Słuchając dzisiejszej Ewangelii, być może nasuwa nam się pytanie: Dlaczego nie sprzedano tych perfum za trzysta denarów i zarobionych przez to pieniędzy nie rozdano ubogim? Niezależnie od motywów Judasza i tego, co by zrobił z pieniędzmi, pytanie może wydawać się rozsądne. Podczas kolacji, która odbyła się prawdopodobnie wkrótce po wskrzeszeniu Łazarza przez Jezusa, Maria z Betanii wzięła funt kosztownego, aromatycznego olejku nardowego o wartości trzystu denarów. To wartość rocznej ciężkiej pracy robotnika. Ilu osobom te pieniądze mogłyby pomóc? Te pieniądze mogłyby pomóc nakarmić bezdomnych. Można by również za nie kupić leki dla chorych.

Dziś słowo Boże pokazuje nam perspektywę zdrady i przebaczenia. Przed pierwszym czytaniem, w modlitwie zwanej kolektą, słyszymy słowa: „Wszechmogący, wieczny Boże, daj nam tak sprawować misteria Męki Pańskiej, abyśmy mogli otrzymać Twoje przebaczenie”. Te słowa są niejako wprowadzeniem do dzisiejszej Ewangelii. W niej mamy przedstawioną historię osób, które zdradziły i wyparły się Jezusa. A tylko jedna z nich pragnęła przebaczenia. Widzimy też, jak cienka jest granica pomiędzy wiernością a zdradą, między rozpaczą a przebaczeniem. Zrozumienie tych historii może nam pomóc lepiej wejść w tajemnice, które celebrujemy w Wielkim Tygodniu.

Dziś ostatni dzień Wielkiego Postu. Jutro wkraczamy w nowy, najkrótszy okres liturgiczny, zwany Triduum Paschalnym. Wczoraj, mogliśmy usłyszeć, jak św. Jan opisuje początek ostatniej wieczerzy. Mogliśmy przyjrzeć się zdradzie Judasza i porównać ją ze zdradą św. Piotra. Dziś ponownie patrzymy na zdradę Judasza, tym razem z perspektywy św. Mateusza. Ewangelista Mateusz zapisał to, co Jezus powiedział podczas ostatniej wieczerzy o Judaszu: Byłoby lepiej dla tego człowieka, gdyby się nie narodził (Mt 26, 24). To stawia nas twarzą w twarz nie tylko z tragedią życia Judasza, ale także z celem naszego życia.