Wtorek pierwszego tygodnia Adwentu

Wtorek, 2 grudnia 2025 roku, I tydzień Adwentu, Rok A, II

Słowa dzisiejszej Ewangelii nawiązują do sytuacji, gdy siedemdziesięciu dwóch uczniów, posłanych przez Jezusa do miejsc, gdzie sam zamierzał pójść, powraca i dzieli się radością z wykonanego dzieła. Słysząc uczniów opowiadających o swoich dokonaniach i przeżyciach, „Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Łk 10,21).

Czego Jezus chce nas dzisiaj nauczyć? Z pewnością ukazuje nam, jak głęboka więź łączy Go z Ojcem, do którego kieruje modlitwę uwielbienia. Wysławia Go za to, że objawia tajemnice swojego działania ludziom prostego serca. Podkreśla, że to ludzie prości znają prawdziwe oblicze Boga, a zatem drogę do szczęścia. To ci, którzy potrafią patrzeć sercem, którzy czują, że są zawsze w drodze, którzy proszą Jezusa o wskazanie sensu ich życia, którzy dostrzegając swoje ograniczenia nie zniechęcają się, ponieważ oddają wszystko w ręce swojego Mistrza i Pana. Warto jednak pamiętać, że „proste serce” nie oznacza naiwności ani braku rozumu. Kościół podkreśla, że nie o intelekt chodzi, lecz o pokorę i gotowość przyjęcia Bożego słowa. Prawdziwą przeszkodą nie jest mądrość, ale pyszna autosamowystarczalność, która zamyka człowieka na Boga. Proste serce to serce pokorne, ufne, otwarte, gotowe iść za Jezusem nawet wtedy, gdy droga staje się wymagająca. Tacy ludzie chcą się uczyć, poznawać, pogłębiać to, co już wiedzą. I są wdzięczni za wszystko, co otrzymują.

Uczniowie, wracając z powierzonej im misji, pełni są entuzjazmu. Cieszą się, że w imię Jezusa mogą wyrzucać złe duchy – znak nadejścia Królestwa Bożego. Jednak Jezus subtelnie porządkuje ich radość, wskazując na głębsze źródło szczęścia. W ich entuzjazmie kryje się bowiem pewne niebezpieczeństwo: gdy człowiek doświadcza duchowej mocy, może łatwo – choć nieświadomie – ulec pokusie budowania na sobie. Jezus odwraca ich spojrzenie od tego, co spektakularne, ku temu, co naprawdę istotne: ku bliskości z Nim samym. Jezus cierpliwie objaśnia im, że ważniejsze jest to, iż dane im było spotkać na swej drodze Mesjasza obiecanego wiele wieków temu ich przodkom. To właśnie dlatego mówi: „Szczęśliwe oczy, które widzą to, co wy widzicie” (Łk 10,23). Radość ucznia nie ma wypływać z dokonanych dzieł, ale z relacji z Panem, z tego, że mogą rozpoznać w Nim obiecanego Mesjasza.

Dzisiejsza Ewangelia skłania mnie do zastanowienia się, co w mojej wierze ma pierwszeństwo i co ją naprawdę pogłębia. Chcąc kształtować w sobie postawę ucznia Jezusa, warto zapytać: czy pokładam nadzieję w Nim, który jest fundamentem mojego życia? Czy moje ograniczenia i grzechy mnie przygnębiają, czy może stają się okazją do ponownego spotkania ze Zbawicielem – również poprzez sakrament pokuty i pojednania? I wreszcie: czy moja radość wypływa z tego, co przeze mnie się dokonuje, czy z tego, że mogę iść z Jezusem, który mnie prowadzi?

Niech to dzisiejsze Słowo przypomina mi, że prawdziwe szczęście rodzi się nie z moich osiągnięć, lecz z żywej więzi z Chrystusem – Tym, który objawia Ojca tym, którzy otwierają przed Nim pokorne, ufne serce.

Kazania-homilie: Wtorek pierwszego tygodnia Adwentu

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (29 listopada 2011 roku, Rok B, II)

o. Marcin Zubik CSsR (04 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR (03 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (02 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Tomasz Mikołajczyk CSsR (01 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Edmund Kowalski CSsR (29 listopada 2016 roku, Rok A, I)

o. Andrzej Makowski CSsR (05 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Wacław Zyskowski CSsR (04 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR (03 grudnia 2019 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Kukła CSsR (01 grudnia 2020 roku, Rok B, I )

o. Marian Krakowski CSsR (30 listopada 2021 roku, Rok C, II – Święto świętego Andrzeja, apostoła)