Druga niedziela Adwentu

Niedziela, 7 grudnia 2025 roku, II tydzień Adwentu, Rok A, II

To już druga niedziela naszego oczekiwania. Jednak w tym naszym oczekiwaniu nie chodzi o takie zwykłe czekanie, jak to dzieje się wówczas, gdy oczekujemy na autobus czy pociąg, gdy odliczamy dni do ważnego wydarzenia w naszym życiu czy czekamy na upragniony urlop, odpoczynek. Tego typu oczekiwanie często przepełnione jest niecierpliwością, napięciem, a czasem owiane codzienną rutyną. Adwentowe oczekiwanie jest zupełnie inne. Jest to oczekiwanie z nadzieją. Jest to oczekiwanie na Boga, który przychodzi, by odnowić nasze życie, który chce wprowadzić w ciemności naszego życia światło, a tam, gdzie panuje chaos – wnieść pokój.

Dlatego dzisiejsza Liturgia Słowa pragnie nam ukazać trzy ważne wymiary naszego oczekiwania, naszego przygotowania na przyjęcie Boga, który przychodzi. Chce ukazać nam nadzieję, która rodzi się wtedy, gdy wydaje się, że już nic nie może się odrodzić; przypomnieć o nawróceniu, które zmienia kierunek naszego życia i pozwala nam przyjąć Bożą obecność; oraz pokój, który może zapanować w naszych sercach i w relacjach z innymi, gdy pozwolimy Bogu działać w naszym życiu.

Chciejmy więc przyjrzeć się dzisiejszym czytaniom biblijnym i zobaczyć drogę, jaką na ten drugi tydzień Adwentu wyznacza nam Bóg.

W dzisiejszym pierwszym czytaniu słyszeliśmy: „Wyrośnie różdżka z pnia Jessego, wypuści odrośl z jego korzeni” (Iz 11,1). Prorok Izajasz mówi dziś o gałązce, która wyrasta ze starego, ściętego pnia. Jest to niezwykły obraz. Obraz, który ukazuje, że tam, gdzie po ludzku nie ma życia, Bóg potrafi stworzyć coś nowego. I, drodzy, wielu z nas może doskonale odnaleźć się w tym obrazie. Przecież niejednokrotnie w naszym życiu czujemy się jak ten uschły pień. Jesteśmy zmęczeni, zniechęceni, rozczarowani tym, co spotkało nas w życiu. Czasem tracimy nadzieję, że w naszym życiu coś się zmieni, że może wydarzyć się jeszcze coś dobrego.

I właśnie do nas, którzy tracimy nadzieję, Bóg pragnie przemówić: „Nie trać nadziei!” (por. Ps 27,14). Ja potrafię obudzić życie tam, gdzie ty widzisz koniec. Adwent to właśnie taki czas nadziei. Nie tylko patrzymy w przyszłość z tęsknotą, ale uczymy się wierzyć, że Bóg działa w naszym „dziś”. Uczymy się wierzyć, że Bóg może odmienić nasze serce, nasze relacje, nasze życie. Z uschłego pnia może wyrosnąć coś pięknego, jeśli tylko pozwolimy Bogu działać.

W dzisiejszej Ewangelii staje przed nami Jan Chrzciciel. Staje on na pustyni jako człowiek prosty, żyjący w surowy sposób, a z drugiej strony jawi się nam jako człowiek wielkiej odwagi. Nie przyszedł, by prawić ludziom komplementy, ale by ukazać prawdę, która poruszy ich serca. Dlatego też woła: „Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie!” (Mt 3,2) oraz „Przygotujcie drogę Panu, prostujcie dla Niego ścieżki!” (Mt 3,3 / Iz 40,3).

Trzeba nam jednak uświadomić sobie, że w tym wołaniu, w wezwaniu do nawrócenia, nie chodzi o coś smutnego. Nie chodzi o to, by zacząć teraz bić się w pierś i mieć jedynie poczucie winy. Nawrócenie, o którym mówi nam Jan Chrzciciel, to zmiana kierunku; to moment, w którym człowiek odkrywa, że droga, którą wybrał, nie jest właściwa, i postanawia zawrócić (por. Mt 3,8).

W Adwencie chodzi bowiem o to, by zrobić miejsce w swoim sercu dla Boga. Chodzi o to, by usunąć wszystko, co Go zasłania: wszelki gniew, brak przebaczenia, lenistwo duchowe, złość, pośpiech, który ze wszech stron nas ogarnia. Dlatego niech tegoroczny Adwent będzie dla nas okazją do spowiedzi, do pojednania, do podjęcia decyzji, że chcę żyć bliżej Boga (por. Jk 4,8).

Izajasz w pierwszym czytaniu namalował nam jeszcze jeden obraz: „Wtedy wilk zamieszka wraz z barankiem, pantera z koźlęciem razem leżeć będą, cielę i lew paść się będą pospołu i mały chłopiec będzie je poganiał. Krowa i niedźwiedzica przestawać będą z sobą przyjaźnie, młode ich razem będą legały. Lew też jak wół będzie jadał słomę. Niemowlę igrać będzie na gnieździe kobry, dziecko włoży swą rękę do kryjówki żmii” (Iz 11,6-8).

To obraz świata przemienionego przez Boga. Świata, w którym nie ma przemocy, świata, w którym nie ma nienawiści, świata, w którym nie ma lęku. Czy nie chcielibyśmy żyć w takim świecie? Taki pokój nie rodzi się z ludzkich układów, ale z serca, które pozwoliło Bogu działać. Kiedy człowiek pozwala Bogu wejść w swoje życie, wtedy zmienia się także jego spojrzenie na innych. Człowiek zaczyna przebaczać, zaczyna rozumieć, przestaje oceniać (por. Ef 4,32). To jest prawdziwy cud Adwentu: pokój, który zaczyna się w sercu człowieka.

I właśnie święty Paweł w dzisiejszym drugim czytaniu przypomina nam, że „Chrystus stał się sługą… aby pogodzić wszystkich” (por. Rz 15,8-9) oraz że Bóg pragnie, „abyście jednymi ustami wielbili Boga” (Rz 15,6). A więc prawdziwy Adwent to także czas budowania jedności – w rodzinie, w parafii, w sąsiedztwie. Niech w tym czasie będzie mniej narzekania, a więcej dobrych słów; mniej oceniania, a więcej życzliwości. Bo wtedy naprawdę przygotowujemy się na przyjście Księcia Pokoju (por. Iz 9,5).

Drodzy, wszystko, o czym mówi Izajasz i Jan Chrzciciel, spełniło się w Jezusie. To On jest tą różdżką z pnia Jessego, która przynosi nowe życie (por. Iz 11,1). To On jest Tym, który daje nam moc, byśmy stawali się nowymi ludźmi (2 Kor 5,17). To On jest Tym, który przynosi pokój tam, gdzie jest niezgoda (J 14,27). Adwent przypomina nam, że Jezus nie przyszedł tylko kiedyś, w Betlejem. On przychodzi teraz. Przychodzi w Słowie (Hbr 4,12), przychodzi w Eucharystii (J 6,51), przychodzi w drugim człowieku (Mt 25,40), ale także przychodzi w cichym poruszeniu serca (1 Krl 19,12). Naszym zadaniem jest rozpoznać Go i przygotować dla Niego miejsce (Ap 3,20).

Niech więc ten Adwent będzie naprawdę czasem nadziei, nawrócenia i pokoju. Bo Chrystus przychodzi nie tylko po to, by narodzić się w Betlejem, ale po to, by narodzić się w nas (por. Ga 4,19).