Świętego Benedykta, opata, patrona Europy – święto - Homilie Rok C 2024/25

Świętego Benedykta, opata, patrona Europy – święto

Piątek, 11 lipca 2025 roku, XIV tydzień zwykły, Rok C, I

Kiedy Piotr zwraca się do Jezusa: „Oto my opuściliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą, cóż więc otrzymamy?” (Mt 19,27), spodziewa się zapewne jakiejś nagrody za te wyrzeczenia. Wygląda na to, jakby domagał się pewnych przywilejów – nagrody za to, że posłusznie, bez wahania, on i pozostali uczniowie poszli za Jezusem, gdy ich powołał. Co ciekawe, Jezus potwierdza tę nadzieję. Ale wspomina też Piotrowi o innej, głębszej nagrodzie za podjęte wyrzeczenia. Mówi, że ci, którzy idą za Nim, nie tylko tu, na ziemi, wiele otrzymają – mimo licznych prześladowań – lecz także w przyszłym życiu każdego Jego wyznawcę czeka nagroda wieczna.

Kto zdecydował się na przyjaźń z Jezusem, musiał z wielu rzeczy zrezygnować. Jezus jednak nie zaprasza nas do przyjaźni ze sobą po to, aby nas zubożyć, ale przeciwnie – aby nas ubogacić. Ubogacić czymś nowym już tu, na ziemi, zwłaszcza nową jakością relacji międzyludzkich, które są jakby „nie z tej ziemi”, bo przypominają to, co będzie w niebie. A kto zaprzyjaźni się z Jezusem już teraz, ten już teraz w jakiejś mierze doświadcza tego, co jest obiecane w wieczności.

Każdy, kto dla Jezusa i Jego Ewangelii wyrzeknie się wszystkiego, otrzyma po stokroć więcej tego, co zostawił, a czego nie było mu żal oddać dla Chrystusa. Jezus potrafi sprawić, że w każdym sercu, które Go szczerze miłuje, zagości prawdziwa radość z decyzji pójścia za Jego głosem. Dla Boga nie ma przecież nic niemożliwego. Taka radość stanie się nagrodą za nasz trud, za nasze wyrzeczenia, za to, co poświęciliśmy dla innych, a przede wszystkim – dla Boga. Za jedną poświęconą rzecz otrzymamy stokroć więcej.

Słowa Jezusa są obietnicą, z której wyłania się nowy obraz świata i człowieka. Kiedy człowiek zdecyduje się patrzeć na wszystko z Bożej perspektywy i w ten sposób żyć, kiedy wędruje przez życie razem z Jezusem, wtedy już teraz doświadcza tego, co go czeka w przyszłości.

Doświadczył tego dzisiejszy patron – św. Benedykt z Nursji (480-547), który opuścił wszystko, by iść za Jezusem. Najpierw kształcił się w Rzymie, lecz idąc za głosem Boga, udał się do Subiaco i prowadził tam życie pustelnicze, poświęcone modlitwie i umartwieniu. Pragnął podobać się tylko Bogu. Wkrótce w ślad za nim podążyli inni, aby wspólnie poszukiwać Tego, który jest Mądrością, zakosztować Jego dobroci i wywyższać Jego imię. Gdy zaczęli dołączać do niego nowi uczniowie, założył w okolicy 12 klasztorów. Później przeniósł się na Monte Cassino, gdzie założył słynne opactwo i napisał regułę, która wkrótce rozpowszechniła się w całej Europie. W ten sposób odpowiedź dana Bogu przez jednego człowieka dała początek zakonowi benedyktynów, który stał się czytelnym znakiem Bożej obecności w świecie. Napisana przez niego reguła zawiera bardzo praktyczną zasadę: „Módl się i pracuj” (łac. Ora et labora).

Być może i nam zdarza się myśleć, że jeśli pozwolimy Chrystusowi całkowicie wejść do naszego wnętrza, jeśli otworzymy się na Niego, to może On coś nam zabierze. Dlatego wielu boi się zrezygnować z czegoś wielkiego, jedynego w swoim rodzaju, co czyni życie pięknym. Boi się ryzyka niedostatku i utraty wolności.

Jezus odpowiada na nasze wątpliwości w sposób przekraczający wszelkie oczekiwania: „otrzymacie stokroć tyle i życie wieczne” (por. Mt 19,29). Prawdziwe pójście za Jezusem – jak to miało miejsce w życiu patrona dnia dzisiejszego – wyraźnie przemienia nasze życie i sprawia, że inaczej patrzymy na codzienne zmagania, które czasem nas przytłaczają i zniechęcają.

W odpowiedzi na pojawiające się obawy warto przywołać słowa papieża Benedykta XVI z inauguracji jego pontyfikatu:

„Nie obawiajcie się Chrystusa! On niczego nie zabiera, a daje wszystko. Kto oddaje się Jemu, otrzymuje stokroć więcej. Tak! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi, a znajdziecie prawdziwe życie”.

Kto podejmuje drogę pójścia za Jezusem i zaprasza Go do swojego życia, nie traci nic z tego, co czyni życie wolnym, pięknym i wielkim. Jak podkreśla Jezus w dzisiejszej Ewangelii, oddanie się Jemu przynosi stokroć więcej. Gdy człowiek otwiera na oścież drzwi swego życia dla Chrystusa, otwierają się przed nim nowe możliwości. Żyjąc w relacji zaufania i przyjaźni, doświadcza tego, co jest piękne i wyzwalające. Świadomość, że Ten, komu się powierzamy, wie najlepiej, czego nam potrzeba, staje się źródłem nadziei – nadziei, która towarzyszy nam już w tym życiu, a w pełni spełni się w wieczności.

Odczytując tę nową perspektywę, zastanówmy się dziś, czy nie warto jej bardziej świadomie podjąć.