Świętej Marii Magdaleny – święto - Homilie Rok C 2024/25

Świętej Marii Magdaleny – święto

Wtorek, 22 lipca 2025 roku, XVI tydzień zwykły, Rok C, I

Obchodząc dzisiaj święto Marii Magdaleny, zadajemy sobie pytanie: czego możemy się od niej nauczyć? Wydaje się, że ta kobieta, pochodząca z Magdali, miejscowości leżącej nad Jeziorem Galilejskim, z początku niczym szczególnym się nie wyróżniała. Niewiele o niej wiemy – Ewangelie nie poświęcają jej zbyt wiele miejsca.

Z imienia wymienia ją najpierw św. Łukasz, pisząc o kilku kobietach uwolnionych przez Jezusa od złych duchów i chorób (por. Łk 8,2). Św. Marek natomiast wskazuje, że Maria Magdalena była jedną z kobiet, które znalazły pusty grób (por. Mk 16,1-9).

Nieco inaczej ukazuje ją św. Jan. Sprawia wrażenie, jakby umieszczał Marię Magdalenę niemal w roli głównej, ponieważ dostrzegł w niej coś wyjątkowego. Co ją wyróżniało?

Przywiązanie do Jezusa

Nie możemy się temu dziwić – w końcu Jezus przywrócił jej ludzką godność. Wyprowadził ją z upokorzenia, w jakim żyła w związku ze swoim grzesznym życiem. Gdy Jezus uwolnił ją od siedmiu złych duchów, odzyskała szacunek do samej siebie i odnalazła prawdziwy sens życia. Od tego momentu praktycznie nie opuszczała Jezusa. Wędrowała za Nim, usługiwała Mu, wspierała Apostołów i towarzyszyła w wielu sytuacjach (por. Łk 8,1-2). Kiedy Apostołowie – z wyjątkiem Jana – uciekli spod krzyża, ona trwała tam razem z Maryją, siostrą Matki Jezusa, Marią, żoną Kleofasa (por. J 19,25). Ta miłość pozwoliła jej zapomnieć o sobie. Nie liczyła się z konsekwencjami, jakie mogły ją spotkać ze strony tych, którzy skazali Jezusa na śmierć. W jej postawie wyraża się głęboka wdzięczność.

Szczerość więzi z Jezusem

Dowodem tej więzi jest zachowanie Marii Magdaleny następnego dnia po pogrzebie Jezusa. Tęsknota za Panem nie pozwalała jej spać – dlatego „wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno” (J 20,1), poszła do grobu. Mrok tej chwili symbolizuje nie tylko noc, lecz także ciemność niewiary i rozpaczy, w jakiej się znalazła po śmierci Jezusa. Trudno jest iść w drogę, gdy świat pogrążony jest w ciemności. Jeszcze trudniej, gdy ciemność ogarnia ludzkie wnętrze, gdy znika Osoba, która była sensem życia. Mimo wszystko, Maria Magdalena zrobiła to, co często robi człowiek po nagłej utracie kogoś bliskiego – wyruszyła do grobu, niepogodzona z rzeczywistością śmierci.

Determinacja w poszukiwaniu Jezusa

Maria Magdalena pozostała przy grobie, mimo że Piotr i Jan wcześniej odeszli, gdy przekonali się, że nie ma tam ciała Jezusa. Apostołowie, nie rozumiejąc jeszcze Pisma, które zapowiadało, że Jezus trzeciego dnia zmartwychwstanie, wrócili do siebie (por. J 20,9-10). Maria Magdalena – w przeciwieństwie do nich – nie wraca. Szuka prawdy. Kiedy Zmartwychwstały Jezus staje przy niej, a ona sądzi, że to ogrodnik, mówi: „Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go zabiorę” (J 20,15). Gdy Jezus zwraca się do niej po imieniu, rozpoznaje Go. Odnalazła Tego, którego miłowała.

Maria Magdalena daje nam świadectwo żarliwej miłości, która powinna ożywiać wszystkich uczniów Jezusa, pragnących spotkać Pana. Pozwoliła, by Zmartwychwstały Pan przemienił jej życie. Spotkawszy Go, otrzymała misję: być świadkiem Jego zmartwychwstania. Dlatego pobiegła do uczniów i oznajmiła: „Widziałam Pana!” (J 20,18). Przeszła drogę od „gdy jeszcze było ciemno” (J 20,1), czyli od smutku i przywiązania do rzeczywistości śmierci, do wiary w to, że Jezus żyje.

Przemiana i posłannictwo Marii Magdaleny są także zadaniem każdego z nas. Jesteśmy powołani, aby szukać Pana gorliwie i z miłością, pamiętając, że tylko Jezus może wypełnić i przemienić ludzkie serce. Jesteśmy zaproszeni, aby być świadkami rzeczywistości zmartwychwstania i przemieniającej mocy Jego miłości – dostępnej dla każdego, kto jej pragnie.

Niech więc nigdy nie zabraknie nam odwagi i determinacji w odkrywaniu obecności Jezusa Chrystusa Zmartwychwstałego w naszym życiu. Abyśmy w szczerości serca mogli zawołać za Marią Magdaleną: „Widzieliśmy Pana” (J 20,18).