Panie, dobrze, że tu jesteśmy… – gotowi jesteśmy powtórzyć za apostołami, my zgromadzeni na współczesnej duchowej górze Tabor, jaką jest Msza Święta. Dobrze, bo możemy usłyszeć Twoje słowa Panie, słowa pełne miłości i pokoju.

Słowa usłyszane w dzisiejszej Ewangelii są odpowiedzią Jezusa na prośbę przebywających w Jerozolimie niektórych Greków, którą skierowali oni do apostoła Filipa: Chcemy ujrzeć Jezusa. Zapewne owi Grecy wiele słyszeli o Jezusie, że jest niezwykły, że dokonuje cudów i dlatego chcieli wykorzystać unikalną okazję, że jest tak blisko i chcieli „ujrzeć” Go.

Kościół katolicki święci dziś uroczystość Wniebowzięcia Maryi. Tradycja sięgająca wstecz pierwszych stuleci chrześcijaństwa mówi, że Maryja została wzięta do nieba z duszą i ciałem. W Kościele wschodnim to święto było obchodzone już od Soboru Efeskiego (w roku 431), w Kościele zachodnim od VII wieku. Papież Pius XII w roku 1950 podniósł to przekonanie do rangi dogmatu wiary. W jego bulli Munificentissimus Deus czytamy: Oświadczamy, stanowimy i wyrokujemy, iż jest dogmatem objawionym przez Boga, że Niepokalana Bogurodzica zawsze Dziewica Maryja po zakończeniu ziemskiego życia wzięta została z ciałem i duszą do chwały niebieskiej.

Nasi rodacy 100 lat temu, wtedy, 15 sierpnia, tylko ufność dawała nadzieję, że beznadziejna sytuacja może zmienić się w zwycięstwo. Po obu brzegach Wisły stanęły naprzeciw siebie dwie armie: zmobilizowana z terenów trzech zaborów armia polska i w niezwykłej sile armia sowiecka. Po jednej stronie grzmiały armaty, po drugiej stronie zanoszono modlitwę do Najświętszej Maryi Panny. Jeden z obecnych tam dowódców francuskich wyznał, że takiej modlitwy, jak wtedy w Warszawie, nigdy w życiu nie widział. Generał Haller i kardynał August Hlond zachęcali walczących do zaufania Bogu.

Dziś w liturgii obchodzimy święto św. Bartłomieja Apostoła, którego z Ewangelii według św. Jana znamy pod imieniem Natanael. Według biblistów chodzi o tę samą osobę. Wczytując się w słowa Pisma Świętego, nie dowiemy się zbyt wiele o tym apostole. Z tradycji dowiadujemy się, że po zesłaniu Ducha Świętego Bartłomiej udał się do Indii. Inni autorzy podają, że głosił on słowo Boże w Arabii Saudyjskiej, Etiopii, Persji, Mezopotamii oraz Armenii, gdzie miał ponieść śmierć męczeńską.

Cóż można jeszcze powiedzieć o Tej, której oblicze króluje w „zakątku na tej ziemi”, czego by nie napisano w wierszach i powieściach, nie wyśpiewano w pieśniach i piosenkach? Czy jest coś, co już wcześniej nie rozbrzmiewałoby w sercach pokoleń, które pielgrzymowały na Jasną Górę po nadzieję, nawrócenie, ratunek, decyzję, uzdrowienie? Czego nie można by odczytać z tysięcy znaków wotywnych zawieszonych na ścianach kaplicy jasnogórskiego obrazu? A przecież każdy człowiek, który tam przychodzi – a przychodzi tak wielu – dopisuje swoje własne słowo do tego od wieków tworzonego poematu, dedykowanego Czarnej Pani z obliczem przeoranym husycką szablą. Słowo zrodzone w sercu dziecka przytulającego się do serca Matki.

Święto Narodzenia Maryi pobudza nas w szczególny sposób do dziękczynienia za ten wielki dar Bożej miłości. Rodzi się bowiem Ta, która została „przed wiekami przejrzana i za Matkę wybrana Jezusowi Chrystusowi, Niepokalana” (pieśń Witaj, Święta...). Kościół nazywa Maryję Gwiazdą Zaranną zwiastującą już bliski wschód słońca, czyli spełnienie obietnic.

Święto dzisiejsze ma wiele wspólnego z uroczystością Chrystusa Króla Wszechświata. Jezus wywyższony na krzyżu jest jak król na wysokim tronie. Ukazuje ono sens królowania Jezusa, tak różnego od królowania ziemskich władców. Jak u nich wywyższenie jest najczęściej znakiem pychy, arogancji, fizycznej siły – tych rzeczywistości, które tak dają się poddanym we znaki, ale w rzeczywistości są słabe i ulotne jak poranna mgła – tak królowanie Jezusa jest służbą miłości, która pozornie słaba, bezbronna, w rzeczywistości jest jedyną trwałą i niezwyciężalną siłą.

Jest patronem młodzieży polskiej, ale powiedzmy sobie szczerze, jego postać przedstawiana w świetle wyidealizowanych wizji nie tyle jest nieciekawa, co nierealna do wyobrażenia młodemu człowiekowi, a już na pewno trudna do naśladowania. Wielkość Stanisława polegała nie na cudach jego życia, ale na miłości do Boga, dla której był w stanie pokonać wszelkie przeciwności. Nie cudowności są wartością, ale dostrzeganie Boga we wszystkim, czym się żyje. Stanisław swoim życiem i postępowaniem wprowadził w stu procentach w życie zasadę fundamentu ignacjańskiego: człowiek po to jest stworzony, aby Boga, Pana naszego, chwalił, czcił i Jemu służył, a przez to zbawił dusze swoją. Stanisław, jak zresztą wszyscy święci Kościoła, odkrył tę zasadę i nie tylko przyjął ją intelektem, ale przede wszystkim sercem, stała się ona sensem jego życia.

Dziś przeżywamy święto św. Mateusza, apostoła i ewangelisty. Choć jest on ważną postacią w życiu pierwotnego Kościoła, to opis jego powołania jest bardzo krótki. To zaledwie dwa zdania: Odchodząc stamtąd, Jezus ujrzał człowieka imieniem Mateusz, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: «Pójdź za Mną!». On wstał i poszedł za Nim (Mt 9, 9).