Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – pierwsza Msza - Homilie Rok C 2024/25

Wspomnienie wszystkich wiernych zmarłych – pierwsza Msza

Niedziela, 2 listopada 2025 roku, XXXI tydzień zwykły, Rok C, I

Kościół powszechny wspomina dzisiaj w liturgii wszystkich wiernych zmarłych – zbawionych, ale potrzebujących oczyszczenia i udoskonalenia (miejsce i stan czyśćca), a w konsekwencji potrzebujących naszych modlitw.

W tradycji polskiej ten dzień jest nazywany „Dniem Zadusznym” lub potocznie „Zaduszkami”.

Wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych wprowadził po raz pierwszy św. Odylon (+1048), opat benedyktynów w Cluny we Francji. On to w dniu 2 listopada 998 r. zarządził modlitwy za dusze wszystkich zmarłych.

W Polsce tradycja „Dnia Zadusznego” zaczęła się tworzyć już w XII w., a z końcem wieku XV była znana w całym kraju.

W 1915 r. papież Benedykt XV na prośbę opata-prymasa benedyktynów zezwolił, aby tego dnia każdy kapłan mógł odprawić trzy Msze Święte: w intencji poleconej przez wiernych, za wszystkich wiernych zmarłych i według intencji ojca świętego.

„Spraw, Boże, aby nasi zmarli bracia mogli wejść do chwały z Twoim Synem, który łączy nas wszystkich w wielkiej tajemnicy Twojej miłości”.

CZYTANIA

Słowa Hioba przywołują rzeczywistość, której poddani są wszyscy ludzie na ziemi. Sam Chrystus Pan i Jego Najświętsza Matka uczestniczyli w tej rzeczywistości. Wyrażają ją znane nam wszystkim słowa: „Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się…” (Prefacja o zmarłych).

Tej zmienności życia doświadczamy od momentu naszego poczęcia, choć tak naprawdę dopiero w wieku dojrzałym uświadamiamy sobie jej wagę – i zazwyczaj zaczyna nas ona uwierać swoją nieodwołalnością oraz nieodwracalnością.

Przemijanie.

Początkowo wcale nam ono nie przeszkadza. Chciałoby się nawet powiedzieć, że przeciwnie – gdy jesteśmy młodzi, nastoletni, chcielibyśmy jak najszybciej wkroczyć w świat dorosłych, uniezależnić się od rodziców, rozpocząć własne życie. W tych pierwszych latach upływ czasu oznacza bowiem poszerzanie się perspektywy naszego życia. Potrafimy coraz więcej, możemy coraz więcej, chcemy coraz więcej.

I tak to trwa przez wiele lat, aż w końcu dostrzegamy, że horyzont życia zaczyna się kurczyć. Słabną nasze siły, pamięć, wzrok. Przechodzimy na emeryturę i – przynajmniej niektórzy – pytają: „Czy ja w ogóle jestem jeszcze potrzebny?”. Stopniowo perspektywa życia się zawęża – najpierw do naszego miasta, potem do domu, wreszcie do pokoju, z którego coraz trudniej wyjść samemu, aż w końcu do łóżka, z którego zabierze nas śmierć… I perspektywa życia na ziemi się zamyka.

Czasem dzieje się to nagle, gdy w żaden sposób nie jesteśmy na to przygotowani – na drodze, w wypadku, na ulicy, w wyniku zawału serca czy innej niespodziewanej przyczyny. Jakby ktoś nagle zgasił światło. A wszystko to, za czym goniliśmy, co musieliśmy załatwić, wypada nam z rąk. I świat się wcale nie kończy – dalej radzi sobie doskonale, ale już bez nas.

I to naprawdę tylko tyle? Czy to wszystko?

To jest pierwsze pytanie, które rodzi się w sercu w takim dniu – gdy stajemy nad mogiłami naszych bliskich, wspominając ich życie. Wielu z nas wtedy dotyka myśl: któregoś dnia ja… Po raz ostatni przyniosą moje ciało do kościoła, a potem złożą je w mogile. Co po mnie zostanie? Jaki jest sens wszystkich moich wysiłków, kariery, bogacenia się, skoro i tak wszystko skończy się w grobie?

Bo „życie zmienia się…”, lecz zaraz dopowiadamy drugą część tego zdania: „ale się nie kończy!” (Prefacja o zmarłych). Słowo Boże, które przed chwilą odczytaliśmy, mówi jednoznacznie: „Wybawca mój żyje!” (Hi 19,25). Chrystus również umarł, ale zmartwychwstał. I – jak dodaje św. Paweł – „stał się pierworodnym spośród umarłych” (por. Kol 1,18). To oznacza, że i my zmartwychwstaniemy w Nim; że ponownie spotkamy naszych bliskich i nie będzie już więcej rozstań.

Chrystus obiecał nam wieczność, obiecał życie, które się nie kończy. Obiecał, że śmierć nie będzie mieć ostatniego słowa – i swoim zmartwychwstaniem dowiódł prawdziwości swoich słów.

Trzeba tylko Mu uwierzyć. Gdy Mu zaufamy, nic nie będzie w stanie ograniczyć perspektywy naszego życia – ani starość, ani cierpienie, ani sama śmierć. W wierze bowiem nasza perspektywa pozostaje otwarta na wieczność.