Życie i śmierć Jezusa Chrystusa zapoczątkowały czas nowego przymierza, które Pan Bóg zawarł ze swoim ludem. Tak spełniła się zapowiedź mesjańska zawarta w dzisiejszym fragmencie z Księgi proroka Ezechiela. Wypełniła się ona w Jezusie Chrystusie, który jako potomek rodu Dawida i jednocześnie Jednorodzony Syn Boży ustanowił wieczne przymierze we Krwi swojej – przymierze, które już nigdy nie będzie zerwane.

Słowo Boże przemawia dzisiaj do naszych serc ze szczególną mocą. Wkraczając w ten najświętszy tydzień, w którym towarzyszyć będziemy Jezusowi w ostatnich chwilach Jego ziemskiej wędrówki, już na początku słuchamy przejmującego opisu Męki Pańskiej pozostawionego nam przez św. Łukasza. Ten opis jest nam zwiastowany po to, aby jeszcze raz poruszyć nasze serca i uświadomić, ile kosztowało nasze Odkupienie, jak wiele wycierpiał Jezus z miłości do nas, i wreszcie – jak okrutne i niewdzięczne potrafi być serce człowieka, który dokonał zamachu na swojego Boga, na swego największego Dobroczyńcę.

Rozpoczęliśmy Wielki Tydzień – czas, w którym Kościół wspomina najważniejsze wydarzenia z życia Jezusa Chrystusa. To szczególna przestrzeń ciszy, refleksji i duchowego zatrzymania. Każdy dzień przybliża nas do tajemnicy Jego męki, śmierci i zmartwychwstania. To czas, w którym warto na nowo spojrzeć na swoje życie i zastanowić się: jaką postawę przyjmuję wobec Chrystusa?

W dzisiejszej Ewangelii można wyróżnić czterech głównych bohaterów: Jezusa, Judasza, Jana i Piotra. Każdy z nich odgrywa ważną rolę w wydarzeniach Wieczerzy. Jezus wzruszył się do głębi podczas spotkania i dzieli się z uczniami smutną wiadomością: „Zaprawdę, zaprawdę, powiadam wam: jeden z was Mnie zdradzi” (J 13, 21). Lecz uczniowie nie do końca rozumieją, co Jezus mówi. Każdy z nich interpretuje te słowa na swój sposób – nawet wtedy, gdy Jezus zamacza kawałek chleba i podaje go Judaszowi – dając w ten sposób znak przyjaźni i miłości. Wówczas w Judasza wstępuje szatan i opuszcza on wieczernik, wchodząc w noc.

Ile warte jest życie ludzkie? Warto zadać sobie to pytanie w odniesieniu do dzisiejszej Ewangelii. Śmiem stwierdzić, że dla pewnych ludzi, w pewnych środowiskach, życie jest nic niewarte. Ktoś jest, a za chwilę go nie ma. Dla niektórych łatwo pociągnąć za spust broni i pozbawić kogoś życia. To jednak najbardziej brutalna forma pozbycia się człowieka. Ale ile razy zabijamy drugiego człowieka w swoim sercu? Ile razy naszym słowem ranimy, pozbawiamy godności lub wręcz społecznego życia? Wiele jest rodzajów „zabijania” drugiego człowieka – te wyrachowane metody i te okrutne, bezpośrednie.