Wtorek, 15 grudnia 2020 roku, III tydzień Adwentu, Rok B, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

Sofoniaszowe „biada!”

 

Nikt nie jest bez winy. Dzisiejsza Ewangelia nie dzieli ludzi na dobrych i złych ani też na grzeszników, którzy wracają do Boga, i fałszywych wierzących. Jak twierdzi prorok Sofoniasz, całe miasto jest zepsute i nikt nie może czuć się czysty: Biada buntowniczemu i splugawionemu miastu, co stosuje ucisk! Nie słucha głosu i nie przyjmuje ostrzeżenia (So 3, 1-2). Prorok Sofoniasz daje nam do zrozumienia, że Pan Bóg obiecuje zbawienie pokornym. Oni szukać będą schronienia w imieniu Pana. Nie będą czynić nieprawości. Taka będzie najlepsza cząstka narodu wybranego. Z tej części ludu zwanej Resztą Izraela wyjdzie oczekiwany Mesjasz.

 

 

Ewangelia dzisiejsza to dalszy ciąg rozmowy Jezusa z arcykapłanami i starszymi ludu. Chociaż Jezus nie udzielił zadowalającej odpowiedzi swoim rozmówcom, to jednak dialog trwa. Zbawiciel pragnie uzmysłowić im, że ich niewłaściwa postawa powoduje, iż nie mogą oni wejść do królestwa niebieskiego. Nawet celnicy i nierządnice są w lepszej sytuacji, bo opamiętali się i uwierzyli Jezusowi.

 

Chrystus posługuje się przykładem. Ojciec dwóch synów ma dla nich zadanie. Chodzi o pracę w winnicy. Pierwszy obiecał natychmiast wypełnić polecenie ojca, ale skończyło się jedynie na obietnicy. Drugi, najpierw odmówił, ale zreflektował się i do winnicy poszedł. W przypowieści występuje człowiek przeżywający trudne relacje ze swoimi dwoma synami. Pierwszy udaje posłuszeństwo, którego nie wprowadza w czyn; drugi stanowczo buntuje się przeciw ojcu, ale następnie, jakby przestraszony swoją odmową, zmienia postawę. Dokładnie tak dzieje się w życiu religijnym. Z faryzeuszami jest jak z pierwszym synem. Dużo pięknych słów o Bogu, o moralności i o przykazaniach, ale wszystko tylko w teorii, w sferze pobożnych życzeń. Duchowi przywódcy Izraela mnożyli zakazy i nakazy religijne, ale sami specjalnie się nimi nie przejmowali. One miały być jedynie dla ludu, który nie zna Prawa.

 

Jezusowe słowa dotyczą także nas. Gorszymy się postawą innych, stawiamy im wymagania ponad miarę natomiast sami nie zawsze żyjemy zgodnie z ewangelicznymi zasadami. Nie może bowiem ujść naszej uwagi, że wielu ludzi, którzy przez swoją jedynie powierzchowną religijność bardziej oszukuje samych siebie niż Boga. Są też inni, zwykle stojący z dala od Boga, niemniej sporadycznie i na krótki czas troszczący się o to, by uporządkować swoje sprawy z Panem Bogiem. Tak interpretowana przypowieść nikogo nie uspokaja.

 

Nikogo dzisiaj nie dziwi fakt, że w Ewangeliach celnicy i nierządnice są umieszczani na pierwszych miejscach w królestwie Bożym. Za czasów Jezusa w Palestynie takie stwierdzenie brzmiało rewolucyjnie. Uważano bowiem, że osób tych nie da się duchowo odzyskać. Dla Jezusa natomiast nikt nie jest bezpowrotnie duchowo zatracony. Zbawienie dostępne jest dla wszystkich. Warunek jest jeden: trzeba się nawrócić, to znaczy zmienić życie.

 

Oczywiście, kiedy grzesznik postanawia zmienić życie, wszyscy stawiają sobie pytanie: Czy to nawrócenie jest szczere? A jeśli jest szczere, to jak długo potrwa? Tego rodzaju niepokój jest uzasadniony, lecz równie zasadne jest pytanie, czy ktoś – kto może już od bardzo dawna jest w Kościele – poważnie traktuje swoją wiarę. Nie jest absolutnie pewne, że szczerość i dojrzałość wiary mierzy się datą chrztu świętego, a więc dnia przystąpienia do wspólnoty kościelnej. Pewne jest natomiast, że wszyscy ludzie, począwszy od pierwszego Adama, są duchowo słabi, religijnie chwiejni, i że nie mogą w żaden sposób zbawić się, jeśli Bóg ich nie wezwie i nie będzie prowadzić na drodze zbawienia

 

 

Adwent przypomina nam przede wszystkim o konieczności rozliczenia się z całego swojego życia przed Bogiem. Bardziej więc niż do świąt Bożego Narodzenia, powinniśmy przygotować się do ostatecznego przyjścia Chrystusa na ziemię. Adwent, który przeżywamy, jest tego przypomnieniem. Zbliża się dzień, w którym Syn Człowieczy powróci, aby nas osądzić. Zbliża się dzień naszego spotkania z Synem Bożym na progu wieczności. Obyśmy wówczas nie usłyszeli Sofoniaszowego „biada!”.

 

 

 

 

Kazania-homilie: Wtorek trzeciego tygodnia Adwentu, Rok B, I

o. Jarosław Liebersbach CSsR  (13 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (18 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR  (17 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR  (16 grudnia 2014 roku, Rok B, I)                                                        

br. diakon Antoni Popek CSsR  (15 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Piotr Andrukiewicz CSsR  (13 grudnia 2016 roku, Rok A, I)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (19 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Stanisław Paprocki CSsR  (18 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Andrzej Makowski CSsR  (17 grudnia 2019 roku, Rok A, II)

o. Andrzej Makowski CSsR  (15 grudnia 2020 roku, Rok B, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Przełożony domu zakonnego, prefekt Tirocinium Pastoralnego Prowincji Warszawskiej Redemptorystów, wykładowca homiletyki
w Wyższym Seminarium Duchownym Redemptorystów w Tuchowie oraz w Wyższym Seminarium Duchownym Zakonu Paulinów w Krakowie – Lublin