Życzenia Wielkanocne...

Stajemy dzisiaj wobec prawdy o pustym grobie, który zastała wczesnym rankiem Magdalena. Piotr i Jan idą sprawdzić osobiście to, o czym opowiadała Magdalena. Piotr ujrzał i uwierzył (J 20, 8). Na podstawie ich świadectwa, jako wiarygodnych świadków, opieramy i my naszą wiarę w Jezusowe zmartwychwstanie. Nasza wiara w zmartwychwstanie Jezusa nie opiera się na legendach, podaniach ludowych, książkach, lecz na świadectwie konkretnych ludzi, którzy za nią oddali życie.

Po swym powstaniu z martwych Pan Jezus ponownie spotyka w wieczerniku swoich uczniów. Duch Święty kieruje nasze oczy zwłaszcza na jednego z nich, św. Tomasza apostoła, który nie był przy pierwszym spotkaniu. Zaproszenie Boga, by dotknął Jego ran, a przede wszystkim samo spotkanie ze Zmartwychwstałym, owocują odnowieniem wiary wątpiącego Tomasza oraz pokojem i miłosierdziem dla niego, i wszystkich, którzy uwierzą w przyszłości w Syna Bożego, słuchając świadectwa apostoła.

Słowo „świadek” zazwyczaj kojarzy nam się z rzeczywistością wymiaru sprawiedliwości. Świadka powołuje się po to, aby zeznał to, co widział, to, co słyszał, to, czego dotykał. Jest kimś, kto posiada kluczową dla danej sprawy wiedzę. W języku łacińskim słowo „świadek” to „testis” i oznaczało początkowo osobę „trzecią” stojącą przy dwu innych, które prowadzą ze sobą spór bądź też zawierają jakąś umowę. Rola świadka jest więc nieodzowna, aby prawda mogła wybrzmieć. Świadek nie odnosi żadnej korzyści z tego, że o czymś zaświadcza – to posługa wobec prawdy.

W tę niedzielę – Niedzielę Dobrego Pasterza – warto się zastanowić, kto jest moim Pasterzem? Kto jest naszym Pasterzem? Czy Go znamy? Czy znamy Jego głos? Owce znają głos swojego pasterza i tylko za nim idą – innego nie posłuchają. Dlatego tak ważne jest, aby słuchać Dobrego Pasterza.

Tak, jak każde drzewo poznaje się po jego owocach, tak każdego człowieka poznaje się po jego czynach. Kto chce być dobrym człowiekiem, zwłaszcza chrześcijaninem, musi trwać w nauce Jezusa Chrystusa. Co więcej, jak nam przypomni Ewangelia, musi trwać w Jezusie jak winorośl w krzewie winnym, aby nie tylko żyć, ale przede wszystkim przynosić owoc obfity życia z wiary.

Miłość i przyjaźń – tych bardzo ważnych tematów dotyka także dzisiejsza liturgia słowa. Miłość Boga do człowieka i przyjaźń człowieka ze Stwórcą to tematy, które nie są literacką fikcją – choć czytamy o nich na kartach Pisma Świętego – ale są konkretnym aspektem życia każdego chrześcijanina; są czasem prawdziwym życiowym wyzwaniem stawianym przed każdym z nas.

W dzisiejszej prefacji mszalnej znajdujemy następujące słowa: „Chrystus wstępując do nieba, nie porzucił nas w ludzkiej niedoli, lecz jako nasza Głowa wyprzedził nas do niebieskiej ojczyzny, aby umocnić naszą nadzieję, że jako członki Mistycznego Ciała również tam wejdziemy”. Uroczystość Wniebowstąpienia Jezusa pokazuje nam kierunek drogi naszego życia jako Jego uczniów. Daje nam też nadzieję na wieczne trwanie w Chrystusie u boku Ojca, w Jego domu, w którym Jezus przygotował dla nas miejsce.

Uroczystość Zesłania Ducha świętego to bardzo ważne wydarzenia w życiu Kościoła i w życiu każdego z nas. Dziś szczególnie zaprośmy Ducha św., aby na nas zstąpił i odnowił oblicze ziemi, tej ziemi. Chciałbym dzisiaj zatrzymać się nad jednym słowem, które niesie w sobie bardzo ważne przesłanie dla nas, żyjących w obecnych czasie. To słowo brzmi – PARAKLET. To słowo nie jest łatwe do przetłumaczenia, ponieważ zawiera w sobie kilka znaczeń. Chciałbym zatrzymać się na dwoma znaczeniami tego słowa: POCIESZYCIEL i OBROŃCA.