Gorzkie Żale to popularne w Polsce nabożeństwo pasyjne, połączone z wystawieniem Najświętszego Sakramentu i kazaniem pasyjnym. Pochodzi ono z początków XVIII w. – po raz pierwszy odprawiono je w 1707 r. Jego tekst zachował oryginalne, staropolskie brzmienie.

Panie mój, Jezu Chryste, szedłeś tą drogą z miłością, by umrzeć za mnie, a ja tyle razy odwracałem się od Ciebie; ale teraz kocham Cię całą swą duszą, a ponieważ Cię kocham, żałuję z całego serca, że Ciebie obrażałem. Przebacz mi, pozwól mi towarzyszyć Ci w tej drodze. Idziesz, aby umrzeć z miłości ku mnie, i ja też pragnę iść z Tobą, aby umrzeć z miłości ku Tobie, ukochany mój Odkupicielu. Jezu mój, z Tobą zawsze zjednoczony pragnę żyć i umierać.

Droga Krzyżowa, nabożeństwo jak każde inne. Wspomnienie wydarzeń, które miały miejsce dwa tysiące lat temu, wspomnienie tej samej męki Jezusa Chrystusa. Dlatego często współczesny nowoczesny człowiek zadaje pytanie: Czy jest sens nieustannie wspominać przecież to wszystko już było?

Droga Krzyżowa, nabożeństwo jak każde inne. Wspomnienie wydarzeń, które miały miejsce dwa tysiące lat temu, wspomnienie tej samej męki Jezusa Chrystusa. Dlatego często współczesny nowoczesny człowiek zadaje pytanie: Czy jest sens nieustannie wspominać przecież to wszystko już było?

Żeby dobrze zrozumieć sens postu, trzeba sięgnąć do jego początków historycznych i liturgicznych. Jego podstawowym celem było zawsze przygotowanie do świąt Zmartwychwstania Pańskiego, przeżywanych jako głębokie osobiste wyzwolenie z niewoli grzechu i zła. Po to jest post, żeby zyskać wolność i otworzyć na nowość zjednoczenia z Jezusem Zmartwychwstałym.W tym świetle trochę powierzchownie i płytko wyglądają nasze wyrzeczenia od cukierków, telewizora, alkoholu i papierosów. Nie znaczy to, że nie mają sensu, ale jeśli nasz post sprowadza się tylko do tych zewnętrznych gestów, trudno nam będzie przeżyć prawdziwą radość wyzwolenia, do której post ma prowadzić.

Czynimy jednak wielki błąd, „trzymając się kurczowo życia”, podporządkowując go wyłącznie sobie samym i zapominając w ten sposób o innych, o naszych bliźnich.Jeśli ty i ja „zatrzymamy” to życie tylko dla siebie, jesteśmy przegrani!

Prawdziwie wierzący czyni miłosierdzie ze swojej ofiary, czyni miłosierdzie z miłości i dzielenia się, z pomocy, z dzielenia chleba, z przyjęcia i przyodziania ubogiego, z poszczenia i czynienia pokuty.

Aby zrozumieć słowa Jezusa: „Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”, trzeba sięgnąć po zdanie, jakie Mateusz, bohater dzisiejszej sceny, wezwany do nawrócenia, wypowiada: „Idźcie i próbujcie zrozumieć, co znaczy: Miłosierdzia pragnę, a nie ofiary”.

Często podejmujemy wysiłki, które pomagają nam walczyć z jakąś wadą, słabością, nałogiem, który jest w nas.I jest to oczywiście dobre i potrzebne, ale może pójdźmy w tym roku o krok dalej. Nie pozostańmy tylko na płaszczyźnie usuwania zła, które jest w nas czy wokół nas, ale spróbujmy tę przestrzeń duchową jakoś zagospodarować pozytywnie.

Na początku okresu Wielkiego Postu, a więc czasu przygotowującego nas do Świąt Wielkanocnych musimy uświadomić sobie, co się stało udziałem człowieka przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Przede wszystkim zostaliśmy wykupieni z niewoli grzechu i otrzymaliśmy nadzieję życia wiecznego. Te wielki dary Boże nie staną się naszym udziałem, jeśli nie będziemy mieli głębokiej i żywej wiary.