Życzenia Wielkanocne...

Życzenia Wielkanocne

Kiedy Maria Magdalena idzie do grobu, jest jeszcze ciemno. To tak, jakby Wielki Piątek wciąż trwał – ze swoim klimatem beznadziei, rozpaczy po śmierci Jezusa. Nawet pierwsza myśl, która się pojawia, czyli wyjaśnienie tajemnicy pustego grobu, jest prozaiczna: „Ktoś zabrał ciało Jezusa” („Zabrano Pana z grobu…”, por. J 20, 2). Wszystko na to wskazuje. Nie ma strażników pilnujących grobu, kamień u wejścia jest odsunięty. Nie wiadomo, gdzie znajduje się ciało. Nie pojawia się nawet przypuszczenie, że może rzeczywiście zmartwychwstał. Tą wiadomością – pogłębiającą jeszcze smutek i brak nadziei – Maria Magdalena biegnie podzielić się z uczniami.

Jezus zmartwychwstał, lecz nie było to oczywiste nawet dla Jego najbliższych uczniów. Słyszeli świadectwa kobiet, które poszły do grobu, i nie uwierzyli im. Szok, jaki przeżyli, gdy umierał ich Mistrz i Nauczyciel, ból straty oraz lęk przed tym, że oni także mogą zostać skazani na śmierć, sprawiły, że schowali się i zamknęli drzwi, aby mieć jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa.

Zatrzymajmy się zatem na chwilę nad słyszanym już wielokrotnie opisem spotkania nad Jeziorem Genezaret. Co rzuca się nam od razu w oczy? Przede wszystkim – wspólnota pracy. „Idę łowić ryby. … Idziemy i my z Tobą!” (J 21, 3 ). Od razu, bez namysłu – gdzie Piotr, tam i oni, pozostali apostołowie. Wiedzieli, że Pan Jezus postawił Piotra na czele tej grupy i to on ma przewodzić temu Kościołowi w zalążku. Wiemy, że będzie to potem także wspólnota modlitwy oraz cierpienia, o czym świadczą Dzieje Apostolskie. Początek tego cierpienia dla Jezusa mamy już dziś w odczytanym fragmencie. Może niektórych dziwić, że cieszyli się z tego cierpienia – ale taka jest logika miłości, a oni niewątpliwie Jezusa kochali.

„Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dz 5, 29) Dzisiejsza, trzecia niedziela wielkanocna przeżywana jest jako Niedziela Biblijna. Jej celem jest zwrócenie uwagi wiernych na moc Słowa Bożego. Wierząc w Jego skuteczne działanie, może się Ono stać drogowskazem na drodze chrześcijańskiego życia. Obcując ze Słowem, czytając Je i kontemplując, możemy jako ludzie nauczyć się Bożej Mądrości i przypomnieć sobie o Bożej Miłości.

Naśladowanie Jezusa, Dobrego Pasterza, wymaga odwagi, wierności i gotowości do poświęceń – również wtedy, gdy to trudne, niepopularne i kosztowne. Ale tylko idąc za Jego głosem, naprawdę odnajdziemy życie, które ma sens.

Jezus kocha nas, idąc za nas na krzyż. Kocha nas, nawet gdy się Go zaparliśmy. Kocha nas, dając nam wszystkim „nowe przykazanie” (por. J 13,34). Świat pozna, że jesteśmy uczniami Jezusa, gdy będziemy się wzajemnie miłować – tak, jak On nas umiłował. Nie wystarczy mówić o miłości. Trzeba nią żyć. Nie wystarczy znać przykazanie Jezusa. Trzeba je wypełniać. Prawdziwa miłość to nie emocja – to decyzja, poświęcenie, codzienna ofiara. Świat rozpozna uczniów Chrystusa nie po słowach, ale po miłości, którą żyją. A jeśli zapytasz, skąd wziąć siłę? Spójrz na krzyż. Tam jest odpowiedź. Tam zaczyna się miłość, która naprawdę zmienia świat.

Dziś słyszymy o tym apostolskim wymiarze Kościoła. Co to znaczy, że jest on apostolski? Po pierwsze – że został założony na fundamencie Apostołów. Nasz Pan, Jezus Chrystus, założył swój Kościół, nadając mu formę widzialnej społeczności, i ustanowił papiestwo jako podstawę jego jedności. Tym, co przekazujemy sobie w sztafecie pokoleń Kościoła, jest Boże Objawienie, czyli nasza święta, katolicka wiara. Jak mówi św. Paweł Apostoł w Liście do Efezjan: „Zbudowani [jesteśmy] na fundamencie apostołów i proroków, gdzie kamieniem węgielnym jest sam Jezus Chrystus” (Ef 2,19-20). Mamy więc solidne podstawy dla naszej wiary.

W przełomowych momentach historii zbawienia pojawiają się aniołowie, którzy towarzyszą uczniom. W dzisiejszym pierwszym czytaniu również słyszymy o ingerencji aniołów. Do zdziwionych i zaskoczonych uczniów kierują oni słowa: „Mężowie z Galilei, dlaczego stoicie i wpatrujecie się w niebo?” (Dz 1,11). To pytanie nie jest skierowane tylko do Apostołów w momencie Wniebowstąpienia Jezusa. Jest to pytanie, które dotyczy każdego z nas. To pytanie o to, czy ziemia, na której się znajdujemy i żyjemy, jest rzeczywiście naszym ostatecznym przeznaczeniem, czy może istnieje jeszcze inny horyzont, który można dostrzec oczami wiary.