek do miejsca świętego, jakim jest kościół. Jest ważne, aby pamiętać, że to miejsce jest Bogu poświęcone i Bóg w nim przebywa. Istnieje jednak także inna świątynia, o której trzeba pamiętać i o którą trzeba dbać. Mówi o tym dzisiejsza liturgia słowa:Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga i że Duch Boży mieszka w was? Świątynia Boga jest święta, a wy nią jesteście.To słowo jest bardzo ważne. Chrześcijanin jest świątynią Boga. Chrześcijanin jest miejscem świętym, bo Duch Boży w nim przebywa.

Prośmy Dobrego Boga za wstawiennictwem świętego Judy Tadeusza, abyśmy nigdy nie tracili nadziei, nawet w sytuacji beznadziejnej, ale tylko ufali Bogu. A za wstawiennictwem świętego Szymona prośmy o łaskę gorliwości w wierze. Niech święci apostołowie orędują za nami u Boga, abyśmy wytrwali w wierze do końca, nawet kiedy zajdzie potrzeba oddać życie za Chrystusa tak, jak oni to uczynili.

Świętość to nie jakieś nadzwyczajne dary czy niezwykły sposób życia. Być świętym to przede wszystkim żyć w głębokim zjednoczeniu z Bogiem, które na co dzień może przyjąć różną postać. Tak patrząc na świętych, można przekonać się, że świętość jest dla królów i prostych służących, dla żyjących w klauzurze mistyczek, lekarzy i niewolników, ojców rodziny i dzieci. Wszyscy z nich mają wspólną cechę: najważniejszy w ich życiu jest Jezus i w Nim odnaleźli prawdę o swoim powołaniu i swojej godności:Zobaczcie, jak wielką miłością obdarzył nas Ojciec – zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!

Jakże inny nastrój dziś w liturgii. Już nie białe szaty radości, ale fiolet oznaczający i żałobę, i pokutę. Dawniej tę odmianę podkreślała jeszcze pusta trumna stojąca na katafalku. Dziś z tego zrezygnowano, ale przecież czujemy, że jakby trochę już za nami wczorajsza euforia nieba. Jej miejsce zajęła świadomość, że jeszcze nie wszyscy są w pełni chwały, że są jeszcze tacy, którzy muszą oczyszczać się ze śladów ludzkiej ułomności. Bo do nieba nie może dostać się nikt, kto jeszcze skalany jest grzechami powszednimi, czy też ma do spłacenia dług za grzechy odpuszczone już co do winy.

Wszyscy jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za kościół, w którym gromadzimy się dla sprawowania Eucharystii, przeżywania sakramentów i przy innych okazjach, ale jeszcze w większym stopniu jesteśmy odpowiedzialni za Kościół przez duże „K”. Do budowy kościoła z cegły czy betonu można zatrudnić wykonawcę. Przy budowie żywej świątyni, w której mieszka i działa Bóg, nikt nas nie wyręczy. A zatem, każdy człowiek wierzący winien być wytrwałym i roztropnym budowniczym żywego Kościoła, jako wspólnoty wierzących złączonych wiarą, nadzieją i miłością z Chrystusem i pomiędzy sobą.

Na czym polega to Chrystusowe królowanie, które nie jest z tego świata (J 18, 36), ale jednocześnie jest z nim tak ściśle związane (por. Mt 25, 40)? Jak zrozumieć słowa modlitwy Pańskiej, w której prosimy o nadejście królestwa: Ojcze nasz... przyjdź królestwo Twoje (Mt 6, 9-13)? Za chwilę wsłuchamy się w uroczyste słowa dzisiejszej prefacji, które wskazując na naturę tego królestwa, wzywają nas jednocześnie, abyśmy wyrazili Bogu Ojcu wdzięczność za ten niezrównany dar Królestwa: królestwa prawdy i życia, królestwa świętości i łaski, królestwa sprawiedliwości, miłości i pokoju”.