Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto - Homilie Rok C 2024/25

Świętych Apostołów Szymona i Judy Tadeusza – święto

Wtorek, 28 października 2025 roku, XXX tydzień zwykły, Rok C, I

Wielu jest takich, którzy twierdzą, że prawdę należy mówić zawsze i wszędzie, bez ogródek i za wszelką cenę. I jest to twierdzenie, które samo w sobie jest poprawne. Wiemy jednak doskonale, że prawda podana bez miłości i pozbawiona empatii potrafi być jak siekiera – może zranić, a nawet „zabić”. Prawda jest rzeczywistością konieczną do życia i, bezsprzecznie, każdy człowiek jej poszukuje i za nią podąża. Prawda pociąga znacznie bardziej niż kłamstwo, oszustwo czy iluzja. Bo te, choć wydają się z pozoru przyjemniejsze, ostatecznie okazują się nietrwałe i rozczarowują. Dlatego dla prawdy jesteśmy w stanie wiele uczynić, a ona sama ma niezwykłą moc łączenia i jednoczenia ludzi – nawet bardzo różnych.

Słyszymy o tym w dzisiejszej Ewangelii przypisanej na święto apostołów Szymona i Judy Tadeusza. Ludzie schodzą się do Jezusa – do Prawdy. A przychodzą z różnych, często przeciwstawnych sobie miejsc. Ewangelista Łukasz podaje, że „tłumy nieprzebrane przybywały do Jezusa z Judei, Jerozolimy oraz z okolic Tyru i Sydonu” (Łk 6,17–19).

O ile dwie pierwsze – Judea i Jerozolima – mogą wydawać się dla czytelnika zaznajomionego z geografią biblijną naturalne, o tyle dwie pozostałe krainy są dość nietypowe. Judea i jej stolica, Jerozolima, były terenami głęboko religijnymi, nastawionymi na kult i pobożność. Natomiast Tyr i Sydon to dwa fenickie (a wówczas silnie zhellenizowane) miasta handlowe, w których kwitła kultura grecka, filozofia i religia – w oczach Żydów utożsamiane z pogaństwem.

Żydzi poszukiwali spotkania z Bogiem osobowym, oczekiwali Mesjasza – wysłańca Boga, który miał być zwiastunem pokoju, wolności i sprawiedliwości. Greccy filozofowie z kolei poszukiwali prawdy, która nada sens ludzkiej egzystencji – od narodzin aż po śmierć. I jedni, i drudzy szukali prawdy – choć rozumianej nieco inaczej, to jednak prawdy. Ich poszukiwania spotykają się w osobie Jezusa Chrystusa – „Drogi, Prawdy i Życia” (J 14,6). To spotkanie z Prawdą owocuje uzdrowieniem – zarówno ciała, jak i ducha.

To jest lekcja, którą możemy przyjąć od ludzi współczesnych Jezusowi – tych, którzy Go poszukiwali, niezależnie od tego, czy byli wierzącymi Izraelitami, czy mieszkańcami nadmorskich, pogańskich miast. Poszukiwanie i dążenie do prawdy przynosi pokój i uzdrowienie. Spotkanie Jezusa w naszym życiu daje właśnie to uzdrowienie. Doświadczenie Prawdy – Jezusa Chrystusa – przemienia życie i nadaje mu zupełnie nowy sens.

Doświadczyli tego także święci apostołowie, których dziś wspominamy – Szymon i Juda Tadeusz. O tych dwóch apostołach Pismo Święte nie mówi zbyt wiele, lecz tradycja Kościoła przekazuje, że wspólnie działali na terenach Egiptu i Babilonii, gdzie głosili Chrystusa i ponieśli męczeńską śmierć – za Prawdę.

To dla nas kolejny impuls. Życie w prawdzie daje siłę i odwagę, by ponieść nawet najwyższą cenę w jej obronie. Doświadczenie wyboru przez Mistrza z Nazaretu, posłanie i zobowiązanie do głoszenia Jego nauki nie jest zarezerwowane wyłącznie dla apostołów dawnych czasów czy dla dzisiejszych biskupów, kapłanów, diakonów i osób konsekrowanych. To wezwanie skierowane do każdego z nas, ochrzczonych, którzy na mocy sakramentu chrztu świętego zostaliśmy złączeni z Jezusem – Prawdą. Zostaliśmy złączeni nie tylko słowem, ale sakramentalnym, niezatartym znamieniem dziecięctwa Bożego i dziedzictwa w Chrystusie.

Jako umiłowane dzieci Ojca i bracia w Chrystusie, tworząc wspólnie Kościół – widzialną obecność Chrystusa na ziemi – jesteśmy zobowiązani do dawania świadectwa prawdzie. Dawać świadectwo dzisiaj oznacza niekiedy stanąć w obronie Ewangelii i jej nauczania. To może być prosty gest: przeżegnanie się przy kościele czy kaplicy, nawet w miejscu publicznym; polubienie lub udostępnienie wartościowego, ewangelizującego wpisu w mediach społecznościowych; albo inny drobny, lecz wymowny gest.

Dziś świadczyć o Prawdzie to także powstrzymać się od plotki, obmowy, albo – pozytywnie – okazać wsparcie potrzebującemu. Nie tylko temu, kto prosi o pomoc na ulicy, lecz może jeszcze bardziej temu bliskiemu: sąsiadowi, starszym rodzicom, krewnym. Dziś to również zaprosić do grona znajomych kogoś, kto jest samotny czy odrzucony.

Pamiętajmy, że pierwsze wspólnoty chrześcijan – ludzie, którzy w świecie nie mniej skomplikowanym niż nasz odnaleźli Prawdę – przemieniali swoje życie tak, że stawało się ono świadectwem, które fascynowało innych. To jest nauka płynąca z dzisiejszego święta i z dzisiejszej Ewangelii.

Nie bójmy się Prawdy. Idźmy za Nią z odwagą i wiernością. Bo kto idzie za Prawdą, ten idzie za Chrystusem. A kto idzie za Chrystusem – ten nigdy nie błądzi.

Niech Jezus – „Droga, Prawda i Życie” (J 14,6) – będzie naszą siłą i światłem w codzienności. Niech Maryja, która umiłowała Prawdę bezgranicznie, prowadzi nas do Jej pełni w swoim Synu.