Niedziela, 26 października 2025 roku, XXX tydzień zwykły, Rok C, I

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

W dzisiejszą niedzielę wspominamy liturgiczną rocznicę poświęcenia naszego kościoła – dnia, w którym wzniesiony ludzkimi rękami budynek stał się domem modlitwy, a więc miejscem szczególnej obecności Boga pośród nas (por. Wj 40,34-35; Mt 18,20). Wówczas rozpoczęto uroczyste sprawowanie kultu w tej świątyni: sprawowanie sakramentów, głoszenie słowa Bożego, a także gromadzenie się wiernych na wspólną modlitwę. Świątynia jest miejscem, w którym Bóg uświęca człowieka przez sakramenty – zwłaszcza przez Eucharystię, będącą źródłem i szczytem życia Kościoła (por. KKK 1180-1181). To tutaj Bóg realnie działa, przemieniając serca i wspólnotę wierzących.

Dziś mamy okazję, by spojrzeć wstecz z wdzięcznością i objąć modlitwą wszystkich, którzy przyczynili się do powstania tej świątyni: duszpasterzy, ofiarodawców i wszystkich parafian, którzy na różne sposoby – modlitwą, cierpieniem, materialnym darem czy ofiarną pracą – włączyli się w powstanie tego dzieła. Poświęcenie tej świątyni przypomina nam, że każdy kościół poświęcony jest znakiem samego Chrystusa – Świątyni Nowego Przymierza, w której Bóg zamieszkał pośród ludzi (por. J 2,19-21). To w Nim, prawdziwej Świątyni, spełnia się zapowiedź nowego miejsca spotkania Boga z człowiekiem.

Uświadamiamy sobie jednocześnie, że budynek, który wznoszą ludzie, nawet ten najpiękniejszy, sam w sobie pozostanie zimny i martwy, jeśli nie zostanie wypełniony duchem i życiem. Aby stał się żywy, do budowy materialnej musi dołączyć budowla duchowa (por. 1 P 2,5). Obie te rzeczywistości muszą iść ze sobą w parze. To Duch Święty, główny „Budowniczy” Kościoła (por. 1 Kor 12,4-11), ożywia tę wspólnotę, napełnia ją swoimi darami i uzdalnia do miłości, jedności i służby. Bez Jego działania żadna wspólnota nie może wzrastać w wierze ani trwać w świętości.

Jako członkowie tej parafii jesteśmy odpowiedzialni za naszą świątynię, ale jednocześnie jesteśmy też odpowiedzialni za duchową budowlę. Powinniśmy jeszcze mocniej uświadomić sobie, że dziś w naszych rękach złożony jest dar Kościoła – duchowej budowli. Ten widzialny budynek pozostanie tylko zwykłym budynkiem, zbudowanym wysiłkiem wielu ludzi, jeżeli zabraknie w nim duchowej budowli, tworzonej z nas jako żywych kamieni (por. Ef 2,19-22). Bez naszej żywej wiary, bez pogłębiania fundamentów naszej wiary, bez osobistego spotkania z Chrystusem, będzie to tylko dzieło sztuki.

 

Smuci nas widok niszczonych świątyń chrześcijańskich, które w wielu krajach są podpalane, dewastowane czy bezczeszczone. Ale chyba jeszcze bardziej bolesny i wymowny jest widok kościołów pustych, zamykanych lub przerabianych na sale koncertowe, muzea, kawiarnie czy dyskoteki. Dzieje się tak dlatego, że o wiele wcześniej legł w gruzach Kościół – duchowa świątynia w sercach tych, którzy do danej wspólnoty należeli (por. Mt 24,12). Taka sytuacja zachęca nas do częstego stawiania sobie pytania: co dalej stanie się z naszą wiarą?

Rocznica poświęcenia kościoła przypomina nam więc, że wszyscy jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za kościół, w którym gromadzimy się, by przeżywać niedzielną Eucharystię i inne uroczystości, ale jeszcze bardziej – za budowę Kościoła jako wspólnoty wierzących, której Głową i fundamentem jest uwielbiony Chrystus (por. Kol 1,18; Ef 5,23). To On jest prawdziwym fundamentem, na którym Duch Święty wznosi żywą świątynię z ludzi odkupionych.

 

Do budowy kościoła z cegły, drewna czy betonu można zatrudnić wykonawcę. Przy budowie żywej świątyni, w której mieszka i działa Bóg, nikt nas nie wyręczy. O tym zadaniu przypomina nam św. Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu: „Jesteście uprawną rolą Bożą i Bożą budowlą. (…) Niech każdy jednak baczy na to, jak buduje. Fundamentu bowiem nikt nie może położyć innego, jak ten, który jest położony, a którym jest Jezus Chrystus. (…) Czyż nie wiecie, że jesteście świątynią Boga? (…) Świątynia Boga jest święta i wy nią jesteście” (1 Kor 3,9-17).

Słowa te podkreślają naszą godność, a jednocześnie uświadamiają nam nasze wspólne zadanie – budowanie Kościoła jako wspólnoty.

Bóg zechciał zamieszkać i rzeczywiście mieszka w świątyni, jaką jest każdy wybudowany kościół (por. 2 Krn 7,16). Ale Bóg pragnie także zamieszkać w ludzkich sercach (por. J 14,23). Chce, byśmy byli dla Niego prawdziwym mieszkaniem, byśmy stali się Jego świątynią (por. 2 Kor 6,16). Tylko wtedy będzie to miłe mieszkanie dla Pana, gdy ta świątynia będzie żywa – zbudowana z ludzi, dla których Bóg jest Ojcem, który nas kocha, a którego i my staramy się kochać (por. 1 J 4,19). To Duch Święty sprawia, że nasze serca stają się mieszkaniem Boga – On oczyszcza, jednoczy i ożywia wspólnotę wierzących, czyniąc ją znakiem obecności Chrystusa w świecie.

 

Warto dziś poszukać odpowiedzi na pytanie: jak podejmujemy tę odpowiedzialność za Kościół? Przypominajmy sobie często, że Kościół to ty i ja – to my jako żywa wspólnota wierzących (por. Rz 12,4-5). Otwierajmy się na twórczą współpracę, angażujmy się w konstruktywną rozmowę, słuchajmy siebie nawzajem, stając w prawdzie, by rzeczywiście wspólnie zawalczyć o nasze zbawienie, ale także o zbawienie kolejnych pokoleń naszych braci i sióstr (por. Flp 2,2-4).

To zaproszenie w obecnych czasach staje się jeszcze bardziej konkretne. Jednocześnie daje nam szansę na odpowiedzialne włączenie się w życie naszej wspólnoty parafialnej tak, byśmy, patrząc potem na życie religijne naszych najbliższych, mieli poczucie, że naprawdę zrobiliśmy wszystko, aby podprowadzić ich do spotkania z Chrystusem (por. Mt 28,19-20).

 

Niech pomocą w przeżywaniu treści tego świątecznego dnia będzie poszukanie odpowiedzi na następujące pytania: Jak postrzegam wspólnotę Kościoła, w której dążę do zbawienia? Czy odnajduję w niej swoje miejsce? W jaki sposób angażuję się w życie mojej wspólnoty parafialnej?

 

 

 

 

 

 

 

Kazania-homilie: Rocznica poświęcenia kościoła własnego – XXX niedziela zwykła

o. Ryszard Hajduk CSsR  (30 października 2011 roku, Rok A, I)

o. Jan Chaim CSsR  (28 października 2012 roku, Rok B, II)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (27 października 2013 roku, Rok C, I)

o. Marcin Zubik CSsR  (26 października 2014 roku, Rok A, II)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (25 października 2015 roku, Rok B, I)

o. Edmund Kowalski CSsR  (30 października 2016 roku, Rok C, II)

o. Rafał Nowak CSsR  (29 października 2017 roku, Rok A, I)

o. Stanisław Paprocki CSsR  (28 października 2018 roku, Rok B, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (27 października 2019 roku, Rok C, I)

o. Kazimierz Fryzeł CSsR  (25 października 2020 roku, Rok A, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (31 października 2021 roku, Rok B, I)

o. Paweł Orzeł CSsR  (30 października 2022 roku, Rok C, II)

o. Łukasz Listopad CSsR  (29 października 2023 roku, Rok A, I)

o. Paweł Drobot CSsR  (27 października 2024 roku, Rok B, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (26 października 2025 roku, Rok C, I)

 

 

 

 

 

 

Drukuj...  

Misjonarz Prowincji Warszawskiej Redemptorystów – Warszawa