Czwartek czwartego tygodnia Wielkiego Postu

Czwartek, 26 marca 2020 roku, IV tydzień Wielkiego Postu, Rok A, II

W poszukiwaniu prawdy na własną rękę można się zatracić na tyle, by minąć się z prawdą i nigdy jej nie dostrzec, choć stoi tuż obok mnie.

W dzisiejszej Ewangelii Jezus przywołuje dwie wielkie postacie: Mojżesza i Jana Chrzciciela. Obydwu łączy jedna cecha – bezgraniczne zaufanie Bogu i dar dostrzegania Go i rozpoznawania, rozmowy z Bogiem. Jan dla wielu stał się wyznacznikiem nadchodzącego Mesjasza, Jego bezpośrednim zwiastunem. To jego słowo miało potwierdzić przyjście Tego, którego wszyscy oczekiwali. Jednak jeżeli prawda jest niewygodna, to zrobi się wszystko, aby jej nie przyjąć, łącznie z zaprzeczeniem świadectwu. Podobnie rzecz ma się z Mojżeszem, który stał się dla Żydów gwarantem Bożego wybrania całego narodu. To Mojżesz był tym, który rozmawiał z Bogiem, to on był pośrednikiem przynoszącym Izraelitom Dekalog, on obłaskawiał rozgniewanego Boga i on dokonywał największych cudów w imię Boga Jahwe.

Zarówno Mojżesz jak i Jan byli świadkami spełnienia się obietnicy, jaką Bóg dał Izraelowi – Mojżesz obietnicy ziemi opływającej w mleko i miód, zaś Jan obietnicy Mesjasza przynoszącego zbawienie. Jeden i drugi byli zapowiedzą wolności przychodzącej od Boga.

Jednak zarówno Mojżesz jak i Jan Chrzciciel spotkali się z całkowitą ignorancją swoich braci, którzy woleli szukać Boga na własną rękę i nieśpieszno im było do zmiany dotychczasowego sposobu życia. To jest właśnie powód, dla którego Jezus wypowiada dziś wiele gorzkich słów w kierunku swoich współziomków. Wyrzuca im niewiarę w słowa proroctw zapisanych przez proroków na kartach pisma, które dziś zaliczylibyśmy do ksiąg Starego Testamentu, niewiarę w świadectwo Jana i jego wezwanie do nawrócenia. Dlatego Jezus mówi otwarcie, że podczas sądu na końcu czasów Izraelitów oskarżać będzie nikt inny jak Mojżesz, który najdotkliwiej na swoje skórze doświadczył niewiary narodu wybranego.

Całość gorzkiego wywodu Jezus podsumowuje bardzo bolesnymi skąd inąd słowami: Wiem o was, że nie macie w sobie miłości Boga. To bolesne dowiedzieć się, że nie ma w tobie miłości, a jeszcze boleśniejsze dowiedzieć się, że nie ma tobie jako wierzącym miłości Boga. Żydów musiało to zdanie zaboleć, tak jak i nas zabolałoby. Jezus demaskuje powierzchowność wary swoich słuchaczy, zwraca im uwagę, że sami od siebie odbierają chwałę. Ich wspólnota stała się „kółkiem wzajemnej adoracji”, grupą ludzi wzajemnie poklepujących się po plecach.

To wielkie ostrzeżenie dla nas. Każda wspólnota otwarta na Jezusa i Jego słowo jest wspólnotą z natury swojej misyjną i ewangelizacyjną – bo sam Kościół z natury swojej jest misyjny. Każdy, kto spotkał w swoim życiu Jezusa, doświadczył Jego miłości, nie chce pozostawiać tej wiadomości jedynie dla siebie, ale chce głosić ją napotkanym na drodze swojego życia ludziom, aby każdy usłyszał, jak wielkich rzeczy dokonał Wszechmocny. Zamknięcie się na świadectwo poprowadzi do zamknięcia na samego Posyłającego. Izolowanie się w swoim bezpiecznym choć nieco ciasnym świecie rodzić będzie strach przed otwarciem na nowość i świeżość Ewangelii. Można zamknąć się również w Ewangelii, słuchając jej, ale nie rozumiejąc, czyli nie słuchać tego, co ona chce nam powiedzieć, a jedynie na tym, co ja chcę od niej usłyszeć i w niej wyczytać. Egzegeci mawiają, że słowo bez kontekstu staje się pretekstem, co znaczy, że jeżeli z Pisma Świętego wytniemy pojedyncze zdanie czy wyraz, to możemy je wykorzystać jako usprawiedliwienie dowolnego czynu lub potwierdzenie wszystkich swoich teorii.

Jezus dziś zaprasza nas do tego, aby wejść na drogę wiary, spotykając się z Nim, słuchając Jego słowa i świadectwa innych wierzących. Niech Kościół misyjny i ewangelizujący będzie dla nas miejscem naszego życia, wiary i jej wzrostu. A czas Wielkiego Postu temu sprzyja.

Rozważania (kazania-homilie): Czwartek czwartego tygodnia Wielkiego Postu

o. Mariusz Simonicz CSsR (22 marca 2012 rok)

o. Jarosł aw Krawczyk CSsR (14 marca 2013 rok)