Poniedziałek pierwszego tygodnia Adwentu

Poniedziałek, 1 grudnia 2025 roku, I tydzień Adwentu, Rok A, II

Wczoraj rozpoczęliśmy czas radosnego oczekiwania na przyjście Pana. Adwent to jak zapalona świeca w ciemnym pokoju – mała, ale wystarczająca, by pokazać kierunek. Nie chodzi tylko o czekanie, ale o pozwolenie, by światło Boga naprawdę padło na nasze życie. Ten okres prowadzi nas do spotkania z Chrystusem zarówno w tajemnicy Jego powtórnego przyjścia, jak i we wspomnieniu Jego narodzenia. To czas słuchania Boga i odpowiadania na Jego głos. Dlatego warto zapytać: Jak chcę przeżyć tegoroczny Adwent? Na co chcę Go wpuścić? Co pragnę, aby zostało przemienione?

W nowym roku duszpasterskim w naszej ojczyźnie jesteśmy zaproszeni, by stawać się uczniami–misjonarzami. Ku temu prowadzi nas formacja oparta na Piśmie Świętym i nauczaniu Kościoła. Jej fundamentem jest życie słowem Bożym oraz bogate życie sakramentalne. To właśnie tu, a nie w ludzkich projektach, rodzi się misja ucznia.

Skoro mamy najpierw kształtować w sobie postawę ucznia, postawmy pytanie: czego uczymy się z dzisiejszego słowa Bożego?

Dzisiejsza Ewangelia ukazuje spotkanie Jezusa z setnikiem (por. Mt 8,5-13). To człowiek, który przychodzi do Jezusa z wiarą i pokorą, prosząc o uzdrowienie sługi. Pokora setnika jest tym bardziej wymowna, że był on Rzymianinem – przedstawicielem okupacyjnej władzy, a mimo to uznał autorytet Jezusa. Zwraca się do Niego słowami: „Panie, nie jestem godzien, abyś wszedł pod dach mój, ale powiedz tylko słowo, a mój sługa odzyska zdrowie” (Mt 8,8).

Współczesny człowiek często nosi w sobie pragnienie siły, kontroli i samowystarczalności. Trudno nam przyznać się do bezradności, bo żyjemy w kulturze, która podpowiada: „poradzę sobie sam”, „mam to ogarnięte”, „nie potrzebuję pomocy”. Setnik pokazuje jednak coś odwrotnego – że prawdziwa siła wyraża się nie w udawaniu niezależności, lecz w umiejętności wołania o pomoc.

I dziś możemy dostrzec współczesnych „setników”:

rodziców troszczących się o chore dzieci,
lekarzy błagających o cud tam, gdzie kończą się ich możliwości,
ludzi na wysokich stanowiskach, którzy potrafią klęknąć w ciszy kościoła, bo wiedzą, że to Bóg jest Panem życia.

To ludzie, którzy mają władzę czy odpowiedzialność, a jednak wiedzą, że są granice, których nie przekroczą bez Boga.

Setnik ufa Jezusowi, bo wie, że Jego słowo ma moc. W świecie, w którym wielu ufa algorytmom, statystykom i opiniom, dzisiejsza Ewangelia przypomina, że prawdziwa nadzieja płynie z miejsca głębszego – ze słowa Boga, które nie przemija (por. Mt 24,35).

Potrzeba czasu, aby komuś zaufać. Trzeba go poznać, przybliżyć się do niego. W czasie przeżywanego Adwentu dajmy sobie przestrzeń na głębsze poznanie Jezusa poprzez słuchanie słowa Bożego i modlitwę. Z takiej relacji rodzi się zaufanie i gotowość zawierzenia.

Tym, którzy zwracają się do Niego z wiarą i ufnością, Jezus udziela tego, o co proszą. On, jako Syn Boży, ma moc uzdrawiać serce z każdej słabości i niemocy. Potrzeba jednak naszej wiary, aby mógł dokonać się cud.

Adwent to zaproszenie, by powiedzieć Jezusowi: „Wejdź tam, gdzie sam nie potrafię dojść”. A wtedy Jego słowo naprawdę stanie się światłem, które nie gaśnie.