Świętość to nie nagroda dla wybranych. Zaproszony jest do niej każdy z nas. Co więcej – to jest nasze powołanie.

Św. Paweł w Liście do Efezjan przypomina nam, że każdy z nas jest częścią świątyni, mieszkania Boga, w którym mieszka Duch Święty. Niech dzisiejsza uroczystość będzie okazją do podziękowania tym, którzy przekazali nam wiarę. Wspomnijmy także z wdzięcznością tych, którzy przyczynili się do budowy tej świątyni i tych, którzy aktualnie troszczą się o jej utrzymanie. Dzisiejsza uroczystość to również zaproszenie do odważnego dawania świadectwa o wierze, jak św. Piotr w dzisiejszej Ewangelii, aby ta świątynia mogła służyć przyszłym pokoleniom jako miejsce oddawania Bogu chwały i modlitwy.

Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo. Idźcie! Oto posyłam was jak owce między wilki. Nie noście z sobą trzosa ani torby, ani sandałów; i nikogo w drodze nie pozdrawiajcie (Łk 10, 2-4).

We wspomnienie błogosławionego Ojca Franciszka Seelosa, obdarzonego przez Boga niezwykłą miłością do ludzi i wezwanego do głoszenia tajemnicy zbawienia najbardziej opuszczonym, prosimy Pana – za wstawiennictwem Ojca Seelosa, – abyśmy z zapałem tego błogosławionego pracować mogli dla Bożej chwały i zbawienia ludzi; abyśmy także my stylem naszego codziennego życia „czynili spotkanych przez nas ludzi uczniami Jezusa!”.

Pragniemy zaproponować kilka rozważań o życiu św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dlaczego? Teresa jest Patronką misji, jako 3 kobieta jest Doktorem Kościoła, ale przede wszystkim dlatego, że ta młoda zakonnica należy do świętych, którzy dają się lubić, co porywają miliony ludzi. Zanim pojawiła się św. Matka Teresa z Kalkuty, św. o. Pio, św. Faustyna czy św. Jan Paweł II – była św. Teresa z Lisieux. Jan Paweł II wynosząc ją do godności doktora Kościoła powiedział: „Ona sprawiła, że w naszej epoce Ewangelia znów zajaśniała pełnym blaskiem”.

Pójście za Chrystusem związane było z dojrzewającą świadomością misyjnego posłannictwa, o którym tak wyraźnie napisał św. Mateusz, kończąc swoją Ewangelię: Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata (Mt 28, 19-20). To misja zawsze aktualna. To misja aż do skończenia świata. To misja, która zakłada obecność samego Chrystusa. To misja, którą kieruje Duch Święty. To misja Kościoła. To misja każdego chrześcijanina. To nasza misja.

Święty Stanisław Kostka, dzisiejszy patron, na pewno nie chciał postępować wbrew swoich Rodziców i ich denerwować. Ale czuł, że Bóg go powołuje, że ma do niego należeć. I w podobny sposób jak Jezus, postępuje Święty Stanisław, który kroczy droga do Boga. Opuszcza Rodziców, wstępuje do Jezuitów. I po próbach, różnych perypetiach zostaje przyjęty do nowicjatu Jezuitów. Chce być tam, gdzie powołuje go Bóg.

Krzyż nie jest tylko prywatnym symbolem religijnym lub odznaką, wskazującą na przynależność do pewnej grupy w społeczeństwie. Krzyż, w swym najgłębszym wymiarze, nie ma nic wspólnego z narzucaniem na siłę jakiegoś Credo czy filozofii. Krzyż – jako znak Bożej miłości – nie jest skierowany przeciwko komukolwiek. On przypomina nam, że w świecie istnieje miłość mocniejsza od pragnienia życia. Jest on ważny – jako zaproszenie do bezwarunkowej miłości – dla każdego człowieka dobrej woli.

Dzisiejsza uroczystość powstała z inicjatywy bł. Honorata Koźmińskiego, który po upadku powstania styczniowego starał się zjednoczyć naród wokół Królowej Polski – Maryi. Wraz z ówczesnym przeorem Jasnej Góry o. Euzebiuszem Rejmanem wyjednał on u św. Piusa X ustanowienie w 1904 r. święta Matki Bożej Częstochowskiej. Papież Pius XI rozciągnął w 1931 r. ten obchód na całą Polskę.

Patron dzisiejszego dnia, św. Bartłomiej, utożsamiany jest z Natanaelem. Poznaje on Jezusa dzięki Filipowi, który mówi mu o Nauczycielu z Nazaretu, o którym pisali Mojżesz w Prawie i Prorocy. Bartłomiej początkowo jest nieufny: Czy może być co dobrego z Nazaretu? (J 1, 45) Dał się jednak przekonać i poszedł zobaczyć, kim jest Ten, o którym opowiadał Filip. W trakcie tego spotkania Bartłomiej wyznaje że Jezus jest Synem Bożym, Królem Izraela. To spotkanie odmieniło jego życie i dołączył do grona dwunastu apostołów.