Słowo Boże na ostatni dzień pierwszego tygodnia Wielkiego Postu zamyka swego rodzaju klamrą temat, który został nam przedstawiony w poniedziałek, czyli świętość. Świętość to nic innego, jak życie pełnią miłości. Jezus wyraża to w konkretnych słowach: Będziesz miłował swego bliźniego (Mt 5, 43). Co więcej, wskazuje, że należy miłować także nieprzyjaciół i modlić się za naszych prześladowców.

Góra ma w sobie coś majestatycznego. Góra sięga nieba i rozbudza w człowieku pragnienie spotkania z Przedwiecznym. Wspinaczka na górski szczyt jest wymagająca, wiąże się z samozaparciem i sprawdzianem własnych motywacji. Kiedy człowiek wreszcie stanie na upragnionym szczycie i spojrzy w dół, może zobaczyć drogę, którą z mozołem pokonał.

Jezus powiedział do swoich uczniów: bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny (Łk 6, 36). Słysząc te słowa Jezusa Chrystusa, rodzi się we mnie od razu postawa sprzeciwu. Ja miłosierny. Jak to mam uczynić, czego ten Jezus ode mnie wymaga? Tyle mi wyrządzono krzywdy w życiu, tyle zranień, oszustw... I ja mam być miłosierny.

Od Jezusa zmieniły się czasy, ludzie się rozwijają, przekraczają coraz to nowe granice wytrzymałości, rozwija się medycyna i technika, wiele rzeczy posunęło się naprzód. Ale postępowanie ludzi wcale nie zmieniło się aż tak bardzo w stosunku do czasów Jezusa. Wszystko toczy się po staremu.

W dzisiejszej Ewangelii słyszymy, jak matka synów Zebedeusza zwraca się z prośbą do Jezusa, aby jej synowie mogli zasiąść w królestwie Jezusa po prawej i lewej Jego stronie. Jednak ich myślenie nie jest pobożne, jak mogłoby się nam wydawać, ale materialne, przyziemne. Wiedzą oni bowiem, że ten kto siedzi czy stoi po prawicy i lewicy króla, razem z nim rządzi. Ich myślenie było więc przyziemne, ale jakże bliskie nam żyjącym w dzisiejszym czasie.

Ileż to razy mieliśmy okazję się przekonać, że bogactwo, a szczególnie to nieuczciwie i zachłannie zdobywane, nie przynosi szczęścia? Beztroscy i zadufani w sobie żyją jednak dookoła nas i wydaje się, że dobrze im się powodzi. Niektórzy im nawet zazdroszczą i chcieliby dołączyć za wszelką cenę do ich grona. Przestrogą jest jednak przypowieść z dzisiejszej Ewangelii.

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje nam Boga jako właściciela winnicy, który przygotował ją do tego, aby przynosiła plony. Ogrodził ją murem, wykopał tłocznie i wybudował wieże, a następnie oddał w dzierżawę robotnikom. Oni natomiast, gdy mieli oddać plony, postanowili wykorzystać sytuację i przejąć całą winnicę dla siebie (por. Mt 21, 33-38). Oni tylko ją uprawiali. Nie wkładali w nią serca, bo byli tylko dzierżawcami, najemcami, którym tylko zależy na zysku, i nie docenili tego, co otrzymali od właściciela. Odrzucali samego Boga i Jego syna. Odrzucili faryzeusze i uczeni w Piśmie Jezusa i podnieśli na Niego swoją rękę.

Życie z dala od Boga zawsze kończy się przegraną i rozpaczą. Daleko od Boga człowiekowi nie może być przecież dobrze. Kiedy dostrzega swoją tragiczną sytuację i brak sensu życia, postanawia wrócić do Ojca. Rozumie, że u Ojca będzie mu lepiej. A Ojciec niecierpliwie wypatruje jego powrotu i nie ukrywa radości, kiedy on wraca. Bo On wciąż syna kocha, mimo że ma tyle udręki z jego powodu. Przyjmuje go nie jako marnotrawnego, ale jako syna. Każe go wystroić, żeby nikt nie miał wątpliwości, że to jest jego ukochany syn.

W dzisiejszej Ewangelii spotykamy Jezusa, którego wielu z nas nie zna. Ten sam Jezus, o którym prorokował Izajasz, że nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku (Iz 42, 3), ten sam Jezus, którego psalmy nazywają łagodnym i miłosiernym (Ps 145, 8), ten sam Jezus, który nazywa się cichym i pokornym serca (Mt 11, 29), zaczął przewracać stoły, rzucać pieniądze na podłogę i robić bicz ze sznurków, aby wypędzić kupców ze świątyni (por. J 2, 14-15).

Trwamy w wielkopostnym oczekiwaniu i refleksji, choć dzień dzisiejszy trochę się różni, za sprawą przypadającej dziś uroczystości św. Kazimierza, królewicza. Jego postać może być dla nas przykładem wytrwałości w obowiązkach i postanowieniach, więc warto wziąć jego życie za wzór do naśladowania w tej kwestii, zwłaszcza podczas Wielkiego Postu, gdy podejmujemy różne postanowienia. Dzisiejsza liturgia słowa trafnie ukazuje, co jest istotne w dążeniu za Chrystusem, w naszej życiowej drodze do zbawienia. Niewątpliwie życie św. Kazimierza charakteryzowało się tymi cnotami. Są to: mądrość, wytrwała modlitwa, trwanie w miłości bliźniego i wypełnianiu przykazań, stawianie Chrystusa na pierwszym miejscu i w tym wszystkim skupienie się na celu, czyli zbawieniu.