Wtorek drugiego tygodnia Adwentu

Wtorek, 06 grudnia 2022 roku, II tydzień Adwentu, Rok A, I

Wspomnienie św. Mikołaja, biskupa

Na pewno każdy z nas widział – czy to na żywo, czy też na zdjęciach lub filmach – stado owiec prowadzone albo doglądane przez pasterza. Pasterz zna swoje owce i wie, ile ich ma w stadzie. Każda owca jest dla niego cenna. Dzisiejsza przypowieść, w której słyszymy właśnie o pasterzu i owcach, jest piękna, choć może się wydawać nielogiczna. Jak to pasterz pozostawi całe stado na pastwę losu, idąc za jedną, która gdzieś się zgubiła? Tak naprawdę to rozsądne zachowanie. Duże stado poradzi sobie, gdy będzie trwać w grupie. Pojedyncza owca, gdy zaginie, jest w niebezpieczeństwie, w zagrożeniu.

Przypowieść, którą mogliśmy przed chwilą usłyszeć, zachęca nas do refleksji nad naturą Kościoła. Pasterz i sto owiec – to obraz, który dobrze opisuje naszą wspólnotę. Owce nie byłyby stadem, tylko niezidentyfikowaną bliżej grupą, gdyby nie pasterz. To on definiuje grupę jako stado, troszczy się o nie, jest tym, którego owce słuchają i za którym idą. Ciekawy jest też opis sytuacji, w jakiej wspomniane w przypowieści stado się znajduje: chodzą po górach, nie budują murów – jest więc coś więcej, coś głębszego, niż samo miejsce, które łączy całą grupę. To wspomniany pasterz, który czuwa nad wszystkimi, dobrze zna każdą owcę i ich drogi. Pojedyncze owce, zagubione, zbuntowane, szukające własnych ścieżek mogą zaginąć, odejść ze stada, a pasterz potrafi rozpoznać te zagrożenia i odnaleźć zagubioną owcę.

Sam Bóg jest Pasterzem we wspólnocie Kościoła, a my jesteśmy owcami, które trwają w stadzie albo szukają własnych ścieżek i nierzadko przez to się gubią. Często bywa tak, że ta jedna zagubiona owca, ten jeden grzesznik, dla pozostałych się nie liczy. Dla Boga jednak ta owca jest bardzo ważna. Ona potrzebuje szczególnej miłości. Zagubiony grzesznik potrzebuje większej miłości od Boga, choć sprawia Mu ogromny ból. Bóg nie ustaje w poszukiwaniu i w trosce o takie owce. Można tu postawić sobie pytanie: gdzie ja odnajduję siebie w tym stadzie? Czy jestem wierny, trwam we wspólnocie, przy Pasterzu, czy jednak się oddalam, próbuję żyć po swojemu i potrzebuję pomocy do powrotu?

Dzisiejsza Ewangelia stawia też przed nami konkretne wyzwania, zadania. Powinniśmy się troszczyć o siebie nawzajem. Powinniśmy swoją troską, miłością, zainteresowaniem darzyć tych, których mamy wokół siebie, szczególnie tych, którzy z jakichś powodów oddalają się od wspólnoty Kościoła, odchodzą od stada. Oni potrzebują więcej troski, zainteresowania. Nie chodzi tu o popieranie takich osób, ale o ich wspieranie. Chodzi o to, aby owce z Bożego stada nie ginęły, by stado trwało silne. Pomyśl, zastanów się, może w Twoim otoczeniu jest ktoś, kto potrzebuje takiej pomocy, a może to Ty potrzebujesz tej pomocy? Czas Adwentu jest bardzo dobrą okazją, aby taką refleksję uczynić. Pamiętaj, że tylko z Pasterzem można się czuć bezpiecznym.

Ojciec, który jest w niebie, nie chce, żeby zaginął nawet jeden z tych najmniejszych (por. Mt 18,14). W tym stwierdzeniu, kończącym dzisiejszą przypowieść, jest wyrażony szacunek do człowieka. Ojciec bowiem nie chce, żeby ktokolwiek z zagubionych zginął. Chce, aby wszyscy żyli i trwali we wspólnocie. Piękny jest też dziś w pierwszym czytaniu obraz Boga jako pasterza, pasącego swą trzodę, gromadzącego owce, noszącego młode jagnięta, prowadzącego łagodnie karmiące owce – taki jest Pan, którego oczekujemy, i Ten, który się opiekuje nami jako wspólnotą Kościoła. Dlatego nie bójmy się, oczekujmy Go z radością i nadzieją!

Kazania-homilie: Wtorek drugiego tygodnia Adwentu

o. Jarosław Krawczyk CSsR (06 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Szorc CSsR (11 grudnia 2012 roku, Rok C, I )

o. Marian Krakowski CSsR (10 grudnia 2013 roku, Rok A, II)

o. Stanisław Mróz CSsR (09 grudnia 2014 roku, Rok B, I)

br. kleryk Tomasz Bil CSsR (08 grudnia 2015 roku, Rok C, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (06 grudnia 2016 roku, Rok A, I)

o. Wacław Zyskowski CSsR (12 grudnia 2017 roku, Rok B, II)

o. Łukasz Baran CSsR (11 grudnia 2018 roku, Rok C, I)