Każdego roku uroczystość Trójcy Przenajświętszej sprawia kaznodziejom sporo kłopotu. No bo co i jak mówić o Tajemnicy pisanej wielką literą. Skoro tajemnica, to tajemnica. Na tym w zasadzie można by poprzestać. Jednak wiemy, że człowiek jest ciekawy i próbuje rozmaite tajemnice zgłębiać, szukać zrozumienia.

Przeżywamy dziś święto św. Andrzeja Boboli, który w 2002 roku decyzją Stolicy Apostolskiej został ogłoszony drugorzędnym patronem Polski. Jako patron naszej ojczyzny, św. Andrzej zachęca nas, abyśmy dzielili się swoim bogactwem duchowym z innymi, nie zatracając swojej tożsamości narodowej ani religijnej. Pokazuje nam, jak pośród innych narodowości żyć i z nimi pracować, nie załamując się trudnościami i przeciwnościami. Zachęca nas do składania świadectwa Jezusowi i Kościołowi, a jeśli trzeba do oddania życia za wiarę i ojczyznę.

Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka, dlatego że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach (J 10, 11-16). Niech święty Stanisław, męczennik umacnia nasze wysiłki w naszych staraniach o jedność i zgodę między nami oraz w naszej Ojczyźnie.

Święty Filip, podobnie jak święci Piotr i Andrzej, pochodził z Betsaidy. Byli oni razem uczniami św. Jana Chrzciciela. Najprawdopodobniej znał się także z Janem Ewangelistą. Poniósł męczeńską śmierć około 80 roku przez ukrzyżowanie w Hierapolis we Frygii za panowania cesarza Domicjana. Jest przedstawiany w ikonografii z krzyżem, pastorałem lub ze zwojem. Święty Jakub Młodszy, syn Alfeusza, według tradycji był krewnym Jezusa. Był zwierzchnikiem pierwotnego Kościoła Jerozolimskiego i autorem listu. Poniósł śmierć męczeńską w roku 62. W ikonografii jest przedstawiany w tunice i płaszczu, z mieczem oraz z księgą.

W uroczystość Najświętszej Maryi Panny, Królowej Polski czytamy fragment Ewangelii świętego Jana. To testament Jezusa, Jego ostatnia wola. Kiedy Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: Niewiasto, oto syn Twój. Następnie rzekł do ucznia: Oto Matka twoja (por. J 19, 26-27).

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię... (Mt 11, 28)

Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15) wbrew światu, że pokora jest cnotą! Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15), wbrew światu, że wolno, że warto, że czymś mądrym jest upokorzyć się przed Bogiem! Przed kim jak przed kim, ale przed Nim warto. Mimo wszystko, idźcie… I głoście (por. Mk 16, 15), wbrew światu, że warto trzeźwo, czyli ewangelicznie myśleć. Tak poszedł w świat patron dnia, św. Marek. Niewiele mamy pewnych informacji o nim. To jednak, czego się dowiadujemy, pozwala poznać go od rożnych stron. Najpierw to, że nie od razu był gotów na wielkie poświęcenia. Dlatego poróżniwszy się ze św. Pawłem, opuścił pierwszą wyprawę misyjną. Później doznał pewnego upokorzenia, kiedy Paweł nie chciał zabrać go na następną. To sprawiło, że Pawła opuścił także Barnaba, dotychczasowy wierny współpracownik w dziele ewangelizacji. Koniec końców wszystko się dobrze skończyło i ostatecznie później wszyscy zgodnie pracowali nad rozwojem Kościoła.

Zapał misyjny św. Wojciecha był motywowany odwagą, miłością do Boga i pragnieniem głoszenia Chrystusa. Podkreślają to słowa prefacji z Mszy św. ku czci patrona naszej Ojczyzny: „Boże, Ty włączyłeś do grona biskupów świętego Wojciecha pełnego miłości ku Tobie i wiary, która daje zwycięstwo nad światem. On przeszyty włóczniami obumarł jak ziarno pszenicy, które rzucone w ziemię daje plon obfity. Radujemy się z jego opieki nad nami i sławimy Ciebie za łaski, których nam udzieliłeś”.

W nie tak odległych od nas czasach, pobożni ludzie – nie tylko w Polsce, ale na całym świecie, rozpoczynali swój dzień od pozdrowienia anielskiego. W połowie dnia, słysząc głos kościelnych dzwonów, przerywali swoje zajęcia, by pozdrowić Matkę Najświętszą i Jej Syna Jezusa Chrystusa. Także trud pracy kończono słowami odmawianej powszechnie modlitwy. Polski poeta Kazimierz Przerwa-Tetmajer, w tomie wierszy „Poezje. Seria trzecia”, wydanym w 1898 umieścił przepiękny wiersz, jego tytuł odwołuje się do modlitwy Anioł Pański. Na Anioł Pański biją dzwony, niech będzie Maria pozdrowiona, niech będzie Chrystus pozdrowiony... Na Anioł Pański biją dzwony, w niebiosach kędyś głos ich kona...

Święty o świętym Założyciel Zgromadzenia Najświętszego Odkupiciela, czyli redemptorystów, a zarazem doktor Kościoła – święty Alfons Maria de Liguori uważał, że doskonałość chrześcijańska polega w zasadzie tylko na jednym – na miłowaniu Jezusa Chrystusa. Tak też uczy nas patrzeć na świętych, którzy pokazują nam, jak miłować Syna Bożego.