Słowa Hioba przywołują rzeczywistość, której poddani są wszyscy ludzie na ziemi. Sam Chrystus Pan i Jego Najświętsza Matka uczestniczyli w tej rzeczywistości. Wyrażają ją znane nam wszystkim słowa: „Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się…” (Prefacja o zmarłych). Tej zmienności życia doświadczamy od momentu naszego poczęcia, choć tak naprawdę dopiero w wieku dojrzałym uświadamiamy sobie jej wagę – i zazwyczaj zaczyna nas ona uwierać swoją nieodwołalnością oraz nieodwracalnością.

Wskrzeszenie Łazarza ukazuje dwie niezwykle istotne prawdy. Po pierwsze – oczywiście – że Chrystus ma Boską moc i panuje nad żywymi i umarłymi. Wierzymy, że Ten, który przez swoje zmartwychwstanie pokonał śmierć, wskrzesi zmarłych w dniu ostatecznym. Po drugie, w wydarzeniu opisanym przez Ewangelię mamy jednak do czynienia z jeszcze inną prawdą. Wskrzeszenie Łazarza nie jest jego zmartwychwstaniem, lecz powrotem do ziemskiego życia mocą Bożego rozkazu. Łazarz żył jeszcze jakiś czas, ale w końcu i on umarł, oczekując na zmartwychwstanie. To wydarzenie podkreśla prawdę, że granica pomiędzy tym, co nazywamy życiem ziemskim a życiem wiecznym – czyli śmierć – nie jest czymś absolutnym. Bóg ma nad nią władzę.

Uwierzyć Chrystusowi to nie tylko uznać za prawdziwe to, co nam objawia, lecz przede wszystkim zaufać Jemu samemu, przyjąć tę Miłość, do której nas zaprasza, i podążać drogą, którą On sam jest. Na tej drodze postawił nam drogowskazy swoich przykazań i prowadzi nas przez swoje Słowo. Bo On żyje – i my żyć będziemy. I choć droga ta bywa czasem wyboista, choć zdarza się nam z niej zboczyć, a potem wrócić – może nawet poranieni przez własne grzechy – jeśli będziemy nią szli, dojdziemy do domu.

Kościół jest rzeczywistością bosko-ludzką, w której przeplata się świętość Boga i grzeszność człowieka. Ważne jest, byśmy uświadomili sobie, że od każdego z nas zależy, jak ludzie będą postrzegać Kościół, ponieważ widzą go w nas – wierzących. Im więcej świętości, dobra i miłości będzie w moim życiu, tym piękniejszy będzie Kościół.

Dzisiejsza Ewangelia, choć pełna obrazów grozy – o wojnach, trzęsieniach ziemi, prześladowaniach i zburzeniu świątyni – niesie głębokie przesłanie nadziei i wierności. Jezus mówi swoim uczniom o trudnych wydarzeniach, które mają nadejść, nie po to jednak, by ich przestraszyć, lecz aby przygotować ich serca na próbę wiary.

Królestwo Boże jest królestwem, którego konstytucją jest prawo miłości. To właśnie miłością Bóg przyciąga nas do siebie. „Nie bierze nas siłą, nie narzuca nam swojej prawdy i sprawiedliwości, nie uprawia z nami prozelityzmu, chce nas pociągnąć miłością, czułością i współczuciem” (Franciszek).