Poniedziałek, 19 grudnia 2022 roku, IV tydzień Adwentu, Rok A, I

 

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

Wydarzenia naszego życia są znakami Bożej Opatrzności. Filozofka Simone Weil uważała, że Bóg stosuje wobec swoich przyjaciół pewien umowny język: „Każde wydarzenie życia jest słowem tego języka. Wspólnym sensem wszystkich tych słów jest: «Kocham cię»”.

 

 

Słuchając dzisiejszego fragmentu Ewangelii według św. Łukasza, możemy być zaskoczeni wielością szczegółów przytaczanych przez autora, który przecież sporządził tę relację dopiero 80 lat później. Sam nawrócił się dopiero w 50 roku i prawdopodobnie nigdy nie spotkał osobiście Jezusa, a już na pewno nie spotkał Zachariasza ani Elżbiety, ani też Jana Chrzciciela. Można przypuszczać, że informacje o tym wydarzeniu przekazała mu Matka Najświętsza lub inni jeszcze żyjący, podeszli w latach świadkowie. Z pewnością było to dla pierwszej wspólnoty chrześcijan na tyle ważne wydarzenie, że pamięć o nim pielęgnowali, z zachowaniem dużej liczby szczegółów.

 

Zachariasz i Elżbieta nie należą do postaci pierwszoplanowych w Ewangelii, jednak ich historia przywoływała chrześcijanom na pamięć inną starotestamentalną parę podeszłą w latach – Manoacha i jego żonę, rodziców Samsona, o których słyszeliśmy w pierwszym czytaniu. W obu przypadkach chodziło o bezpłodność i długo oczekiwane dziecko, które po ludzku nie miało prawa już się począć. Jednak to, co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest dla Boga. Archanioł Gabriel podczas zwiastowania to skomentuje, mówiąc: Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.

 

Jak dowiadujemy się z Ewangelii, Zachariasz był kapłanem świątyni jerozolimskiej. Należał do ósmego oddziału Abiasza. Kapłani byli podzieleni na 24 oddziały, z których każdy pełnił służbę w świątyni przez tydzień. W tym czasie było około 18 tysięcy kapłanów, zatem prawdziwym szczęśliwcem był ten, któremu przypadł los złożenia ofiary kadzenia. Taka szansa zdarzała się tylko jeden raz w życiu. Już sam fakt wylosowania Zachariasza mówi nam bardzo wiele. To nie ślepy los rządzi światem, ale Bóg, który jest Panem losu.

 

Spotkanie z archaniołem Gabrielem budzi w Zachariaszu przerażenie i strach. Anioł jednak zaprasza go do radości i porzucenia lęku, bo jego prośba została wysłuchana. Być może Zachariasz i Elżbieta dawno już przestali prosić o dziecko, nie widząc skutków swojej modlitwy. Tymczasem u Boga prośby nie zostają zapomniane. On odpowiada na nie w sobie wiadomym czasie i w sposób, jaki On uważa za odpowiedni. Nam pozostaje prosić z wiarą i zaufaniem.

 

Zachariasz milknie i pozostaje niemy aż do narodzin Jana, poprzednika Pańskiego, i dopiero wtedy odzyskuje mowę. Milczenie Zachariasza jest nie tyle karą, co znakiem prorockim. Św. Augustyn, tłumacząc ten fragment, napisał: „Odzyskanie mowy przez Zachariasza w czasie narodzin Jana odpowiada rozdarciu zasłony w świątyni w czasie śmierci Jezusa. Gdyby Jan zapowiadał samego siebie, Zachariasz nie odzyskałby mowy. Wraca mowa, albowiem rodzi się głos. Kiedy zapytano wtedy Jana, gdy zapowiadał już Chrystusa: «Kim jesteś?» – odpowiedział – «Jam głos wołającego na pustyni»” (por. J 1, 22-23).

 

 

Papież Franciszek, podczas rozważania na Anioł Pański 16 stycznia br. powiedział: „Proponuję wam ćwiczenie, które może nam przynieść wiele dobrego. Spróbujmy dzisiaj poszperać w naszych wspomnieniach w poszukiwaniu znaków, które Pan uczynił w moim życiu. Jakich znaków Pan dokonał w moim życiu, aby pokazać, że nas miłuje? Pomyślmy o tym trudnym momencie, kiedy Bóg sprawił, że doświadczyłem Jego miłości. I zapytajmy siebie: jakimi znakami, dyskretnymi i troskliwymi, dał mi odczuć swoją czułość? Kiedy poczułem bliskość Boga najbardziej, kiedy doświadczyłem Jego czułości i współczucia? Każdy w swej historii ma takie chwile. Poszukajmy tych znaków i zapamiętajmy je”.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Poniedziałek trzeciego tygodnia Adwentu

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (19 grudnia 2011 roku, Rok B, II – Poniedziałek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (19 grudnia 2012 roku, Rok C, I – Środa trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Marian Krakowski CSsR  (19 grudnia 2013 roku, Rok A, II – Czwartek trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Stanisław Mróz CSsR  (19 grudnia 2014 roku, Rok B, I – Piątek trzeciego tygodnia Adwentu)                                                        

br. diakon Stanisław Paprocki CSsR  (19 grudnia 2015 roku, Rok C, II – Sobota trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Krzysztof Szczygło CSsR  (19 grudnia 2016 roku, Rok A, I – Poniedziałek czwartego tygodnia Adwentu)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (19 grudnia 2017 roku, Rok B, II – Wtorek trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Stanisław Paprocki CSsR  (19 grudnia 2018 roku, Rok C, I – Środa trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Andrzej Makowski CSsR  (19 grudnia 2019 roku, Rok A, II – Czwartek trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Andrzej Makowski CSsR  (19 grudnia 2020 roku, Rok B, I – Sobota trzeciego tygodnia Adwentu)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (19 grudnia 2021 roku, Rok C, II – Niedziela IV tygodnia Adwentu)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (19 grudnia 2022 roku, Rok A, I – Poniedziałek czwartego tygodnia Adwentu)

 

 

 

 

 

 

Drukuj...

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Bardo