Niedziela Zesłania Ducha Świętego

Niedziela, 19 maja 2024 roku, VII tydzień zwykły, Rok B, II

Uroczystość Zesłania Ducha świętego to bardzo ważne wydarzenia w życiu Kościoła i w życiu każdego z nas. Dziś szczególnie zaprośmy Ducha św., aby na nas zstąpił i odnowił oblicze ziemi, tej ziemi.

Chciałbym dzisiaj zatrzymać się nad jednym słowem, które niesie w sobie bardzo ważne przesłanie dla nas, żyjących w obecnych czasie. To słowo brzmi – PARAKLET. To słowo nie jest łatwe do przetłumaczenia, ponieważ zawiera w sobie kilka znaczeń. Chciałbym zatrzymać się na dwoma znaczeniami tego słowa: POCIESZYCIEL i OBROŃCA.

Paraklet jako Pocieszyciel.

Wszyscy, szczególnie w trudnych okresach naszego życia szukamy pocieszenia. Często jednak uciekamy się jedynie do ziemskich pociech, które szybko gasną. Słyszeliśmy dzisiaj w słowach sekwencji przed Ewangelią, że Jezus daje nam pociechę z nieba, Ducha Świętego, „Słodką radość serc”.

Zapytajmy jaka jest różnica? Pociechy tego świata najczęściej dają chwilową ulgę, ale nie leczą głębokiego zła, które nosimy w sobie. Nie leczą u korzeni. Działają na powierzchni, na poziomie zmysłów, ale niekoniecznie serca.

Tylko Ten, który sprawia, że czujemy się miłowani takimi jakimi jesteśmy, daje pokój serca. Duch Święty tak czyni, Boża miłość, tak czyni: zstępuje do wnętrza, jako Duch działa w naszym duchu. Nawiedza serce w tym, co wewnętrzne.
Siostro, bracie, jeśli odczuwasz mrok samotności, jeśli nosisz w sobie głaz, który tłumi nadzieję, jeśli nie możesz znaleźć drogi wyjścia, otwórz się na Ducha Świętego.

Jak działa diabeł? Najpierw nam schlebia i sprawia, że czujemy się niezwyciężeni a potem nas powala i sprawia, że czujemy się źle: bawi się z nami. On robi wszystko by nas powalić, podczas gdy Duch Święty chce nas podnieść.

Popatrzmy na Apostołów: byli samotni tamtego ranka, zagubieni, przebywali za zamkniętymi drzwiami ze strachu, a przed oczyma mieli wszystkie swoje porażki i słabości, swoje grzechy, zaparli się Jezusa. Lata spędzony z Jezusem ich nie zmieniły, byli wciąż tacy sami. Kiedy otrzymują Ducha Świętego wszystko się zmienia: problemy i wady pozostają te same, a jednak już się ich nie obawiają. Niczego się już nie boją.

Drodzy! My też jesteśmy wezwani do stania się parakletami, czyli pocieszycielami. W jaki sposób możemy to zrobić? Stając się bliskimi, współczującymi i czułymi na wzór samego Boga, który właśnie takie jest dla każdego człowieka.

Paraklet mówi do Kościoła, że dziś jest czas pocieszenia. Czas, by nieść radość Zmartwychwstałego; czas by wypełniać świat miłością; czas w którym trzeba świadczyć o miłosierdziu.

Paraklet jest Obrońcą.

Paraklet jest „Duchem prawdy”, który broni nas przed fałszem zła, inspirując nasze myśli i uczucia. Czyni to delikatnie, nie zmuszając nas do niczego, ale proponując. Duch fałszu, można powiedzieć, dziś szeroko obecnego w życiu osobistym i społecznym, próbuje nas zmusić, chce abyśmy uwierzyli, że zawsze jesteśmy zobowiązani poddać się złym sugestiom i impulsom wad.

Spróbujmy się przyjąć trzy sugestie pochodzące od naszego Obrońcy. Potraktujmy je jako odtrutki przeciwko pokusom.

Pierwsza rada płynąca od Ducha Świętego brzmi: „Żyj teraźniejszością”. Nie przyszłością, nie przeszłością, ale teraźniejszością. Duch Święty przypomina nam o łasce teraźniejszości. Nie ma dla nas lepszego czasu, jak dzień dzisiejszy. Teraz jest czas działania Boga, teraz jest czas czynienia dobra, teraz jest czas czynienia miłości.
Paraklet radzi: „Dąż do całości”. Całości a nie części. Duch Święty woli działać i wnosić nowość w całości, we wspólnocie. Kiedy się przyjrzymy Apostołom to uświadomimy sobie, że byli oni bardzo różni. Mieli przeciwstawne idee, różne światopoglądy, ale kiedy otrzymali moc Ducha Świętego, nauczyli się nie dawać pierwszeństwa sowim poglądom, ale Bożej całości. Jeśli damy pierwszeństwo Duchowi Świętemu w naszym życiu pozbędziemy się podziałów. Paraklet pobudza do jedności, zgody, harmonii różnorodności. Dążmy do całości, a nie będziemy wolni od ideologii.
Trzecia rada: „Postaw Boga przed swoim ja”. To decydujący krok w życiu duchowym, które nie jest zbiorem naszych zasług i uczynków, ale przyjęciem Boga. Paraklet potwierdza prymat łaski. Jeśli ogołocimy się z samych siebie, zostawimy miejsce dla Pana; gdy powierzymy się Jemu, odnajdziemy się na nowo. Nie zbawimy nikogo a nawet siebie o naszych własnych siłach. Kościół nie jest ludzką organizacją – jest ludzki, ale nie jest organizacją tylko ludzką – Kościół jest świątynią Ducha Świętego.