Chrzest święty to sakrament, który możemy porównać do drzwi, przez które zostajemy wprowadzeni do Kościoła. Najprawdopodobniej większość z nas została ochrzczona jako małe dzieci i nie pamiętamy dnia naszego chrztu. Dlatego też wielu ochrzczonych traktuje ten sakrament jako swego rodzaju formalność, do której nie wraca się więcej i nie pamięta się o niej. Dzisiejsze święto jest okazją abyśmy zastanowili się nad znaczeniem chrztu.

25 stycznia obchodzimy w Kościele katolickim święto Nawrócenia św. Pawła Apostoła. Dzień to wyjątkowy, zarówno ze względu na wydarzenie, jak i osobę świętego, któremu jest dedykowany. W kalendarzu liturgicznym jest to jedyny przypadek, gdy czcimy nawrócenie osoby. Jednak nawrócenie to jest znaczące, mające wymiar zarówno konkretny, jak i symboliczny. Konkretny, bo dotyczy historycznej osoby i wydarzenia, które wpłynęło na losy chrześcijaństwa; symboliczny, ponieważ odnosi się do każdego wierzącego, który może spotkać na swojej drodze Boga.

O Świętej Rodzinie czytamy, że wypełnili wszystko według Prawa Pańskiego (39), a jednocześnie Symeon zapewnił, że to Bóg wypełnił właśnie bardzo ważną obietnicę: moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów... (30 i 31). Wolno zatem wyciągnąć wniosek, że Bóg wypełnia swoje obietnice, gdy ludzie wypełniają Prawo Boże. Albo dokładniej: żeby zobaczyć, że Bóg wypełnia swoje obietnice, należy wypełniać Prawo Boże... Dokładne centrum tekstu dzisiejszego to zdanie z wersetu 33: A Jego ojciec i Matka dziwili się temu, co o Nim mówiono. Nie wszystko da się powiedzieć, opowiedzieć, ubrać w słowa... Czasem mamy wrażenie, że słowa mogą jakoś „pomniejszyć” rzeczywistość, o której chcą opowiadać. I chyba wrażenie to jest słuszne. Przecież i św. Jan Paweł II w swoich rozważaniach zatrzymywał się czasem, jakby zasłaniając się wtedy słowem „ZDUMIENIE”...

Spośród swoich uczniów wyznaczył Pan jeszcze innych siedemdziesięciu dwóch i wysłał ich po dwóch przed sobą do każdego miasta i miejscowości, dokąd sam przyjść zamierzał (por. Łk 10, 1). Święty Łukasz przedstawia nam dzisiaj scenę posłania 72 uczniów, którzy mieli zapowiadać, że Pan wkrótce nadejdzie; uczniów, którzy mieli przekazywać dobrą nowinę o Jezusie Chrystusie. Bardzo dobrze posłannictwo Jezusa Chrystusa rozumieli patronowie dnia dzisiejszego święci Cyryl i Metody. To oni w IX wieku dokonali wielkiej jak na współczesne im czasy ewangelizacji. Ewangelizowali na Krymie, rozwiązując spory religijne, nieśli chrześcijaństwo Bułgarom, a także głosili słowo Boże na Morawach, gdzie wprowadzili do liturgii język słowiański.

Tytuł „Katedra św. Piotra Apostoła” niesie w sobie pewną niejasność. Bazylika św. Piotra wcale bowiem katedrą nie jest, na pewno nie w sensie, w którym słowa tego używamy najczęściej na oznaczenie głównego kościoła diecezji, siedziby biskupa diecezjalnego. Katedrą Rzymu jest bowiem Bazylika św. Jana na Lateranie. Zdajemy sobie jednak sprawę, że znaczenie słowa „katedra” jako świątyni szczególnej, bo wyróżnionej wśród innych, jest wtórne. Pierwotnie bowiem słowo to oznaczało miejsce, siedzenie, tron tego, który naucza.

Stare podanie głosi, że gdy o świcie urodził się drugi syn Kazimierza Jagiellończyka i Elżbiety Rakuskiej, w Krakowie była zimna i dżdżysta jesień, ale pod oknem komnaty, gdzie przyszedł na świat królewicz, ogromna jabłoń powtórnie zakwitła, a pszczoły z sąsiednich pasiek ruszyły gromadnie i obsiadły wszystkie liście i kwiaty. Ludzie wróżyli, że to dobry znak…, a nowo narodzony syn króla polskiego będzie bardzo sławny…

Święty Józef, to nie tylko przybranym ojcu Jezusa z Nazaretu czy Oblubieniec Najświętszej Maryi Panny, ale również patron Kościoła powszechnego, a więc w praktyce każdego z wierzących. Dlatego też jakże popularna jest wśród wiernych czcicieli pieśń ku czci św. Józefa, która rozpoczyna się od słów: „Szczęśliwy, kto sobie patrona – Józefa ma za opiekuna”.

Bóg posłał anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret, do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja. Anioł wszedł do Niej i rzekł: „Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, błogosławiona jesteś między niewiastami”. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie. Lecz anioł rzekł do Niej: „Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca”. Na to Maryja rzekła do anioła: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?”. Anioł Jej odpowiedział: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego”. Na to rzekła Maryja: „Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa!”. Wtedy odszedł od Niej anioł (Łk 1, 26-38).

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie (por. Mt 11, 25-26) – słyszymy w dzisiejszej Ewangelii. Życie św. Katarzyny ze Sieny jest swego rodzaju ilustracją tejże wypowiedzi Jezusa. Jako młoda zakonnica, prowadząca niezwykle surowe życie ascetyczne, doświadczała mistycznych spotkań z Jezusem i Jego Matką. Wspierana nadzwyczajnymi darami Ducha Świętego, wrażliwa i posłuszna Jego natchnieniom, odznaczała się z jednej strony głęboką kontemplacją tajemnic Bożych, zaś z drugiej, jej niezwykła i godna naśladowania postawa naznaczona była różnorodną działalnością apostolską.

Życie św. Wojciecha jest potwierdzeniem ewangelicznej prawdy, że jeżeli ziarno wpadłszy w ziemię obumrze, przynosi plon obfity. Po ludzku św. Wojciech poniósł porażkę. Nie powiodło mu się: – ani w biskupstwie – podjął gorliwie posługę biskupią, ale został przez wiernych odrzucony, bo nie rozumieli prawd, jakie im głosił; – ani w życiu zakonnym po trzech latach pobytu w klasztorze wezwany przez papieża i cesarza, wraca do posługi biskupiej, która ponownie zostaje przez ludzi odrzucona; – ani w pracy misyjnej – ledwie przekroczył granice pogańskiego świata, został zamordowany.