Czwartek, 25 grudnia 2025 roku, Uroczystość Narodzenia Pańskiego, Rok A, II

 

 

 

CZYTANIA

 

 

 

 

W drugiej prefacji adwentowej (używanej przede wszystkim w drugiej części Adwentu, od 17 grudnia) Kościół modlił się słowami:

„On pozwala nam z radością przygotować się na święta Jego Narodzenia,
aby, gdy przyjdzie, znalazł nas czuwających na modlitwie i pełnych wdzięczności”.

Dzisiaj nasze czekanie dobiegło końca. Bóg przyszedł. Po raz kolejny przenosimy się do Betlejem, aby patrzeć na małe Dziecko: Boga-Człowieka. Możemy zadać sobie pytanie: jakimi znalazł nas dzisiaj Jezus? Czy jest w nas to, o co się modliliśmy – postawa wdzięczności?

 

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy o pasterzach. Widzimy ich w momencie po odejściu anioła, po tym jak zwiastował im wielką radość: czas oczekiwania dobiegł końca, Mesjasz przyszedł.

Ale dlaczego to oni zostali wybrani jako pierwsi, aby usłyszeć tę nowinę? Myśląc naszymi codziennymi kategoriami, moglibyśmy zapytać: czy nie było lepszych? Przecież niczym sobie nie zasłużyli, nic nie mogą ofiarować w zamian, nie przyniosą kosztownych darów.

I właśnie w tym miejscu wszystkie ludzkie kategorie myślenia zawodzą. Okazuje się, że nie myślimy tak jak Bóg.

Zostali wybrani, bo Bóg postanowił obdarować ich jako pierwszych. Tylko oni – ci, którzy nic nie mieli, by dać w zamian – mogli ten dar przyjąć w pełni, w postawie bezinteresownej wdzięczności.

 

Pasterze pokazują nam, że w relacji z Bogiem fundamentem jest przyjęcie daru. Wdzięczność zaczyna się od uznania: „To nie ja jestem w centrum. To Bóg mnie obdarował”.

Pasterze przyjmują dar – i to wystarcza. Ich obecność przy żłobie jest już odpowiedzią wdzięczności.

A jaki dar przyjęli pasterze? Znajdują Dziecko w żłobie. Izraelici oczekiwali Mesjasza w wielkości, mocy i potędze. A On? Staje się małym, bezbronnym Dzieckiem. Przychodzi nie w chwale, lecz w uniżeniu. Znajdują Boga, który pozwolił się wziąć na ręce.

 

Jako ludzie często potrafimy być wdzięczni tylko wtedy, gdy Bóg spełnia nasze oczekiwania. Gdy prosimy o zdrowie, rozwiązanie trudnej sprawy, urodzajne plony – i to otrzymujemy – łatwo płyną z nas słowa wdzięczności.

 

Dzisiejsza Ewangelia uczy nas jednak wdzięczności za Boga, który jest inny, niż się spodziewaliśmy, ale dokładnie taki, jakiego potrzebujemy.

Pełnia wdzięczności rodzi się wtedy, gdy przestajemy mówić:

„Panie Boże, powinno być inaczej”,

a zaczynamy szeptać:

„Dziękuję Ci, że jesteś blisko – nawet w tym, co trudne i kruche”.

Potrzebujemy przyjąć Boga z wdzięcznością takim, jakim jest, a nie takim, jakim Go sobie wyobrażamy lub jakim chcielibyśmy, żeby był. To właśnie takie przyjęcie Boga przemienia serce człowieka.

 

Na końcu Ewangelii słyszymy, że pasterze wracają, „wielbiąc i wysławiając Boga”.

Dokąd wracają? Do swoich zajęć, do swojego codziennego życia. Ono zewnętrznie się nie zmienia – wracają na te same pola, do tej samej pracy. Ale ich serca są już inne.

 

To jest znak prawdziwej wdzięczności: nie ucieka ona od codzienności, lecz przemienia ją od środka. Wdzięczny człowiek potrafi dostrzec dar nawet w zwyczajnym dniu. Potrafi dziękować nie tylko za to, co łatwe, ale i za to, co uczy zaufania.

 

Dzisiejszy dzień jest więc szczególną okazją do okazania wdzięczności Bogu, który przychodzi. W czasie Bożego Narodzenia nasze kościoły są pięknie przyozdobione choinkami, światłami i dekoracjami; budujemy szopki, w których umieszczamy figurkę Dzieciątka Jezus. Nie robimy tego jedynie po to, by stworzyć „klimat”. Czynimy to przede wszystkim po to, aby skupić nasze zmysły i myśli na tej wielkiej tajemnicy Wcielenia.

 

Po zakończonej Mszy Świętej nie uciekajmy od razu z kościoła, ale zatrzymajmy się przy betlejemskim żłóbku i wyraźmy naszymi słowami wdzięczność Bogu:

– za to, że przyszedł,
– za to, że obdarował nas jako pierwszy,
– za to, że jest blisko,
– za to, że nie cofnął swojej miłości mimo naszej słabości.

Niech ta postawa wdzięczności przemienia naszą codzienność i świat wokół nas.

 

 

 

 

 

 

 

Kazania-homilie: Uroczystość Narodzenia Pańskiego (Msza o świcie)

o. Ryszard Hajduk CSsR  (sobota, 25 grudnia 2010 roku, Rok A, I)

o. Marcin Zubik CSsR  (niedziela, 25 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Listopad CSsR  (wtorek, 25 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Andrzej Makowski CSsR  (środa, 25 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Grzegorz Jaroszewski CSsR  (czwartek, 25 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

o. Witold Szamburski CSsR  (piątek, 25 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Marian Krakowski CSsR  (niedziela, 25 grudnia 2016 roku, Rok A, I)

o. Arkadiusz Buszka CSsR  (poniedziałek, 25 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR  (wtorek, 25 grudnia 2018 roku, Rok C, I)

o. Krzysztof Szczygło CSsR  (środa, 25 grudnia 2019 roku, Rok A, II)

o. Łukasz Baran CSsR  (piątek, 25 grudnia 2020 roku, Rok B, I)

o. Edmund Kowalski CSsR  (sobota, 25 grudnia 2021 roku, Rok C, II)

o. Jarosław Krawczyk CSsR  (niedziela, 25 grudnia 2022 rok, Rok A, I)

o. Mariusz Mazurkiewicz CSsR  (poniedziałek, 25 grudnia 2023 roku, Rok B, II)

o. Sylwester Cabała CSsR  (środa, 25 grudnia 2024 roku, Rok C, I)

o. Krzysztof Wąsiewicz CSsR  (czwartek, 25 grudnia 2025 roku, Rok A, II)

 

 

 

 

 

 

Drukuj... 

Tirocinium Pastoralne Prowincji Warszawskiej Redemptorystów (wewnętrzne studium Zgromadzenia przygotowujące
do prowadzenia Rekolekcji Parafialnych i Misji Ludowych) – Lublin