Środa pierwszego tygodnia Adwentu

Środa, 3 grudnia 2025 roku, I tydzień Adwentu, Rok A, II
Wspomnienie św. Franciszka Ksawerego, prezbitera

W pierwszych dwóch tygodniach Adwentu czytamy w liturgii mszalnej teksty z Księgi Izajasza, które zawierają proroctwa mesjańskie. Dzisiejszy fragment jest zapowiedzią uczty mesjańskiej, którą Bóg przygotuje, zapraszając na nią wszystkie narody. Aby objawić ludziom największe tajemnice, Bóg posługuje się prostymi znakami. Ma to być uczta pokoju i braterstwa, podczas której wszyscy uznają zwierzchnią władzę Boga. Prorok wskazuje na reakcję ludów słowami: „Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (Iz 25,9).

To, co zapowiadał prorok, zostało wypełnione przez Jezusa. W dzisiejszej Ewangelii słyszymy, że Jezus spełnia tę zapowiedź, ocierając łzy z oblicza wielu ludzi. Czyni to poprzez liczne uzdrowienia, napełniając ludzkie serca radością i nadzieją. Okazuje cierpiącym swoje współczucie i uwalnia ich z chorób. Jego działanie wzbudza w ludziach zdumienie: niemi mówią, ułomni odzyskują sprawność, chromi chodzą, a niewidomi widzą. Ich reakcją jest uwielbienie Boga, zgodnie ze słowami proroka Izajasza: „Cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia”.

A my – w naszej adwentowej wędrówce za Jezusem – czego uczymy się z usłyszanego słowa Bożego? Czasem wystarczy spojrzeć na zwyczajne sytuacje naszego dnia: mama tuląca płaczące dziecko, starsza osoba, której ktoś pomaga przejść przez ulicę, czy człowiek, który po krótkiej, serdecznej rozmowie odzyskuje nadzieję. W takich chwilach naprawdę „ocierają się łzy”. Czasem „uzdrowieniem” jest jedno dobre słowo, przebaczenie, wiadomość wysłana po latach milczenia. A bywa, że to my jesteśmy „niemymi”, gdy brakuje nam odwagi, „chromymi”, kiedy nie mamy siły ruszyć dalej, lub „ślepymi”, gdy nie dostrzegamy dobra, które Bóg stawia na naszej drodze. To właśnie takie miejsca w naszym życiu Jezus pragnie dotknąć.

Dlatego Adwent nie jest tylko wspomnieniem proroctw, ale czasem konkretnego działania. Co więc możemy zrobić?

– Podjąć jeden, realny akt zaufania wobec Boga w sprawie, która nas niepokoi.

– Uczynić gest współczucia wobec osoby, która go potrzebuje: odwiedzić samotnego, pocieszyć strapionego, pomóc komuś w trudzie.

– Prosić Jezusa w modlitwie o „otwarcie oczu”, abyśmy dostrzegali Jego obecność w codzienności oraz potrzeby ludzi wokół nas.

– Przyjmować Eucharystię z większą świadomością, jako przedsmak uczty mesjańskiej, w której Bóg nasyca i umacnia nas na dalszą drogę.

Jako uczniowie Jezusa pragniemy podziwiać postawę współczucia i skuteczne działanie naszego Mistrza. Wielbimy Go za to, że także wobec zdrowych okazał swoje miłosierdzie: rozmnożył chleb i nasycił głód tłumów, aby mogli odzyskać siły i wyruszyć w dalszą drogę. Aby umocnić nasze zaufanie do Jezusa, Syna Bożego, możemy z wiarą powtórzyć słowa proroka Izajasza: „Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (Iz 25,9).

Kazania-homilie: Środa pierwszego tygodnia Adwentu

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (30 listopada 2011 roku, Rok B, II)

o. Waldemar Sojka CSsR (05 grudnia 2012 roku, Rok C, I)

o. Marian Krakowski CSsR (04 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (03 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. diakon Stanisław Paprocki CSsR (02 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Edmund Kowalski CSsR (30 listopada 2016 roku, Rok A, I – Święto św. Andrzeja, apostoła)