Maryja uczy nas, że jeśli odnajdziemy radość z narodzenia Jezusa, powinniśmy dzielić się nią z innymi. Rozejrzyjmy się wokół siebie i zauważmy tych, którzy są przygnębieni, płaczący czy pokrzywdzeni przez życie. Wyciągnijmy rękę, by pomóc na miarę naszych możliwości. Nieśmy innym przez dobre słowo i uczynki tę radość, że na świat przychodzi nasz Zbawiciel – Jezus Chrystus.

Trzeba jednak uświadomić sobie, że kiedy Bóg wchodzi w nasze życie, następuje przemiana. Gdziekolwiek się pojawi, nic nie pozostaje takie samo. Kto naprawdę pragnie Boga w sercu, kto chce Go poczuć i doświadczyć, musi być gotów na to, że nie pozostanie to bez wpływu na jego życie – jak to miało miejsce w przypadku Maryi i Elżbiety, o których właśnie słyszeliśmy w Ewangelii.

Ojciec Święty Benedykt XVI w encyklice Spe salvi pisze: „Nadzieją jesteśmy zbawieni. Człowiek potrzebuje Boga. Świat bez Boga jest światem bez nadziei. Jedynie Bóg może zaprowadzić sprawiedliwość”.

Pierwsze słowa wypowiedziane przez Zachariasza, które możemy dziś usłyszeć w Ewangelii, są dobrze znane wielu osobom. „Błogosławiony Pan, Bóg Izraela” („Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela”, Łk 1,68) to początek „Pieśni Zachariasza” – hymnu, który odmawiają w ramach brewiarza (Liturgii Godzin) księża, osoby zakonne i świeccy podczas porannej modlitwy zwanej Jutrznią. Ta pieśń została po raz pierwszy wyśpiewana przez starzejącego się kapłana Zachariasza osiem dni po cudownych narodzinach jego syna, Jana Chrzciciela.

Sam Adwent jest okresem liturgicznym niezwykle przepełnionym emocjami i uczuciami. Gdy sięgamy po teksty liturgiczne z tego okresu, które będą nam towarzyszyć przez najbliższe tygodnie, widzimy, że są one przeniknięte tęsknotą, pragnieniem, miłością i radością. Liturgia Słowa czasu Adwentu to zbiór tekstów mówiących nam o niepokoju, zadumie, refleksji, pragnieniu, zawierzeniu, zaufaniu, ciekawości i tęsknocie – o radości przekształcającej się miejscami w podniecenie z powodu spełniającej się obietnicy. Adwent jest przepięknym czasem, będącym dla nas prawdziwą skarbnicą uczuć i emocji.

Wczoraj rozpoczęliśmy czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Adwent to jak zapalona świeca w ciemnym pokoju – mała, ale wystarczająca, by pokazać kierunek. Nie chodzi tylko o czekanie, ale o pozwolenie, by światło Boga naprawdę padło na nasze życie. Ten okres prowadzi nas do spotkania z Chrystusem zarówno w tajemnicy Jego powtórnego przyjścia, jak i we wspomnieniu Jego narodzenia. To czas słuchania Boga i odpowiadania na Jego głos.

Słowa dzisiejszej Ewangelii nawiązują do sytuacji, gdy siedemdziesięciu dwóch uczniów, posłanych przez Jezusa do miejsc, gdzie sam zamierzał pójść, powraca i dzieli się radością z wykonanego dzieła. Słysząc uczniów opowiadających o swoich dokonaniach i przeżyciach, „Jezus rozradował się w Duchu Świętym i rzekł: Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom” (Łk 10,21).

W pierwszych dwóch tygodniach Adwentu czytamy w liturgii mszalnej teksty z Księgi Izajasza, które zawierają proroctwa mesjańskie. Dzisiejszy fragment jest zapowiedzią uczty mesjańskiej, którą Bóg przygotuje, zapraszając na nią wszystkie narody. Aby objawić ludziom największe tajemnice, Bóg posługuje się prostymi znakami. Ma to być uczta pokoju i braterstwa, podczas której wszyscy uznają zwierzchnią władzę Boga. Prorok wskazuje na reakcję ludów słowami: „Oto nasz Bóg, Ten, któremu zaufaliśmy, że nas wybawi; oto Pan, w którym złożyliśmy naszą ufność; cieszmy się i radujmy z Jego zbawienia!” (Iz 25,9).

Dziś w słowie Bożym nasz Nauczyciel i Mistrz daje nam ważną wskazówkę: aby osiągnąć królestwo niebieskie, nie wystarczą słowa – nawet najpiękniejsze. Potrzebne są odpowiednie czyny zgodne z Bożą wolą. Ucznia Jezusa poznaje się nie po słowach, lecz po czynach. Nie wystarczą słowne deklaracje, konieczne jest także wcielanie Ewangelii w codzienne życie. Obłudnikami są ci, którzy czczą Boga ustami, a ich serca są zajęte grzechem. Trzeba jednak pamiętać, że nawet najwspanialsze czyny – same z siebie – nie zapewnią człowiekowi zbawienia, jeśli nie otworzy się on pokornie na Bożą łaskę i nie podda swojej woli woli Boga.

Dzisiejszy fragment Ewangelii ukazuje konkretny przykład uzdrowienia dwóch niewidomych. Słyszymy rozmowę niewidomych z Jezusem, którzy pierwsi zwrócili się do Niego, głośno wołając: „Ulituj się nad nami, Synu Dawida” (Mt 9,27). Prośba ta jest wyrazem wiary, która nie pozwalała im milczeć i napełniała ich pewnością, że w Jezusie znajdą wybawienie ze swojej choroby. Pan Jezus, upewniwszy się co do ich wewnętrznego przekonania, nie mógł pozostawić ich wiary bez odpowiedzi. Dotykając ich oczu, przywrócił im wzrok, mówiąc: „Według wiary waszej niech się wam stanie” (Mt 9,29).