Przemienienie Pańskie – święto - Homilie Rok C 2024/25

Przemienienie Pańskie – święto

Środa, 6 sierpnia 2025 roku, XVIII tydzień zwykły, Rok C, I

Dziś Kościół zaprasza nas, byśmy nie tylko wspominali, ale także uczestniczyli duchowo w wydarzeniu Przemienienia Pańskiego – jednym z najważniejszych momentów objawienia boskości Jezusa Chrystusa. To nie tylko historia sprzed dwóch tysięcy lat. To wydarzenie, które mówi coś bardzo istotnego o nas, o naszym życiu i o naszej przyszłości.

Na górze Tabor Jezus zabiera ze sobą trzech uczniów – Piotra, Jakuba i Jana. Tam, podczas modlitwy, „wygląd Jego twarzy się odmienił, a odzienie Jego stało się lśniąco białe”. To nie była zwykła wizja, ale objawienie Jego chwały. To był moment, w którym Bóg dał uczniom przedsmak tego, co czeka tych, którzy wierzą: przemienienie, życie wieczne, zmartwychwstanie ciała.

Zdumieni uczniowie nie rozumieli wszystkiego. I wtedy padają słowa samego Boga Ojca: „To jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie. Jego słuchajcie!”. Te słowa zamykają wszelkie pytania o to, kim naprawdę jest Jezus. Nie tylko nauczycielem, nie tylko cudotwórcą. Jezus jest Synem Bożym, zapowiedzianym Mesjaszem, który przyszedł, aby zbawić człowieka.

Dziś nie stoimy z uczniami na górze Tabor, ale uczestniczymy w tym samym misterium. Jezus nie objawi się nam w sposób widzialny, jak wtedy, ale objawia się nam w sposób realny i prawdziwy – w Eucharystii, w każdej Mszy Świętej. Pod postacią chleba i wina ukrywa się Jego prawdziwe, chwalebne oblicze. To tutaj dokonuje się prawdziwa przemiana – nie tylko chleba w Ciało Chrystusa, ale również przemiana naszych serc, jeśli tylko jesteśmy gotowi Go przyjąć.

Przemienienie Pańskie nie dotyczy tylko Jezusa – ono dotyczy także nas. Każdy z nas jest powołany do przemiany. Codzienne życie przynosi nam wiele trudów: cierpienie, zmagania, zawiedzione nadzieje. Czasem ogarnia nas zwątpienie. Może i my mówimy: „Gdyby Bóg naprawdę istniał, nie dopuściłby do tego”. Ale może to właśnie przez te doświadczenia prowadzi nas do swojej chwały? Może właśnie tam, gdzie nam najtrudniej, Bóg działa najciszej, a zarazem najskuteczniej?

Niech ilustracją tej prawdy będzie historia Anny.

Anna szła zamyślona ulicą, trzymając za rękę swojego synka Krzysia. Choć chłopiec opowiadał coś z zapałem, ona nie słyszała. Myśli miała gdzie indziej. Jej mąż, którego kochała i któremu ślubowała, od dawna nadużywał alkoholu. Krzyś przygotowywał się do pierwszej spowiedzi i Pierwszej Komunii Świętej. Ona również postanowiła się wyspowiadać. Ale mąż? Od lat nie był u spowiedzi i nie wykazywał żadnych oznak chęci zmiany.

Po drodze wstąpili do kościoła. Klękając przed tabernakulum, Krzyś szepnął cicho: – Mamusiu, ja się będę modlił, żeby tatuś poszedł z nami do spowiedzi, dobrze?

– Dobrze, synku – odpowiedziała Anna z uśmiechem. – Ja też się o to pomodlę.

I choć nic się jeszcze nie wydarzyło, Anna poczuła w sercu coś nowego – delikatny promień nadziei. Kilka dni później, wieczorem, podeszła do męża i powiedziała: – W sobotę Krzyś ma pierwszą spowiedź. Bardzo chciałby, żebyśmy byli tam razem.
Jerzy milczał. Anna nie nalegała.

W sobotę przygotowała syna, spokojnie i z czułością. W kościele panował półmrok. Przy ołtarzu stał krzyż, otoczony świecami i kwiatami. Gdy Krzyś klęczał u konfesjonału, Anna modliła się, by Pan Bóg prowadził jego serce przez całe życie.

Wtedy usłyszała cichy, radosny szept: – Tato!

Nie chciała się rozpraszać, ale wiedziała, co się stało. Gdy wyszła z konfesjonału, zobaczyła dwie pochylone głowy – dużą i małą. Jej mąż był obok ich syna. Klęknęła obok nich. Czuła, że to nie tylko obecność, ale cud. Po chwili Jerzy nachylił się i powiedział: – Aniu, umówiłem się z księdzem na wieczór. Przecież nie mogę blokować kolejki…

To była przemiana. Bóg nie tylko zmienił serce Jerzego. Przemienił również Annę, jej nadzieję, jej modlitwę. I właśnie w tym tkwi głęboka prawda dzisiejszego święta: Jezus naprawdę przemienia – nasze serca, nasze rodziny, nasze życie.

Ale nie uczyni tego bez nas. Jezus zaprasza nas do współpracy. Prosi, byśmy – jak apostołowie – weszli z Nim na górę modlitwy i wsłuchali się w Jego głos. Zaprasza, byśmy przemienili w naszym życiu to, co złe: grzech, niechęć, urazy, brak przebaczenia. Przemienienie to nie tylko zachwyt wobec objawionej chwały. To wezwanie do nawrócenia.

Współczesny człowiek często łudzi się, że świat zmieni się sam: że wystarczy nowy system, inne rządy, nowa technologia. Ale żadna zmiana zewnętrzna nie ma sensu, jeśli nie zmieni się sam człowiek. Bez przemiany serca żadna reforma nie przyniesie owoców. Dlatego Jezus zaczyna od człowieka – od ciebie, ode mnie, od nas wszystkich.

Jeśli odczytamy dzisiejszą uroczystość nie tylko jako wspomnienie, ale jako wezwanie, to może się okazać, że nasza wiara stanie się głębsza, a nasze życie – naprawdę inne. Wówczas przemieni się nie tylko jednostka, ale całe rodziny, parafie, społeczności. Będzie w nas więcej dobroci, więcej miłości, więcej nadziei.

I nade wszystko – wzrośnie w nas pragnienie nieba, gdzie „będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jaki jest” (1 J 3,2). Przemienienie na Taborze to zapowiedź tego, co czeka tych, którzy wierzą. Obyśmy i my – trwając w wierze, modlitwie i sakramentach – mogli kiedyś stanąć przed Panem w chwale.