Słowo Boże z dzisiejszej niedzieli pragnie nam jeszcze raz przybliżyć „wielką tajemnicę naszej wiary” – Eucharystię. ... Eucharystię najlepiej rozumieją nie ci, którzy o niej dyskutują i debatują, ale ci, którzy się nią karmią i żyją na co dzień. Przyjmując ją, mogą wołać za psalmistą: Skosztujcie i zobaczcie, jak Pan jest dobry. (…) Szukałem pomocy u Pana, a On mnie wysłuchał i wyzwolił od wszelkiej trwogi (por. Ps 34).

W naszych spotkaniach z prawdziwym Jezusem w Eucharystii potrzebujemy wiary, że nie jest to zwykły chleb, ale pokarm dający życie wieczne. Jezus mówi do każdego z nas: Ja jestem chlebem życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął, a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie (J 6, 35). Tak łatwo zasłabnąć w naszej życiowej drodze i odczuwać duchowy głód. Tak łatwo stracić inicjatywę i cel, aby czynić dobro. Jednak Jezus nie zostawia nas samych. Każdego dnia przychodzi do nas w białym chlebie – Eucharystii. Nie zmarnujmy tego daru, a wtedy z pewnością w naszym życiu odnajdziemy Boga.

Liturgia Słowa dzisiejszej niedzieli możemy powiedzieć, że koncentruje się na dwóch elementach, które są fundamentem chrześcijańskiego życia, to: spożywanie „chleba”, rozumianego jako eucharystia, oraz znak jedności.

Dzisiejszy fragment Ewangelii według św. Marka opowiada nam, że apostołowie wracają z misji powierzonej im przez Pana w ramach przygotowania do późniejszej działalności ewangelizacyjnej. Możemy sobie wyobrazić, z jakim entuzjazmem po pewnym czasie głoszenia i uzdrawiania chorych opowiadali Mistrzowi o swoich przeżyciach i owocach swojej pracy. Zdziałali pewnie wiele cudów, spotkali wielu ludzi i tym wszystkim chcą się podzielić z Jezusem. W kontekście tego spotkania apostołów z Jezusem warto zastanowić się, jak jest z nami. Z jakimi sprawami my przychodzimy do Jezusa. Czy mówimy Mu o wszystkim, co nas spotyka i co podejmujemy w naszym życiu? Okazją ku temu jest niedzielna Msza święta, chwila adoracji Jezusa w Najświętszym Sakramencie, czy też czas naszej codziennej modlitwy.

Jezus posyła swoich uczniów po wydarzeniach w Nazarecie, gdzie mocno podkreślona jest niewiara Jego rodaków, wręcz Jego odrzucenie. Ten fakt, ma przygotować uczniów, że ich misja może napotkać przeszkody i zawieść: wysłannicy nie będą ani wysłuchani, ani przyjęci. Ich słowa nie nawrócą, co najwyżej spowodują wzruszenie ramion. To tak, jakby Jezus uprzedził wysłanników, ostrzegając ich przed taką możliwością, którą muszą brać pod uwagę. Aby się nie zniechęcali ani nie uważali się za przegranych z tego powodu.

Prorok nie idzie na misje z kalkulatorem liczyć statystyki. Prorok idzie, bo jest posłuszny Bożej woli. Prorok idzie, by być znakiem, nawet wobec tych opornych sercem. Ma być znakiem, że Bóg jest, istnieje i nie rezygnuje z żadnego człowieka!

Stare przysłowie, które znane jest także w innych językach, mówi, że nieszczęścia chodzą parami. Innymi słowy, że jedno nieszczęście pociąga za sobą drugie. Dzisiejsza Ewangelia zdaje się sugerować, że także cuda wydarzają się parami. I nie chodzi tu tylko o zestawienie dwóch cudów uzdrowienia obok siebie, ale także tego następstwa każdego z cudów, jakim jest wzrost wiary i osłupienie wprost ze zdumienia (Mk 5, 42) u tych, którzy przedtem szydzili z Jezusa.

Całe życie ludzkie można porównać do przeprawiania się z jednego brzegu na drugi po to, aby osiągnąć wieczne miasto Jeruzalem. Są więc w życiu człowieka dni wspaniałe, podobne do spokojnego jeziora. Dni, w których mamy czas na modlitwę i czas dla Boga, radosne życie rodzinne i małżeńskie, czas dla naszych bliskich i przyjaciół. Łatwo wówczas jest być miłym, serdecznym i chwalić Boga. W życiu ludzkim przychodzą jednak także burze. Zwłaszcza wtedy, kiedy oddalamy się od Boga, Jego przykazań, kiedy ranimy i niszczymy szczęście swoje i naszych najbliższych albo wtedy, kiedy przychodzą dni próby. Jeszcze wczoraj – spokojni i bezpieczni, a dziś z przerażeniem spostrzegamy, że toniemy. Sytuacja tego rodzaju to dla ucznia Chrystusa trudna próba wiary. Cierpienia, ból, choroba, niezrozumienie, krzywda ludzka oraz trudności, jakie przeżywamy, dotyczą każdego człowieka.

Budowanie królestwa Bożego jest niczym wytrwała praca ogrodnika. Jeden dzień nie sprawi, że oto z maleńkiego ziarenka wyrośnie bujna roślina, która cieszyć będzie oko, a jej owoce zaspokoją głód. Trzeba wiele pojedynczych dni, trzeba włożyć w to trochę wysiłku i serca, by wyrosło to, co sobie zaplanowaliśmy.

Rodzina jest zaniepokojona zachowaniem Jezusa. Wybrali się, aby Go powstrzymać. Ile przebyli kilometrów? Może przyszli aż 30 kilometrów z Nazaretu? Droga była warta zachodu – lepiej zapobiegać nic leczyć. Więzi rodzinne w tamtej kulturze były traktowane bardzo poważnie. Niecne, dziwne zachowanie mogło skutkować plamą na honorze dla całej rodziny. Może więc lepiej, by Jezus za bardzo się nie wychylał, ale wrócił do pracy cieśli w Nazarecie – to był sam początek Jego działalności.