Sobota pierwszego tygodnia Adwentu

Sobota, 6 grudnia 2025 roku, I tydzień Adwentu, Rok C, I
Wspomnienie św. Mikołaja, biskupa

Na zakończenie pierwszego tygodnia Adwentu słowo Boże zachęca nas do medytacji nad Jezusem, który kontynuuje swoją publiczną działalność, głosząc Ewangelię królestwa i lecząc wszelkie choroby oraz wszystkie słabości wśród ludu (por. Mt 9,35). Jezus obejmował swoją miłością i współczuciem całego człowieka – zarówno jego potrzeby fizyczne, jak i duchowe. Karmił ludzi duchową strawą i przywracał im siły oraz zdrowie. Mateusz podkreśla, że Jezus „widząc tłumy ludzi, litował się nad nimi, bo byli znękani i porzuceni, jak owce niemające pasterza” (Mt 9,36). Co więcej, widząc wielkość żniwa i niewystarczającą liczbę robotników, zapraszał uczniów do współdziałania: „Proście Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo” (Mt 9,38).

Możemy więc podsumować dzisiejszą Ewangelię tak: Jezus widzi ludzką biedę, odpowiada na nią swoim współczuciem, wzywa do modlitwy o robotników, a następnie sam posyła tych, których wybrał. Jest to logika Bożego działania: widzieć – współczuć – modlić się – działać.

W drugiej części dzisiejszej Ewangelii czytamy o wyborze spośród uczniów dwunastu apostołów i o posłaniu ich na misję, gdyż nadszedł już czas żniwa. Podobnie jak czynił to sam Mistrz, także oni mają głosić nadejście królestwa Bożego i dokonywać jego znaków: uzdrawiać i wypędzać złe duchy. Apostołowie wiedzą, co mają głosić i co czynić – mają podejmować misję zleconą im przez Jezusa.

Jeżeli słyszę i przyjmuję to słowo Boże jako żywe, staram się odnieść je także do siebie. Już sam fakt, że słyszę „idźcie i głoście” (Mt 10,7), sprawia, że jestem adresatem tego wezwania. Nie mogę uchylić się od odpowiedzi. Staje się dla mnie jasne, że z ucznia powinienem stawać się misjonarzem. Wiem, że jestem ochrzczony i mocą chrztu należę do wspólnoty Kościoła. Nie jest ważne, jakie miejsce zajmuję we wspólnocie – ważne jest to, że słyszę i rozumiem, iż to słowo skierowane jest także do mnie.

Jezus pragnie, abym ruszył się z miejsca i wyszedł w drogę. Takiej misji nie da się zrealizować, siedząc wygodnie w fotelu, czy – jak mawia papież Franciszek – na kanapie. Metafora „kanapy” oznacza stan duchowej bierności: przyzwyczajenie, rutynę, brak zaangażowania, w którym człowiek czeka, aż inni podejmą wysiłek; w którym przestaję widzieć potrzeby bliźnich, bo zamykam się w swoim komforcie.

A przecież w praktyce moja misyjność może zacząć się od najmniejszych kroków:

od rozmowy z kimś, kto od lat nie był w kościele;
od zaproszenia kogoś na Roraty;
od pojednania się z osobą, z którą żyję w napięciu;
od zadzwonienia do samotnej sąsiadki;
od wspólnej modlitwy w rodzinie;
od odwagi zrobienia znaku krzyża w miejscu publicznym.

W ten sposób Ewangelia zaczyna stawać się widzialna.

Adwent nie jest jedynie czasem oczekiwania na święta Bożego Narodzenia. Kościół przypomina nam, że to okres czuwania, nawrócenia i przygotowania na spotkanie z Chrystusem – zarówno w tajemnicy Jego wcielenia, jak i w Jego powtórnym przyjściu w chwale. To również czas słuchania głosu Jana Chrzciciela, który woła: „Przygotujcie drogę Panu” (Łk 3,4). W perspektywie misyjnej Adwent uczy nas gotowości: otwarcia oczu na potrzeby innych, dyspozycyjności serca, odwagi wyjścia z duchowej uśpienia. Jest czasem, w którym mam zapytać siebie, czy moja wiara jest żywa, czuwająca, wprowadzana w czyn.

Idąc dalej adwentową drogą, poproszę Jezusa, aby pomógł mi mocniej uwierzyć w to, że również mnie zaprasza, abym był Jego uczniem i misjonarzem. Pomyślę, w jaki sposób mogę wykorzystać pozostałe dni Adwentu – konkretne dni, które pozostały – by lepiej przygotować się do udziału w Jezusowym żniwie i otworzyć serce na Jego przyjście.

Kazania-homilie: Sobota pierwszego tygodnia Adwentu

o. Mariusz Więckiewicz CSsR (03 grudnia 2011 roku, Rok B, II)

o. Andrzej Makowski CSsR (08 grudnia 2012 roku, Rok C, I – Uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny)