Przemienienie Pańskie – święto - Homilie Rok C 2024/25

Przemienienie Pańskie – święto

Wtorek, 6 sierpnia 2025 roku, XVIII tydzień zwykły, Rok C, I

Święto Przemienienia Pańskiego niesie ze sobą piękne i głębokie przesłanie duchowe, które możemy starać się odczytywać w kontekście naszego codziennego życia i kroczenia za Jezusem – zarówno w zwykłych, jak i niezwykłych sytuacjach.

Aby wejść na Górę Tabor (którą tradycja chrześcijańska utożsamia z miejscem wydarzeń opisanych w Ewangelii w kontekście Przemienienia Pańskiego – por. Mt 17,1-9; Mk 9,2-10; Łk 9,28-36), trzeba się zmęczyć, zadać sobie pewien trud. Na szczycie góry czeka dziś na pielgrzyma piękna świątynia ze wspaniałą mozaiką, przedstawiającą to niezwykłe wydarzenie z udziałem Jezusa. Dodatkowo z Góry Tabor rozpościera się malowniczy widok na okolicę, który warto zobaczyć.

W naszym życiu napotykamy wiele spraw, które mogą przypominać wspinaczkę na wysoką górę. Mogą to być różnego rodzaju wyzwania, wymagające dla nas osobiście sprawy, zadania związane z trudem i wysiłkiem. Wejście na górę – w sensie biblijnym – oznacza także odejście na bok, do miejsca ustronnego, by spotkać się z Bogiem. Z górskiego szczytu zwykle widzimy więcej, mamy szerszą perspektywę, pozwalającą dostrzec rzeczywistość z innego punktu widzenia.

Jezus zabiera ze sobą Piotra, Jakuba i Jana: „Jezus wziął z sobą Piotra, Jakuba i brata jego, Jana, i zaprowadził ich na górę wysoką, osobno. Tam przemienił się wobec nich” (Mt 17,1-2). Jezus pragnie, by najbliżsi uczniowie doświadczyli w Jego osobie spotkania z Bogiem i Jego szczególnej obecności. Jednocześnie warto zauważyć, że Bóg także ciebie – podobnie jak Apostołów – zaprasza do bliskiej relacji z sobą, do codziennej współpracy i otwartości na działanie Jego łaski. Niejednokrotnie dzieje się to w sytuacjach, które wymagają od nas wysiłku i zaangażowania. Tak jak podczas wchodzenia na górę Jezus towarzyszył trzem uczniom, tak i nam towarzyszy w codziennych zmaganiach, w szarej rutynie, prowadząc nas ku wyżynom życia duchowego – jeśli tylko pozwalamy Mu działać i idziemy za Nim.

Pomyślmy: na jakie „góry” (niekoniecznie w sensie geograficznym) Bóg wyprowadza nas obecnie? Co jest tym szczytem, na który pragnie, byś się wspiął, aby szczególnie doświadczyć Jego obecności w codzienności? Gdzie jest twoje miejsce spotkania i doświadczenia Boga – nawet pośród najbardziej prozaicznych wydarzeń życia?

Przed przemienieniem się wobec uczniów, Jezus rozmawiał z Mojżeszem i Eliaszem: „A oto ukazali się im Mojżesz i Eliasz, którzy rozmawiali z Nim” (Mt 17,3). „A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim; byli to Mojżesz i Eliasz. Ukazali się oni w chwale i mówili o Jego odejściu, którego miał dopełnić w Jerozolimie” (Łk 9,30-31).

Ich obecność potwierdza Boską godność Jezusa, ale także ukazuje Go jako wypełnienie Starego Przymierza (reprezentowanego przez Prawo i Proroków) oraz jako Tego, który wprowadza Nowe Przymierze między Bogiem a człowiekiem. Jezus sam mówi: „Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić” (Mt 5,17).

Warto przypomnieć sobie o naszym osobistym przymierzu z Bogiem, które zostało zawarte podczas chrztu świętego – o które mamy się troszczyć i je przez całe życie pogłębiać, żyjąc w łasce Bożej.

W czasie tego niezwykłego wydarzenia Bóg Ojciec przemawia z obłoku: „Oto obłok świetlany osłonił ich, a z obłoku odezwał się głos: ‘To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie!’” (Mt 17,5).

Ty także jesteś umiłowanym synem lub córką Boga, w którym/której Bóg ma upodobanie – ponieważ bardzo cię kocha. Doświadczenie Bożej miłości i świadomość bycia kochanym przez Boga to sprawy fundamentalne w naszym życiu duchowym. Gdy to rozumiemy, wiara przestaje być jedynie formalnością, a staje się przestrzenią życia i działania z Kimś, kto umiłował nas do końca – w Jezusie Chrystusie, który oddał za nas życie na krzyżu i zmartwychwstał, pokonując grzech i śmierć: „Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, został pogrzebany i zmartwychwstał trzeciego dnia” (1 Kor 15,3-4).

Piotr, poruszony doświadczeniem Przemienienia, powiedział do Jezusa: „Panie, dobrze, że tu jesteśmy. Jeśli chcesz, postawię tu trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza” (Mt 17,4).

Są takie chwile, że czujemy się szczególnie dobrze na modlitwie, widzimy rozwój w naszym życiu duchowym i możemy powiedzieć, jak Piotr: „Panie, dobrze, że tu jestem”. Bogu dzięki za takie momenty – są one nam dane po to, byśmy mogli trwać przy Jezusie także wtedy, gdy przyjdą próby, trudności i ciemność.

Dla Apostołów wspomnienie Przemienienia musiało być umocnieniem w chwilach bolesnych – szczególnie podczas męki i śmierci Jezusa.

Z góry jednak prędzej czy później trzeba zejść. Po spotkaniu z Bogiem trzeba powrócić do codzienności. Tak dzieje się po każdej Eucharystii, kiedy kapłan mówi: „Idźcie w pokoju Chrystusa!” (z obrzędów Mszy św.; por. Łk 7,50; J 20,21) – bo Chrystus posyła nas, abyśmy w codzienności świadczyli o Nim.

Jezus po przemienieniu schodzi z Apostołami na dół – do zwyczajnego życia. Ale i tam działa z mocą. Z czasem uczniowie lepiej zrozumieją to wydarzenie i będą zdolni dawać świadectwo o Jezusie Zmartwychwstałym, o Emmanuelu – Bogu z nami (por. Mt 1,23).

Na koniec warto zadać sobie pytanie: W czym ja mam się dziś przemienić? Do jakiej przemiany zaprasza mnie dziś Jezus – mój Mistrz?
Jedno jest pewne: nie jesteś sam.

W tej osobistej drodze przemiany — w upodabnianiu się do Chrystusa – możesz liczyć na Jego obecność, łaskę i pomoc. Z Jego pomocą możesz naprawdę zmieniać świat ku lepszemu – zaczynając od własnego serca.