Warto dziś przytoczyć jeden z najpiękniejszych fragmentów tego dokumentu soborowego: „Albowiem w księgach świętych Ojciec, który jest w niebie, spotyka się miłościwie ze swymi dziećmi i prowadzi z nimi rozmowę. Tak wielka zaś tkwi w słowie Bożym moc i potęga, że jest ono dla Kościoła podporą i siłą żywotną, a dla synów Kościoła utwierdzeniem wiary, pokarmem duszy oraz źródłem czystym i stałym życia duchowego” („Dei Verbum”, nr 21).

Ewangelia dzisiejsza ukazuje nam scenę, w której Jezus przywraca głuchoniememu słuch oraz mowę. Od strony zewnętrznej, społecznej, Pan Jezus przywraca temu człowiekowi pełnoprawne miejsce we wspólnocie, odbudowuje jego poczucie wartości. To istotny element, który będzie i jest nadal obecny w całej działalności Kościoła: zawsze dla dobra człowieka, dla uwznioślenia go, dla odbudowania jego godności, aby w pełni mógł zajaśnieć potencjał złożony w nim przez Boga.

Warto odpowiedzieć sobie szczerze na pytanie: Za kogo ja uważam Jezusa? To pytanie jest dzisiaj skierowane do każdego nas. Mogę być tak blisko Jezusa jak św. Piotr, uważać się za osobę wierzącą, a nie rozumieć wiele z tego, kim jest Jezus i jaka jest Jego misja. Jakże często nosimy własne wyobrażenia o Jezusie, własne wyobrażenia o Bogu. Myślimy, że wierzymy w Boga, a tymczasem jest to wiara w nasze wyobrażenia o Bogu. Trochę jak Piotr z dzisiejszej Ewangelii.

Bycie z Chrystusem to służba dla innych, troska o nich, o ich i swoje zbawienie. Bez oczekiwania zapłaty, poszukiwania splendoru i samospełnienia. Przecież można komuś pomóc w taki sposób, że poczuje się totalnie upokorzony. Można swoją mądrością tak emanować w jakiejś wspólnocie, że większość jej członków może poczuć się bezwartościowa. Spójrz na Jezusa. On nikogo nie upokarzał, a jeżeli nawet zezłościł się na kogoś (przecież też miał emocje), to zawsze dlatego, że pragnął zbawienia tego człowieka, a nie pokazania mu, jaki jest głupi i nic w sumie dla Niego nie znaczy.

Nie zazdrośćcie i nie dajcie zgorszenia! – to dwa przesłania z dzisiejszej Ewangelii. Jezus bowiem chce, byśmy weszli do królestwa Bożego i dlatego pragnie nas nawrócić. Każdego chce nawrócić. Przestrzega nas przed ocenianiem innych, a zachęca do dostrzegania raczej dobra, także w tym człowieku, który nie chodzi z nami, nie przyznaje się do Jezusa. Kto nie jest przeciwko nam, ten jest z nami – mówi Jezus. Chodzi o to, byśmy nie podejrzewali innych od razu o zło, nie przypisywali tak łatwo innym złych intencji. Może się bowiem okazać, że jesteśmy w błędzie. Nie postępujmy nigdy zatem jako „pewni siebie”, a raczej prośmy jak psalmista: Oczyść mnie z błędów przede mną ukrytych (Ps. 19,3). Bo nie jest zawsze tak, jak my to widzimy…

Według Księgi Rodzaju Bóg stworzył człowieka z ziemi, a kobietę z boku mężczyzny. Bóg stworzył „niezbędnego partnera” dla mężczyzny, by jego życie było lepsze i nie było samotne. Tekst sugeruje, że kobieta ma stanąć obok mężczyzny jako równa mu. Jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała – twierdzi mężczyzna. Nazywając poszczególne zwierzęta, sugeruje pewną władzę nad nimi, ale gdy chodzi o kobietę, to rozpoznaje jej imię jako ish-shah, żeńska wersja samego siebie. Tekst głosi, że Bóg od początku chciał, aby mężczyźni i kobiety współdziałali we wzajemności i partnerstwie.

Na półkach w księgarniach – zarówno tych tradycyjnych, stacjonarnych, jak i w księgarniach oferujących możliwość zakupu książek online – znaleźć można mnóstwo pozycji, które opisać by można jednym wspólnym tytułem: „Jak dobrze przeżyć swoje życie?” I choć każdy z autorów podaje „niezawodny” przepis na dobre i udane życie, na osiągnięcie sukcesu, to jednak miarę owego sukcesu bądź też udanego życia wciąż stanowić będą kryteria właściwe doczesności. Bo raczej żaden z tego rodzaju poradników nie stawia sobie za cel opisania drogi do sukcesu mierzonego kryteriami nadprzyrodzonymi, niemożliwego do jakiegokolwiek oszacowania w życiu doczesnym.

„Najważniejsze by były chęci” – tak często się słyszy, gdy trzeba podjąć się jakiegoś zadania, zmian i pracy. Rzeczywiście, nie da się rozpocząć dobrego dzieła bez pozytywnej woli, dobrych chęci, ale to jeszcze nie wszystko. ... Dobre chęci nie wystarczą, trzeba jeszcze wiedzieć „jak” to zrobić. Przysłowie „dobrymi chęciami jest piekło wybrukowane” nie wzięło się znikąd – przedsięwzięcie oparte jedynie na dobrych chęciach, często okazuje się katastrofą.

Sprawy Boże mają „swój czas”. Moment, w którym Pan Bóg ingeruje w życie ludzi jest zawsze odpowiedni i zawsze też ma wymiar zbawczy, czyni człowieka i świat lepszym. Inaczej mówiąc: Pan Bóg „nie może” działać przeciwko zbawieniu człowieka; każda Jego ingerencja buduje, prowadzi ku dobru (nawet jeśli w pierwszym momencie sprawy wyglądają zupełnie inaczej).

Miłość bliźniego zaczynamy realizować już na etapie naszych myśli i pragnień, które dopiero z czasem przechodzą w konkretne czyny. „Skoro więc pragniemy dla siebie dobra i cieszymy się, gdy je mamy, natomiast cierpimy z powodu doznanego zła, to tak samo powinniśmy pragnąć dobra bliźniego i cieszyć się, kiedy je uzyska, a cierpieć z powodu doznanego przez niego zła” – pisał św. Alfons (Zasady…, s. 73). Warto zacząć od zwykłej ludzkiej życzliwości i pragnienia dobra dla nas wszystkich.