Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – trzecia Msza - Homilie Rok C 2024/25

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – trzecia Msza

Niedziela, 2 listopada 2025 roku, XXXI tydzień zwykły, Rok C, I

Docieramy do końca dnia zadusznego. Jak każdego wieczoru, pozostawiamy za sobą dzień – wszystko to, co było ważne, co udało nam się zrobić, i to, czego nie zdołaliśmy dokonać. Zanurzamy się w sen; wszystkie sprawy pozostają za nami, poniekąd nie mamy już na nie wpływu. A jednak zawsze zasypiamy z nadzieją, że przyjdzie nowy dzień, że obudzimy się – nie tylko podejmiemy na nowo nasze prace i zaangażowania, lecz może nawet uda nam się coś naprawić, zrobić lepiej. Czyż nie mówi się przecież: jutro będzie lepiej?

Można więc w pewien sposób porównać śmierć do snu. Zanurzając się w śmierć, pozostawiamy wszystko za sobą – to, co udało nam się w życiu zrobić, i to, czego nie udało się dokonać. Teraz nie ma już możliwości działania. Zasypiamy. Mówimy przecież, że ci, którzy umierają, „zasypiają”.

Wiemy, że dla wielu ludzi śmierć oznacza definitywny koniec. To nic nowego – w czytaniu z Księgi Mądrości, napisanej ponad dwa tysiące lat temu, a wciąż jakże aktualnej, słyszymy: „Dusze sprawiedliwych są w ręku Boga, i nie dosięgnie ich męka. Zdało się oczom głupich, że pomarli, ich zejście poczytano za nieszczęście, odejście od nas – za unicestwienie. A oni trwają w pokoju” (por. Mdr 3, 1–3).

Dla tych jednak, którzy wierzą Chrystusowi, tak jak wieczorem towarzyszy nam nadzieja na nowy dzień, tak wobec śmierci powinna towarzyszyć nam nadzieja na przebudzenie z jej snu – na wejście w nowy dzień, już nieznający końca, wolny od wszelkich utrapień, wypełniony szczęściem w objęciach Ojca. Pan Jezus zapewnia nas: „W domu Ojca mego jest mieszkań wiele” (J 14, 2).

Mamy więc przygotowane miejsce w wieczności. A nasza wiara uczy, że Bóg niczego bardziej nie pragnie, jak właśnie tego, byśmy się w tym domu znaleźli – by miał nas wszystkich, swoje stworzenia i dzieci, u siebie.

I właśnie dlatego w dniu dzisiejszym, gdy wspominamy wszystkich wiernych zmarłych, Kościół wzywa nas do modlitwy za tych, którzy poprzedzili nas w drodze do Ojca. Nasza modlitwa, ofiarowana z miłością, ma znaczenie – może pomóc duszom, które oczekują jeszcze pełnego oczyszczenia, aby mogły wejść do światła i pokoju Bożej obecności. W ten sposób nasza wiara łączy się z miłością, a więź między żywymi i zmarłymi trwa nadal w Chrystusie, który jest Panem życia i śmierci.

Uwierzyć Chrystusowi to nie tylko uznać za prawdziwe to, co nam objawia, lecz przede wszystkim zaufać Jemu samemu, przyjąć tę Miłość, do której nas zaprasza, i podążać drogą, którą On sam jest. Na tej drodze postawił nam drogowskazy swoich przykazań i prowadzi nas przez swoje Słowo.

Bo On żyje – i my żyć będziemy.

I choć droga ta bywa czasem wyboista, choć zdarza się nam z niej zboczyć, a potem wrócić – może nawet poranieni przez własne grzechy – jeśli będziemy nią szli, dojdziemy do domu.

I na koniec, a może raczej u nowego początku – wszystko będzie dobrze.