Księga Daniela podaje nam dzisiaj świadectwo modlitwy Azariasza, człowieka skazanego na śmierć przez okrutnego króla Nabuchodonozora. Znajduje się on w sytuacji po ludzku bez wyjścia, w ognistym piecu. Z głębi tego pieca zanosi modlitwę do Boga. Jest świadomy grożącego mu niebezpieczeństwa. Za chwilę umrze, jednak nie przestaje zwracać się z zaufaniem Bogu. Powierza Bogu całe swoje życie, a także zbliżającą się śmierć. Nie przestaje wątpić w istnienie Boga, w Jego dobroć, nawet gdy sam jest u kresu życia. Jego modlitwa ostatecznie zostaje wysłuchana.

Dziecko wierzy swoim rodzicom, gdy mówią mu, że coś jest dobre, a coś jest złe. Istotą relacji międzyludzkich jest postawa wzajemnego zaufania. Wiara w Boga także zakłada wzajemne zaufanie. Bóg mówi, a człowiek ufa i przyjmuje Jego słowo.

Bóg przez działanie Ducha Świętego wzbudzał i nadal wzbudza wiarę w sercach ludzi otwartych na Jego obecność. Posyła ich, aby utwierdzać w wierze ludzi chwiejnych i poszukujących. Takimi ludźmi wiary są prorocy. Takimi posłańcami Boga w Nowym Testamencie są Maryja, Elżbieta, Jan Chrzciciel, Zachariasz czy apostołowie. Takimi prorokami w naszych czasach są święci. Oczywiście, najważniejszym posłańcem od Ojca dla nas jest Jezus, Syn Boży.

Dzisiejsza uroczystość Zwiastowania Pańskiego to piękne, ale i trochę dziwne święto. Czasami pytamy się: kogo tak naprawdę dziś czcimy, Maryję czy Jezusa? Bo jest to jednocześnie święto i Jezusa, i Matki Bożej. Jest to święto maryjne, ponieważ to właśnie dziś Maryja zostaje wybrana przez Boga na Matkę Jego Syna, to dziś Maryja mówi Panu Bogu swoje „fiat”, czyli „tak – zgadzam się”, i to dziś mamy wspaniały dialog Maryi z archaniołem Gabrielem. Ale z drugiej strony, mówimy przecież, że jest to uroczystość Zwiastowania Pańskiego – mówiąc „Pańskiego”, rozumiemy Jezusa Chrystusa.

Na czym polega skuteczność modlitwy? Czy wartość modlitwy zależy od wielości wypowiadanych słów, przedstawianych Bogu zaświadczeń o odbytych rekolekcjach czy chwalenia się rachunkami za wykonanie dzieł miłosierdzia? ... Można bowiem zapomnieć o Bogu na modlitwie i postawić siebie samego w centrum modlitwy. Taki problem miał faryzeusz. ... Modlitwa faryzeusza przypominała bardziej kampanię reklamową jego działalności dobroczynnej. Bóg nie potrzebuje naszych reklam. Bóg potrzebuje serca, które jest do Niego zwrócone.

Czwarta niedziela Wielkiego Postu w tradycji Kościoła jest nazywaną niedzielą radości – ma ona specjalny charakter. Tytuł pochodzi od antyfony na wejście: „Raduj się Jerozolimo”. To wołanie o radość w czasie Wielkiego Postu, to przejaw realizmu, mądrości i miłości Kościoła. Kościół świadom naszej słabości daje nam pociechę! Ta radość nadaje sens wszelkim wysiłkom i pozwala nam wędrować z otuchą i nadzieją pośród trudów, zmagań, wyrzeczeń i walki!

Działalność Pana Jezusa związana jest z cudami, które czynił, aby ludzie uwierzyli w niego. Dziś słyszymy o cudzie, który drugi raz uczynił w Kanie Galilejskiej. Tym razem jednak cud nie dotyczył braku czegoś, co może popsuć atmosferę rodzinnej uroczystości, ale dotyczył sprawy bardzo tragicznej i poważnej. Kiedy Jezus ponownie zatrzymał się w Kanie Galilejskiej dowiedział się o tym pewien urzędnik królewski. Jego syn był umierający, stąd w osobie Jezusa szuka ratunku dla swojego syna.

Słysząc słowa dzisiejszej Ewangelii, możemy zauważyć, że rodacy Pana Jezusa po raz kolejny okazali się nieludzcy. Dostrzegli uzdrowionego człowieka, który dźwigał swoje łoże – zapewne były to nosze, na których został przyniesiony do sadzawki – i zamiast cieszyć się, że chory odzyskał sprawność w nogach, byli zbulwersowani tym, że w szabat niósł on ze sobą swoje łoże. Na drugi plan zszedł cud uzdrowienia. Dla nich ważniejsze było przestrzeganie pewnych ustalonych praw i zwyczajów.

Tym razem jednak Żydów oburzyło to, że Jezus nazwał Boga swoim Ojcem. W swoim sposobie myślenia nie mogli pojąć, że Bóg może być Ojcem. W ich wyobrażeniu Bóg był kimś, kto nadał prawa, których mają drobiazgowo przestrzegać. … Jezus próbuje im przekazać, że Bóg, Stwórca całego świata i człowieka, jest przede wszystkim dobrym Ojcem. Co za tym idzie, Bóg jako Ojciec pragnie dobra swoich dzieci. Mimo naszych upadków i grzechów, nie odrzuca nas, ale chce naszego powrotu w Jego ojcowskie ramiona. Czyni to wszystko z miłości, bo Bóg jest miłością.

Ewangelia dzisiejsza mówi nam o posłannictwie Jezusa. Sam Jezus w swoich słowach skierowanych do Żydów daje najlepsze świadectwo o swoim posłaniu od Ojca. Czyny, gesty, postawy o wiele skuteczniej przemawiają niż tylko słowa. Chrześcijanin jest zatem człowiekiem nie tylko wiary wyrażanej przez słowa, ale także przez czyny, które odzwierciedlają przyjętą wiarę.