Co ma wspólnego św. Alfons z szaleństwem? Ten niezwykły święty żył w czasach, kiedy Kościół pogrążony był w surowym rygoryzmie moralnym. Przeważała wizja Boga jako surowego sędziego, a człowieczy grzech przesłaniał prawdę o Bożym miłosierdziu. Wiernym odmawiano częstego przystępowania do sakramentów, szczególnie spowiedzi i Komunii Świętej. W takim kontekście Alfons głosił tezę niezwykle śmiałą – wręcz obrazoburczą dla wielu ówczesnych teologów: „Bóg oszalał!”. Te słowa mogą brzmieć gorsząco, jeśli nie usłyszymy ich w pełni: „Bóg oszalał z miłości do człowieka!”.

Dzisiaj obchodzimy święto św. Jakuba zwanego Większym, syna Zebedeusza i Salome oraz starszego brata św. Jana Ewangelisty (por. Mt 4,21; Mk 1,19-20), znanego także jako Jakub Pielgrzym lub Jakub z Compostelli. Wraz z Piotrem i Janem, Jakub był jednym z pierwszych uczniów Pana Jezusa i należał do grupy Apostołów najbliższych Jezusowi (por. Mt 17,1; Mk 5,37; Mk 14,33).

Św. Brygida patronka dnia dzisiejszego była kobietą głębokiej wiary, posłuszną Bożym planom. Nie zabiegała o realizację siebie, swoich marzeń czy ambicji, co dziś jest tak bardzo modne. Słuchała Boga – nawet gdy Jego plan był inny niż jej własny. I to może być dzisiaj wielka lekcja od św. Brygidy dla każdego z nas – żyjących w świecie, który stawia na samospełnienie, sukces i wygodę.

Maria Magdalena daje nam świadectwo żarliwej miłości, która powinna ożywiać wszystkich uczniów Jezusa, pragnących spotkać Pana. Pozwoliła, by Zmartwychwstały Pan przemienił jej życie. Spotkawszy Go, otrzymała misję: być świadkiem Jego zmartwychwstania. Dlatego pobiegła do uczniów i oznajmiła: „Widziałam Pana!” (J 20,18). Przeszła drogę od „gdy jeszcze było ciemno”, czyli od smutku i przywiązania do rzeczywistości śmierci, do wiary w to, że Jezus żyje.

Redemptorystowskiej Rodzinie, ta dzisiejsza uroczystość uświadamia, że nasze powołanie i nasza misja w Kościele i we wspólnocie ludzkiej, naznaczonej tak zróżnicowanymi aspektami XXI-go stulecia, to głoszenie Obfitego Odkupienia światu. Również i temu małemu światu, którego granice stanowią sąsiedzkie ogrodzenia, klatki schodowe przestrzenie biurowe, sale szpitalne czy więzienne cele.

W odpowiedzi na pojawiające się obawy warto przywołać słowa papieża Benedykta XVI z inauguracji jego pontyfikatu: „Nie obawiajcie się Chrystusa! On niczego nie zabiera, a daje wszystko. Kto oddaje się Jemu, otrzymuje stokroć więcej. Tak! Otwórzcie, otwórzcie na oścież drzwi Chrystusowi, a znajdziecie prawdziwe życie”.

Obchodzimy dziś święto św. Tomasza Apostoła, jednego z Dwunastu. Chyba najbardziej znana historia związana z jego osobą to ta, którą usłyszeliśmy przed chwilą w odczytanym fragmencie Ewangelii. Tomasz nie dowierzał w Zmartwychwstanie Chrystusa. Nie mieściło mu się w głowie, że Jezus – Ten, z którym chodził na co dzień, rozmawiał, jadł i odpoczywał – mógł powstać z martwych. Nie dowierzał zatem, że jest On Bogiem, że ma władzę nad życiem i śmiercią. Lecz gdy nasz Pan ukazał mu dowody swego zmartwychwstania, Tomasz wyznał: „Pan mój i Bóg mój” (J 20,28). To znaczy: teraz wierzę, że prawdziwie jesteś Bogiem.

Niech zatem dzisiejsza uroczystość będzie dla nas nie tylko wspomnieniem, ale i wezwaniem: do modlitwy za Kościół święty, katolicki, „zbudowany na skale” przez Pana naszego Jezusa Chrystusa. Módlmy się w intencji Ojca Świętego, papieża Leona XIV, oraz wszystkich, którzy głoszą katolicką wiarę. Starajmy się dostrzegać Chrystusa w sobie nawzajem i wspólnie budujmy Jego Kościół. Podobnie jak Piotr i Paweł, pozwólmy łasce Bożej nas przemieniać i dać nam siłę, byśmy byli odważnymi świadkami Ewangelii w naszej codzienności. „Święci Apostołowie Piotrze i Pawle, módlcie się za nami, abyśmy jak wy, z miłości do Chrystusa, oddawali nasze życie – dzień po dniu – dla dobra Kościoła i zbawienia świata. Amen”

W ikonie Matki Bożej Nieustającej Pomocy widzimy Jej zatroskane oblicze, spojrzenie, które przenika ludzkie serca. Trzyma Jezusa, który – choć jeszcze jest dzieckiem – już przeczuwa cierpienie. A gdy sandał spada z Jego nóżki, Maryja trzyma Go mocno – jak każdą duszę, która drży w lęku, bólu czy rozpaczy. Przy tym Ona nie zatrzymuje nas na sobie. Jej ręka wskazuje: „Zróbcie wszystko, cokolwiek On wam powie” (J 2,5). Maryja nie chce być celem – ale drogą do Jezusa. I tak czyni nieustannie, każdego dnia, w każdej modlitwie, w każdym słowie wypowiedzianym przed Jej obrazem.

Prawda o Najświętszym Sercu Pana Jezusa ukazuje nam, jak bardzo każdy z nas jest dla Niego ważny. Że dla każdego z nas to Serce bije miłością. Nie potrzebuje wyjaśnień ani usprawiedliwień, dlaczego stało się, jak się stało. Pragnie tylko, byśmy tę miłość przyjęli. A gdy to się stanie, gdy ta miłość nas odnajdzie i weźmie na swoje ramiona, poniesie nas dalej, niż sami moglibyśmy sobie to wymarzyć. Trzeba tylko się na to zgodzić. Nie lękaj się – Dobry Pasterz już Cię szuka (por. Łk 15,5).