Romantycy próbowali budzić ducha: „dumne wiersze pisał Norwid” (Jan Pietrzak). Pozytywiści wzywali do pracy u podstaw, a „matki, żony w mrocznych izbach wyszywały na sztandarach hasło: Honor i Ojczyzna” (Jan Pietrzak), by mogła powstać na nowo wolna Polska. I „powstała z grobu na Twe władne słowo, Polska, wolności narodów chorąży; pierzchnęły straże, a ponad jej głową znowu swobodnie Orzeł Biały krąży!” („Boże, coś Polskę”).

Kościół jest rzeczywistością bosko-ludzką, w której przeplata się świętość Boga i grzeszność człowieka. Ważne jest, byśmy uświadomili sobie, że od każdego z nas zależy, jak ludzie będą postrzegać Kościół, ponieważ widzą go w nas – wierzących. Im więcej świętości, dobra i miłości będzie w moim życiu, tym piękniejszy będzie Kościół.

Uwierzyć Chrystusowi to nie tylko uznać za prawdziwe to, co nam objawia, lecz przede wszystkim zaufać Jemu samemu, przyjąć tę Miłość, do której nas zaprasza, i podążać drogą, którą On sam jest. Na tej drodze postawił nam drogowskazy swoich przykazań i prowadzi nas przez swoje Słowo. Bo On żyje – i my żyć będziemy. I choć droga ta bywa czasem wyboista, choć zdarza się nam z niej zboczyć, a potem wrócić – może nawet poranieni przez własne grzechy – jeśli będziemy nią szli, dojdziemy do domu.

Wskrzeszenie Łazarza ukazuje dwie niezwykle istotne prawdy. Po pierwsze – oczywiście – że Chrystus ma Boską moc i panuje nad żywymi i umarłymi. Wierzymy, że Ten, który przez swoje zmartwychwstanie pokonał śmierć, wskrzesi zmarłych w dniu ostatecznym. Po drugie, w wydarzeniu opisanym przez Ewangelię mamy jednak do czynienia z jeszcze inną prawdą. Wskrzeszenie Łazarza nie jest jego zmartwychwstaniem, lecz powrotem do ziemskiego życia mocą Bożego rozkazu. Łazarz żył jeszcze jakiś czas, ale w końcu i on umarł, oczekując na zmartwychwstanie. To wydarzenie podkreśla prawdę, że granica pomiędzy tym, co nazywamy życiem ziemskim a życiem wiecznym – czyli śmierć – nie jest czymś absolutnym. Bóg ma nad nią władzę.

Słowa Hioba przywołują rzeczywistość, której poddani są wszyscy ludzie na ziemi. Sam Chrystus Pan i Jego Najświętsza Matka uczestniczyli w tej rzeczywistości. Wyrażają ją znane nam wszystkim słowa: „Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się…” (Prefacja o zmarłych). Tej zmienności życia doświadczamy od momentu naszego poczęcia, choć tak naprawdę dopiero w wieku dojrzałym uświadamiamy sobie jej wagę – i zazwyczaj zaczyna nas ona uwierać swoją nieodwołalnością oraz nieodwracalnością.

Święty jest przede wszystkim – a właściwie jedynie – Bóg. Świat natomiast jest nieświęty. Bóg jest pełnią życia, zdrowia, szczęścia – świat natomiast jest niepełny, pęknięty i chory. A ponieważ chce być cały i zdrowy, potrzebuje Boga i pragnie Go, bo tylko On może go obdarzyć pełnią, którą sam jest. Ludzie, o których mówimy, że są święci, to ci, którzy zrozumieli tę prawdę i starali się każdego dnia mieć udział w świętości Boga. Inaczej nie da się tego osiągnąć.

Jako umiłowane dzieci Ojca i bracia w Chrystusie, tworząc wspólnie Kościół – widzialną obecność Chrystusa na ziemi – jesteśmy zobowiązani do dawania świadectwa prawdzie. Dawać świadectwo dzisiaj oznacza niekiedy stanąć w obronie Ewangelii i jej nauczania. To może być prosty gest: przeżegnanie się przy kościele czy kaplicy, nawet w miejscu publicznym; polubienie lub udostępnienie wartościowego, ewangelizującego wpisu w mediach społecznościowych; albo inny drobny, lecz wymowny gest. Dziś świadczyć o Prawdzie to także powstrzymać się od plotki, obmowy, albo – pozytywnie – okazać wsparcie potrzebującemu. Nie tylko temu, kto prosi o pomoc na ulicy, lecz może jeszcze bardziej temu bliskiemu: sąsiadowi, starszym rodzicom, krewnym. Dziś to również zaprosić do grona znajomych kogoś, kto jest samotny czy odrzucony.

W dzisiejszą niedzielę wspominamy liturgiczną rocznicę poświęcenia naszego kościoła – dnia, w którym wzniesiony ludzkimi rękami budynek stał się domem modlitwy, a więc miejscem szczególnej obecności Boga pośród nas (por. Wj 40,34-35; Mt 18,20). Wówczas rozpoczęto uroczyste sprawowanie kultu w tej świątyni: sprawowanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, a także gromadzenie się wiernych na wspólną modlitwę. Świątynia jest miejscem, w którym Bóg uświęca człowieka przez sakramenty – zwłaszcza przez Eucharystię, będącą źródłem i szczytem życia Kościoła (por. KKK 1180-1181). To tutaj Bóg realnie działa, przemieniając serca i wspólnotę wierzących.

Spójrzmy przez chwilę na osobę świętego Łukasza. Tradycja przekazuje nam, że był lekarzem i malarzem. Pismo Święte potwierdza pierwszy z tych zawodów. W Liście do Kolosan czytamy: „Pozdrawia was Łukasz, umiłowany lekarz” (Kol 4,14). Dokładne opisy chorób oraz cudów uzdrowienia dokonanych przez Jezusa również potwierdzają jego medyczne wykształcenie.

Pragniemy zaproponować kilka rozważań o życiu św. Teresy od Dzieciątka Jezus. Dlaczego? Teresa jest Patronką misji, jako 3 kobieta jest Doktorem Kościoła, ale przede wszystkim dlatego, że ta młoda zakonnica należy do świętych, którzy dają się lubić, co porywają miliony ludzi. Zanim pojawiła się św. Matka Teresa z Kalkuty, św. o. Pio, św. Faustyna czy św. Jan Paweł II – była św. Teresa z Lisieux. Jan Paweł II wynosząc ją do godności doktora Kościoła powiedział: „Ona sprawiła, że w naszej epoce Ewangelia znów zajaśniała pełnym blaskiem”.