Wielki Czwartek – Msza Wieczerzy Pańskiej - Homilie Rok A 2022/23

Wielki Czwartek – Msza Wieczerzy Pańskiej

Czwartek, 06 kwietnia 2023 roku, Wielki Tydzień Rok A, I

W dzisiejszy wieczór liturgia prowadzi nas do Wieczernika, w którym w sposób wyraźny odsłania się tajemnica Kościoła. To właśnie ostatnią wieczerzę musimy uważać za właściwy akt ustanowienia Kościoła przez Jezusa. Dopiero tutaj Jezus daje przyszłej wspólnocie specyficzny fundament, szczególne wydarzenie, które jest tylko jej właściwe, które odróżnia ją całkowicie od wszystkich pozostałych wspólnot religijnych oraz łączy jej członków ze swym Panem i wzajemnie ze sobą, tworząc z nich nową wspólnotę. Św. Jan Paweł II w swojej encyklice Ecclesia de eucharistia, napisał: „Apostołowie przyjmując w Wieczerniku zaproszenie Jezusa: «Bierzcie i jedzcie... Bierzcie i pijcie z niego wszyscy...» (Mt 26, 26-27), weszli z Nim po raz pierwszy w Komunię sakramentalną. Od tej chwili aż do końca czasów Kościół buduje się przez tę Komunię sakramentalną z Synem Bożym”. Ustanowienie Eucharystii było realizacją odwiecznego planu Boga, który zapragnął, aby Kościół stał się sakramentalnym przedłużeniem obecności Chrystusa na ziemi; karmiony Jego Ciałem, przemieniał się w Jego Mistyczne Ciało, które stanie się prawdziwym domem Boga i miejscem przebywania Chrystusa pośród nas na zawsze. Pięknie komentuje ten fakt św. Jana Chryzostom: „Czym w rzeczywistości jest chleb? Jest Ciałem Chrystusa. Kim stają się ci, którzy Go przyjmują? Ciałem Chrystusa; ale nie wieloma ciałami, lecz jednym ciałem”. Prawdziwym celem ustanowienia Najświętszego Sakramentu nie było to, aby zamknąć Go w tabernakulum, ani nawet to, byśmy obecnego w Chlebie Eucharystycznym Chrystusa adorowali, lecz aby Ci, którzy będą Go spożywali, stawali się Jego żywą obecnością w świecie i byli ze sobą złączeni więzami miłości, spajającymi Jego Mistyczne Ciało – Kościół. Dzisiaj Chrystus poprzez gest umycia nóg wskazuje nam wszystkim, jakie relacje mają obowiązywać pomiędzy Jego uczniami: „Nawzajem sobie umywać nogi”, czyli wzajemnie służyć sobie z pokorą.

Tylko w kontekście paschalnego daru Eucharystii można zrozumieć sens Nowego Przykazania, które Jezus ogłasza dopiero po ustanowieniu sakramentu Eucharystii. Nakarmieni Ciałem Pańskim zostajemy wprowadzeni w dynamikę Trynitarną – Jezus uzdalnia nas do życia na wzór Trójcy Świętej, której osoby nieustannie żyją wzajemnością całkowitego daru z samego siebie. Tutaj odsłania się prawdziwy sens Eucharystii, która z anonimowych, rozproszonych, obojętnych czyni jedno Ciało – Kościół i uzdalnia nas wewnętrznie do życia w relacjach, które odtwarzają prawzór i model odwiecznie istniejący w Bogu – wzajemność obdarowania. Eucharystia i Kościół jest jedną wielką dynamiczną jednością. Nie ma Kościoła bez Eucharystii, nie ma też Eucharystii bez Kościoła.

Kontekst paschalny i eucharystyczny pozwala nam odkryć także właściwy sens kapłaństwa ministerialnego, które dzisiaj zostało ustanowione. Kapłaństwo jest dla Eucharystii, a Eucharystia dla ludu. W jednym z listów Jan Paweł II zwraca się do kapłanów w następujących słowach: „Nasze kapłaństwo sakramentalne – jest kapłaństwem służebnym. Stanowi szczególne ministerium – jest posługą względem wspólnoty wierzących. [...] Jest darem dla tej wspólnoty”. W książce Dar i tajemnica napisał z kolei: „Nie ma Eucharystii bez kapłaństwa, tak jak nie istnieje kapłaństwo bez Eucharystii”. Księża to nie „właściciele”, ale słudzy Eucharystii. Eucharystia nigdy nie jest czynnością prywatną, nawet jeśli z różnych powodów byłaby sprawowana prywatnie, bo jest czynnością całego Kościoła i dla Kościoła. Kościół potrzebuje kapłanów, bo bez nich nie możliwa jest Eucharystia.

Dziękując dzisiaj Panu za dar Eucharystii i kapłaństwa, spróbujmy sobie wyobrazić świat ich pozbawiony. Czy w takim świecie chcielibyśmy żyć? Czy taki świat byłby lepszy? Czy bylibyśmy jeszcze Kościołem?