Świętego Jana, Apostoła i Ewangelisty – święto - Homilie Rok C 2024/25

Świętego Jana, Apostoła i Ewangelisty – święto

Piątek, 27 grudnia 2024 roku, Oktawa Narodzenia Pańskiego, Rok C, I

W kościołach, w których obchodzi się uroczystość św. Jana, pierwsze czytanie
z czytań wspólnych o apostołach i ewangelistach poza okresem wielkanocnym

Drodzy Bracia i Siostry,

W trzeci dzień oktawy Bożego Narodzenia obchodzimy święto św. Jana Apostoła i Ewangelisty – tego, „którego Jezus kochał” (J 20, 2). Warto zwrócić uwagę na to stwierdzenie, które kilkukrotnie pojawia się w Ewangelii. „Uczeń, którego Jezus miłował” – tak Jan mówi o sobie. Fakt, że podkreślał w swojej Ewangelii, iż Jezus go kochał, nie oznacza, że nie kochał On innych uczniów. Jan pragnie zwrócić naszą uwagę na to, jak bardzo cenna była dla niego świadomość bycia kochanym przez Pana.

Jezus mnie kocha. Bóg mnie kocha. Człowiek, który nieustannie nosi w sercu te słowa, żyje zupełnie inaczej – z przekonaniem, że istnieje Ktoś, kto zawsze go kocha, komu zależy na jego szczęściu i dobru.

Skąd jednak ma się w nas pojawić ta świadomość bycia ukochanymi przez Pana Boga? Wymowne w tym kontekście jest dzisiejsze pierwsze czytanie. Jan przedstawia siebie i innych Apostołów jako naocznych świadków miłości Pana Boga do nas: „To wam oznajmiamy, co było od początku, co usłyszeliśmy o Słowie życia, co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce – bo życie objawiło się: my je widzieliśmy, o nim zaświadczamy” (1 J 1, 1-2).

Mówimy o tym, „co było od początku” (por. 1 J 1, 1, a także J 1, 1). Przedwieczny Bóg. Zanim powstał świat – On już istniał. W Trójcy Jedyny: Ojciec, Syn i Duch Święty.

Mówimy o tym, co „usłyszeliśmy o Słowie życia” (por. 1 J 1, 1). Przez wszystkie wieki, począwszy od czasów Ogrodu Rajskiego, Bóg stopniowo objawiał ludziom swojego Syna – Zbawiciela. Cały Stary Testament zapowiadał Jego przyjście na świat. Słowo, które daje życie każdemu z nas – życie wieczne.

Mówimy o tym, „co ujrzeliśmy własnymi oczami, na co patrzyliśmy i czego dotykały nasze ręce” (1 J 1, 1-2). Oznacza to, że nie opowiadamy tego, co ktoś nam powiedział lub co wyczytaliśmy w książkach, lecz jako świadkowie mówimy o tym, czego sami doświadczyliśmy. Takie świadectwo jest wiarygodne.

Mówimy o tym, że „życie objawiło się: my je widzieliśmy, o nim zaświadczamy i oznajmiamy wam życie wieczne, które było w Ojcu, a nam zostało objawione. Co ujrzeliśmy i usłyszeliśmy, oznajmiamy także wam, abyście i wy mieli współuczestnictwo z nami” (1 J 1, 2-3). Jeśli Bóg udziela komuś łaski lub dobra, to nie po to, by zatrzymał je tylko dla siebie, lecz by dzielił się nim z innymi. Tak właśnie postąpił św. Jan Apostoł.

Spisując swoją Ewangelię, chciał podzielić się z chrześcijanami wszystkich wieków miłością, której sam doświadczył od Pana Jezusa. Pragnął, abyśmy poznali Bożego Syna takim, jakim sam się objawił – Słowem, które stało się ciałem i zamieszkało wśród nas.

„Piszemy to w tym celu, aby nasza radość była pełna” (1 J 1, 4) – tymi słowami kończy się pierwsze czytanie z Listu św. Jana Apostoła. Każdy z nas, drodzy Bracia i Siostry, pragnie radości. Nikt nie szuka cierpienia. Szukamy radości w życiu. A pełnię radości możemy osiągnąć jedynie wtedy, gdy poznamy Jezusa Chrystusa i przyjmiemy Go do swojego życia.

Świętowanie Bożego Narodzenia sprzyja przyjęciu Chrystusa. Zwracamy uwagę na Jego dziecięctwo. Któż z nas boi się małego dziecka? Na widok maleństwa w naszych sercach rodzi się radość. Nasz Pan przyszedł na świat po to, by nasza radość była pełna, by rozproszyć ciemności naszego życia i wnieść w nie światło. By w naszych sercach pojawiła się nadzieja, że to, co złe i trudne, kiedyś się skończy.

Uwierzmy, że ten, kto zaufa Chrystusowi, ostatecznie się nie zawiedzie. Dojdzie do miejsca, w którym nie ma już cierpienia, bólu ani łez. Idź przez życie, przez swoją codzienność z Nim, a nie zawiedziesz się – i twoja radość będzie pełna. Amen.